Een pasgetrouwd echtpaar viert thuis Kerstmis. Jim schenkt een jonge Amerikaanse cockerspaniël als kerstcadeau aan zijn vrouw, welke ze Lady noemen In de maanden erop is Lady het middelpunt van aandacht in het huis. Daarnaast raakt ze bevriend met Jock en Snuffel, twee honden uit de buurt. Het leven van Lady verandert als Jim en zijn vrouw hun eerste kind verwachten. Rond diezelfde tijd ontmoet Lady een zwerfhond, die haar voorspelt dat als de baby er eenmaal is het echtpaar geen aandacht meer heeft voor haar. Al snel blijkt hij gelijk te hebben en als de baby er eenmaal is en Jim en zijn vrouw van huis gaan om de zus van Jim te bezoeken blijft Lady achter. Ze krijgt te maken met tante Sarah en ondanks dat zij dol is op haar neefje, mag zij Lady totaal niet. Haar katten maken het er niet makkelijker op. Wanneer tante Sarah een muilkorf wil kopen voor Lady gaat ze er vandoor.

De laatste jaren strooit Disney driftig in de rondte met live-action remakes van hun animatieklassiekers; hervertellingen met echte acteurs en sets. Zo mochten we de laatste jaren fraaie remakes van The Jungle Book en het ondergewaardeerde Christopher Robin tegemoet zien. Toch is er ook veel kritiek. Zo was Aladdin een tegenvaller en getuigen de films, op zijn zachtst gezegd, van weinig originaliteit. Toch lijkt er voorlopig geen einde te komen aan deze remakes. Zo staan er voor de komende jaren al nieuwe live-action films in de planning, allen gebaseerd op een animatieklassieker. Lady and the Tramp markeert echter een nieuwe fase, vooral als we kijken naar distributie. De film verscheen op 12 november direct op streamingdienst Disney+ en is daarmee de eerste Disney-remake die geen bioscooprelease kreeg. Vooraf was het vooral even koffiedik kijken of dit ook ten kosten zou gaan van de kwaliteit.

Toen in augustus van dit jaar de eerste beelden verschenen, bleek direct dat het visueel allemaal wel goed zou zitten. Maar goed, op dat gebied hoeft Disney natuurlijk niets meer te bewijzen. Toch leek kritiek onvermijdelijk en inderdaad, ook op Lady and the Tramp valt weer het nodige aan te merken. Zo zijn Jim en Darling, de eigenaren van Lady, dit keer nadrukkelijker aanwezig en in volledig beeld. Daarbij doet Disney haar politiek correcte best om met iedereen rekening te houden. Zo is Darling dit keer een Afro-Amerikaanse en, nog opvallender, Jock is dit keer Jacqueline geworden en dus van geslacht is veranderd, iets dat overigens ook geldt voor het kind van Jim en Darling. Daarnaast is het echtpaar ook nog eens een stuk minder gemeen tegen Lady. En ook op het gebied van emancipatie is er een verandering te zien; Tramp hoeft de eer van Lady dit keer niet te verdedigen als ze wordt bedreigd, aangezien ze zelf haar mannetje staat.

Naast de aanpassingen zijn er ook een aantal hele fijne nieuwe toevoegingen te vinden in deze hervertelling. Zo zit er een mooi alternatief in de film voor de scène waarin een bever Lady helpt om van haar muilkorf af te komen, een begrijpelijk keuze gezien deze realistische setting. Daarnaast zijn er wat toevoegingen gedaan, iets wat nodig leek om de langere speelduur te vullen. Een van de mooiste aanpassingen zien we als Lady en Tramp op een veerboot belanden om de stad te bekijken. Een ander is de toevoeging van een achtergrondverhaal voor Tramp, welke ons in een flashback wordt getoond en een extra laag geeft aan zijn karakter. Maar toch; of het nou een gebrek aan originaliteit is, of het toch het wat gemakzuchtig omspringen met hun eigen catalogus; opnieuw mist de magie hier die originele Disney-films zo bijzonder weten te maken.

Lady and the Tramp is een degelijke live-action hervertelling, maar mist opnieuw de magie die het origineel zo bijzonder maakt. Met zijn live-action hervertellingen lijkt Disney het gewoonweg niet goed te kunnen doen. Een een-op-een hervertelling is gemakzuchtig en een film met de nodige aanvullingen en aanpassingen is als vloeken in de kerk. Disney lijkt zich echter maar weinig aan te trekken van alle kritiek en als we even een korte blik brengen op de recordopbrengst van bijvoorbeeld The Lion King hebben ze daar wat dat betreft groot gelijk in. Dat de films nog eens vernieuwend zullen zijn is dan wellicht ook een hoop die we maar aan de kant moeten zetten, want eigenlijk geldt dit voor geen van de live-action remakes en we hebben niet de verwachting dat dit opeens anders zal zijn bij de reeds aangekondigde producties. En ondanks dat we best kunnen genieten van deze hervertellingen, koesteren we de animatiefilms nog net wat meer dan we al deden.