Vijf jaar na de gebeurtenissen van ‘Jurassic World: Dominion’ is de ecologie van de planeet grotendeels onherbergzaam gebleken voor dinosauriërs. De overgebleven dinosauriërs leven in een geïsoleerde, equatoriale omgeving met een klimaat dat lijkt op dat waarin ze ooit floreerden. De drie meest kolossale wezens in die tropische biosfeer bezitten de sleutel tot een medicijn dat wonderbaarlijke levensreddende voordelen voor de mensheid kan opleveren.

In 1993 kwam grootmeester Steven Spielberg met Jurassic Park. Een film over wetenschappers die de dinosaurussen weer tot leven wekten en in een attractiepark stopten voor entertainment, maar wat gruwelijk misging. De film kreeg nog twee vervolgen, maar na het derde deel uit 2001 werd het een poosje stil. Veertien jaar later was daar Jurassic World, dat een beetje hetzelfde verhaal als Jurassic Park vertelt, alleen dit keer hebben wetenschappers ook zelf dinosaurussen ontworpen. Nu zijn we alweer bij het zevende deel uit de franchise beland en ditmaal wist men Scarlett Johansson te strikken voor de hoofdrol. Ook regisseur Gareth Edwards heeft in het verleden al aardig wat goede films afgeleverd, zoals bijvoorbeeld Rogue One, The Creator en Godzilla uit 2014. Alle seinen op groen, zou je zeggen, want mix dat met Jurassic World en het moet toch op zijn minst vermakelijk worden?

Dat viel allemaal vies tegen, want in de eerste plaats neemt de film een enorme aanloop voordat er echt iets gebeurt. Nou is dat niet zo’n probleem natuurlijk, maar de film wordt de eerste pakweg drie kwartier nogal saai. Men probeert een boel drama in de film te stoppen en we krijgen de zielige verhalen te horen uit het leven van Zora en Kincaid, iets dat geen hond zal interesseren en daarnaast van geen enkele toegevoegde waarde is. Dit zit door de hele film heen verweven, waardoor de speelduur van twee uur en een kwartier echt eindeloos lang aanvoelt en er geen vaart in de film lijkt te komen. Misschien is de meest vermakelijke scène nog als de boot wordt aangevallen door de mosasaurus, vlak nadat ze het gezin van de gekapseizde zeilboot hebben gered. Het team van Zora is op weg naar het eiland om daar drie bloedmonsters te verzamelen van de drie grootste dino’s, zodat ze een medicijn tegen hartziekte voor mensen kunnen maken. Sowieso al een belachelijk plot, maar dat is niet eens waar de schoen wringt. Waar het grote probleem meer in zit, is gewoon het verloop en de randzaken die kant noch wal raken, waardoor de film zichzelf op sommige punten echt veel te serieus neemt.

Eenmaal op het eiland gaat men op zoek naar het tweede monster en dat is binnen no time verzameld. Deze dino’s lijken zo weggelopen uit Avatar of het doet denken aan het spel Horizon. Je krijgt op geen enkel punt ook maar echt het gevoel dat je met de oeroude wezens te maken hebt, maar meer dat je naar een sciencefictionfilm zit te kijken. Dan had het nog wel acceptabel geweest, namelijk. Ook zit de film vol met continuïteitsfouten. Als dokter Henri Loomis van een hoge berg naar beneden valt, terwijl het team op de bergtop staat en daar met veel moeite is gekomen, waarbij de val van Loomis ook nog eens een kleine 20 seconden duurde of zo, staat bij zijn landing het team binnen vijf seconden weer beneden. Misschien niet het ergste, maar het irriteert zeker wel, want het valt gewoon erg op. Naar het einde toe krijgen we met een wezen te maken dat gewoon helemaal niets meer met dinosaurussen heeft te maken. Het lijkt meer op een rancor uit Star Wars, gemixt met een xenomorph uit de Alien-films. Belachelijkheid ten top.

Jurassic World: Rebirth is de slechtste film uit de hele franchise. Als het aan ons ligt mogen ze dan ook echt stoppen met de franchise als ze alles daadwerkelijk op deze wijze willen voortzetten. Nou haalde geen enkele Jurassic Park- en World-film het niveau van de klassieker Jurassic Park (de eerste wel te verstaan), maar keer op keer wisten de films tot nu toe wel voor goed vermaak te zorgen. Scarlett Johansson is normaal echt een prima actrice, maar in deze film past zij gewoonweg niet. Het is puur te wijten aan een slechte casting. Voor de rest duurt de film echt veel te lang, wat zorgt voor extreem langdradige en vooral saaie momenten. Zeker als Zora en Kincaid hun zielige verleden aan elkaar opbiechten, begint de film zichzelf nog serieus te nemen ook en daarnaast heeft het geen enkele toegevoegde waarde voor het verhaal van de film. Nou was Jurassic World: Fallen Kingdom al een matige film, maar dat was een superfilm vergeleken bij deze volledige miskleun.