Huurmoordenaar John Knox wordt onverwacht geconfronteerd met een zeldzame dementie die hem binnen de kortste tijd berooft van zijn geheugen. Wanneer Knox niet stopt met zijn klussen en een grote fout begaat bij een klus, weet hij dat het niet lang meer duurt en dat hij zijn zaken snel moet gaan regelen voor het noodlot toeslaat. Als zijn vervreemde zoon enkele dagen later bij hem op de stoep staat met een levensbedreigende situatie, moet hij het niet alleen opnemen tegen zijn vijanden, maar ook tegen zijn eigen aftakelende geest.

Wie aan Michael Keaton denkt zal eigenlijk direct denken aan zijn iconische rollen als Batman in de jaren 90 en Beetlejuice. Uiteraard is dat niet het enige waar hij bekend van is, want zo speelde hij ook in The Birdman, waar hij zelfs nog een Oscarnominatie voor kreeg. Toch is Keaton niet heel bekend als regisseur, want dit is eigenlijk pas zijn tweede regieklus en voor die film moeten we zelfs zestien jaar terug de tijd in, toen Keaton met The Merry Gentleman op de proppen kwam. Naast Keaton zien we ook James Marsden als de zoon van Knox. Marsden is misschien het best bekend als Cyclops in The X-Men, maar je zou hem ook kunnen herkennen als Tom uit Sonic the Hedgehog. Er is ook een rol voor niemand minder dan Al Pacino, die met zijn 84 jaar nog steeds niet denkt aan stoppen met acteren. Pacino heeft geen introductie nodig natuurlijk en het zal je niets verbazen dat als hij op het scerm verschijnt, meteen indruk weet te maken, hoe klein zijn rol eigenlijk ook is in de film.

Keaton doet het echt heel erg goed en bewijst met deze rol nog maar eens een zeer begenadigd acteur te zijn. De film doet misschien nog het meest denken aan een film als Memento, hoewel je dat ook weer niet te letterlijk moet nemen. Aan het begin van de film zien we meteen al dat John Knox last heeft van zijn geheugen, iets dat bevestigd wordt door de neuroloog. Hij krijgt te horen dat hij nog maar een paar weken te leven heeft, maar in eerste instantie geeft Knox hier geen gehoor aan en gaat hij door met zijn klusjes als huurmoordenaar, totdat een klus gruwelijk mis gaat. Als Knox zich in de schaduwen probeert te verbergen, staat plots zijn vervreemde zoon voor de deur om hulp te vragen aan zijn vader. Zoon Miles heeft een man vermoord die zijn 16-jarige dochter zwanger heeft gemaakt, nou ja vermoord. Zeg maar gerust afgeslacht. Hoewel je de steekpartij niet letterlijk in detail in beeld ziet gebracht worden, is de boodschap duidelijk en de scene luguber en bruut. En dan begint de ellende pas goed en mag John het vuile werk opknappen.

Misschien ligt daar ook wel bijna het enige puntje van kritiek, want Knox moet voor een oplossing zorgen en eigenlijk, althans dat vond ik dan weer, was het een beetje voorspelbaar hoe dat zou gaan gebeuren. Je weet misschien niet volledig hoe het zou uitpakken, maar wel welke richting je op moet denken en misschien had dat wat beter verhuld mogen worden om de vermeende twist aan het einde een wat groter wow-effect te kunnen geven. Hoe dan ook is de film te goed om daar echt over te vallen. Knox heeft een grote som geld voor drie personen weggelegd en wil er voor zorgen dat dit geld na zijn dood ook echt bij deze personen terecht komt. Uiteindelijk wordt Knox door iemand die hij volledig vertrouwd bedonderd, althans, die doet een poging daartoe. Uiteindelijk is de woke detective Emily Ikari de meest irritante verschijning in de film. Ja, actrice Suzy Nakamura vertolkt de rol echt wel goed en moet daar alle lof voor krijgen, maar wat een hatelijk bijdehand persoon speelt zij met haar opdringerige persoonlijkheid.

Extra’s: Zoals ondertussen bekend van releases van The Searchers, is er naast de film geen bonusmateriaal op de Blu-ray release te vinden.

Knox Goes Away is een absolute topfilm geworden, die volledig wordt gedragen door een sublieme cast. Michael Keaton levert zowel als acteur dan als regisseur echt een hoogstandje af. De soundtrack die veel uit smooth jazz bestaat verstevigd de sfeer in de film, waardoor het soms net een noir film lijkt te zijn. De korte maar krachtige rol van legende Al Pacino drukt ook volledig de stempel op de film en kaart nog maar eens aan wat een groot acteur deze man (nog steeds) is. Misschien had de twist wat meer verborgen mogen gehouden worden, want helaas wordt het hier en daar een beetje voorspelbaar, maar het zijt de film vergeven, want ondanks dat kleine smetje krijgen we films als Knox Goes Away helaas veel te weinig te zien. Hopelijk hoeven we niet weer zestien jaar te wachten op een film van de hand van Michael Keaton, want met deze film bewijst hij het regie vak goed onder de knie te hebben.

Met dank aan The Searchers in samenwerking met Remain In Light voor het recensie-exemplaar.