Tijdens een routineklus om een pijpleiding op de bodem van de Noordzee te repareren, breekt onverwachts zijn kabel – de enige verbinding met zuurstof, communicatie en licht. Hierdoor raakt hij volledig geïsoleerd. Met slechts 10 minuten zuurstof in zijn reservetank en redding die pas veel later kan arriveren, moet Chris vechten tegen kou, duisternis en de klok. Ondertussen zetten zijn collega’s, zowel onder als boven water, alles op alles om hem levend terug te brengen.

Regisseur Alex Parkinson werkte als regisseur in 2019 ook al aan de gelijknamige documentaire over dit nogal bijzondere verhaal. Dus wie is er beter geschikt voor de klus dan Parkinson zelf om de bioscoopfilm te regisseren natuurlijk. Door de documentaire is Parkinson op de hoogte van hoe het werkelijke verhaal gegaan is, dus we mogen er dan ook goed vanuit gaan dat het allemaal vrij waarheidsgetrouw aan de man is gebracht. Als grote naam is Woody Harrelson aan de cast toegevoegd en daar wordt dan ook goed mee geadverteerd. Hoewel Harrelson de hoofdrol niet vertolkt, heeft hij wel een grote en prominente rol in de film. Naast hem zien we de relatief onbekende Finn Cole, die men eigenlijk het beste zal kennen van zijn rol uit Peaky Blinders, en Simu Liu, die naast de Marvel-film Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings ook bekendheid vergaarde in de Barbie-film. Aan talent geen gebrek in deze film.

Afgezien van de omstandigheden die in deze film worden getoond, kan het menselijk brein slechts 5 minuten zonder zuurstof voordat er schade ontstaat. Dus het is echt bijna sciencefiction dat deze diepzeeduiker welgeteld een half uur zonder zuurstof kwam te zitten en het zonder schade nu nog na kan vertellen. De film concentreert zich grotendeels op de reddingsoperatie, die voor de twee metgezellen op de bodem van de Noordzee een race tegen de klok is geworden. Toch neemt het eerste deel van de film te veel tijd in beslag om de boel nog wat extra te dramatiseren. Dit zorgt ervoor dat de film de eerste helft toch wat langdradig aanvoelt en dat is wel kwalijk, aangezien de speelduurteller op anderhalf uur blijft steken. Het ziet ernaar uit dat de regisseur en de schrijvers simpelweg hun best hebben moeten doen om de film nog een beetje een fatsoenlijke lengte mee te geven, maar in principe had dit in een uurtje ook voldoende geweest. Of dit nou echt aan het schrijfwerk ligt of dat het verhaal zich er voor de rest niet zo voor leent om verfilmd te worden, laten we dan ook maar even in het midden.

In het tweede bedrijf zien we hoe Chris Lemons in de problemen raakt en vast komt te zitten op de bodem van de Noordzee, met nog maar 5 minuten aan zuurstof in zijn tank. De makers beginnen met aftellen en als de zuurstof op is met het optellen van de tijd, om zo een zenuwslopend geheel van het verhaal te kunnen maken. Dit lukt niet echt heel goed, niet dat de film zijn doel niet weet te bereiken of dat het helemaal niet spannend is, maar het is meer dat de film je niet naar het puntje van je stoel weet te brengen en normaal gesproken is dat juist wat een dergelijke film hoort te doen. Dit heeft zeer zeker met het schrijfwerk te maken en is ook wel teleurstellend. Harrelson doet een beetje plichtmatig zijn ding en probeert de boel nog wat op te leuken met lichtelijke overacting. Nee, er had echt wel iets meer in de koker gezeten voor een spannende film en dat zal er meer mee te maken hebben dat de regisseur misschien te dicht bij het bronverhaal wilde blijven, maar vergeet daarbij dat het een film is en geen documentaire zoals hij eerder al maakte.

Last Breath is een aardige film geworden, waarbij de makers zo dicht bij het bronmateriaal willen blijven dat het ten koste van het entertainment gaat. Uiteraard hebben we met een waargebeurd bijzonder verhaal te maken, maar zelfs dan nog moet je als maker wel de spanning en sensatie een beetje in beeld weten te brengen. Dit zorgt er helaas voor dat de beperkte speelduur van net anderhalf uur zelfs nog langdradig weet aan te voelen en dat is wel jammer te noemen. Misschien had in deze vorm een korte film van een uur meer op zijn plaats geweest. Voor de rest doet Woody Harrelson plichtmatig zijn ding en de rest van de cast levert geen onaardig acteerwerk af. Al met al lijkt Last Breath op het eerste oog een zenuwslopende thriller te worden, maar de eerste helft haalt de angel er dusdanig uit dat de film net zijn hoofd ietjes boven water kan houden. Een krappe voldoende is het resultaat, niets meer en niets minder.