Na de ramp die zich drie jaar geleden voltrok in het amusementspark Jurassic World zijn de dinosauriërs aan hun lot overgelaten. Als er echter een vulkaanuitbarsting een eind dreigt te maken aan het eiland waarop de dinosauriërs leven komt een actiegroep, onder leiding van voormalig Jurassic World manager Claire Dearing, in actie om de dieren te behoeden van uitsterven. Ze stuit echter op veel weerstand en de overheid ziet weinig in een reddingsplan, waarbij zij vrezen voor gevaar voor de mensheid. Miljonair Lockwood komt echter met een oplossing om de dinosauriërs toch te redden en te behouden voor generaties die zullen volgen. Al snel blijkt dat niet iedereen met dezelfde ideeën naar het voormalige park af is gereisd en spelen er meerdere belangen die niet alleen het leven van de dinosauriërs, maar ook dat van de mensheid in gevaar kunnen brengen.

Het is een gouden regel die in Hollywood geen uitzondering meer is: Bij groot succes kan het uitmelken beginnen om het succes, in ieder geval in financieel opzicht, zo lang mogelijk te rekken. Het is deze regel waar ook Jurassic World niet aan ontkwam, toen bleek dat de film in 2015 goed was voor een opbrengst van meer dan 1.7 miljard Dollar. De grote vraag is echter: welke verhalen vallen er nog te vertellen na vier films die eigenlijk allemaal rondom hetzelfde onderwerp handelden? En lieten The Lost World en vooral Jurassic Park III niet al zien dat het eigenlijk alleen bij de klassieker uit 1993 had moeten blijven? Colin Trevorrow, de regisseur van de vorige film, en uitvoerend producent Steven Spielberg vonden van niet en dus werd er weer een film in de steigers gezegd met de hapgrage dinosauriërs in de hoofdrol. Want ja, die gouden regel in Hollywood hè.

Laten we positief beginnen door in ieder geval te melden dat er zeker geprobeerd is om meer te brengen dan een eiland vol dinosauriërs die het voorzien hebben op menselijke bezoekers. De trailer liet al zien dat er een vulkaan actief is op het eiland en dus nemen we op enigszins rigoureuze wijze afscheid van het eiland waarmee de filmliefde van de generatie dertigers van nu mee begon in 1993. Het is direct ook een duidelijk signaal dat de makers echt wat nieuws willen brengen in de franchise en dat kan blijkbaar het beste duidelijk gemaakt worden door alles van vroeger in een paar tellen met de grond gelijk te maken. Er is vanaf dat moment geen weg meer terug en dat is voor verstokte fans van het eerste uur best even slikken. Helemaal als het regisseur J.A. Bayona zelfs lukt om er nog een emotionele touch aan mee te geven. Tot zo ver valt er, afgezien van een paar clichémomentjes na, weinig aan te merken op het vijfde deel in de franchise.

Maar met het afscheid van het eiland lijkt ook de toon van de film te veranderen. Waar het eerste gedeelte van de film nog een bepaald gevoel van nostalgie meekrijgt, die vooral doet denken aan The Lost World, is daar in het tweede gedeelte van de film weinig tot niets meer van over. Het voelt bijna als een definitief afscheid van de populaire franchise. Natuurlijk was deze wellicht wel toe aan een compleet nieuwe invalshoek, maar je kunt je haast afvragen waarom het woord Jurassic World nog in de titel is terug te vinden. Al zou dit marketingtechnisch gezien uiteraard geen handige zet zijn, want waarom een nieuwe naam bedenken als je er al één in huis hebt die een grote aantrekkingskracht heeft op een miljoenenpubliek? Maar goed, zoals gezegd worden de zaken na de vulkaanuitbarsting heel anders aangepakt dan we gewend zijn van de serie, maar echt lekker verloopt dat allemaal niet.

Het punt waar het verhaal dit keer om het draait wordt al snel duidelijk en blijkt een te beperkte kapstok om een film van ruim twee uur aan op te hangen. Het komt de spanning niet ten goede, waardoor er vooral gebruik wordt gemaakt van goedkoop effectbejag, in combinatie met een hele rits aan filmfouten, om het verhaal wat langer te kunnen rekken. Zonder de film daarmee echt te kunnen dienen. Ook begint het op een gegeven moment te storen dat hoofdpersonages fouten maken die ze eigenlijk duur zou moeten komen te staan, maar een toevallige gebeurtenis ze iedere keer weer weet te redden. Daar kom je als filmmaker best een keer mee weg, maar niet in de veelvoud waarmee Jurassic World: Fallen Kingdom het doet. Het maakt de film de zwakste in de serie. De conclusie valt dan ook makkelijk te trekken dat de film eerder uit het oogpunt van financiële winst is gemaakt dan om de legendarische franchise te eren die is ontsproten aan het meesterlijke boek van geestelijk vader Michael Crichton.

Jurassic World: Fallen Kingdom gaat voortvarend van start, maar zakt al snel als een kaartenhuis in elkaar. Er wordt getracht om een nieuwe invalshoek aan te boren in een poging origineel uit de hoek te komen, maar helaas blijft er op die manier weinig over van de geliefde franchise. Daarmee is deze vijfde film in de franchise op z’n minst vermakelijk te noemen door een paar fijne scènes met dino-geweld, maar nergens een film die in de beurt komt van de klassieker uit 1993 en zelfs niet zijn directe voorganger uit 2015. Het maakt van Jurassic World: Fallen Kingdom weinig meer dan een aardige monsterfilm die eigenlijk nooit de legendarische Jurassic naam in zijn titel had mogen hebben. Hopelijk weten de makers de franchise in 2021 te voorzien van een waardig slot, al houden we ons hart vast na het zien van het einde van deze film.