Will is een oorlogsveteraan die samen met zijn dertienjarige dochter Tom in een publiek park vlak buiten Portland, Oregon woont. Ze wonen vrijwel volledig geïsoleerd van de bewoonde wereld, waarbij zij alleen de stad aandoen voor de benodigde voorraden. Om dit te bekostigen verkoopt Will zijn pijnstillers aan andere veteranen. Nadat Tom per ongeluk door een hardloper is gezien in het bos, worden zij en Will gearresteerd en onder toezicht van de sociale diensten geplaatst. Ze krijgen een huis toegewezen op een boomkwekerij, op voorwaarde dat Will zich houdt aan de regels van de huiseigenaar. Met tegenzin beginnen de twee aan hun nieuwe leven, maar al snel voelt Will zich onderdrukt door de aanwezigheid van anderen.

Leave No Trace is gebaseerd op het boek My Abandonment van Peter Rock. Hierin volgen we een veteraanvader met PTSS die met zijn jonge dochter in het bos woont. Die achtergrond ligt bij de verfilming wat verstopt onder de oppervlakte. Zo is het aan het begin van de film vooral gissen waarom vader en dochter voor een leven in de bossen hebben gekozen. Het is in de eerste minuten dat de film wel wat gemeen lijkt te hebben met Captain Fantastic, een film waarin een man en vrouw er met hun kinderen bewust voor kiezen om een leven in de bossen te leiden en zich te isoleren van de samenleving. Toch gaat die vergelijking al snel mank, want waar in die film de reden ligt in een teleurstelling in het kapitalisme, heeft dit hier een persoonlijkere oorzaak.

Om dit alles vorm te geven wordt er vooral geleund op de briljante prestaties van Ben Foster en Thomasin McKenzie. De filmografie van Foster bestaat voornamelijk uit sterke karakterrollen, met zijn rollen in The Messenger en Hell of High Water als voorlopig hoogtepunt. Zijn optreden in deze film mag hier overigens zeker aan toegevoegd worden. Toch is McKenzie hier de echte ontdekking, met haar naturelle optreden. Met haar achttien jaar en jonge uitstraling kan zij met gemak door voor de dertienjarige Tom. Als we afgaan op deze film wacht haar een grote toekomst, wat onderstreept wordt met drie projecten voor volgend jaar op de agenda en een rol naast Tom Cruise in Top Gun: Maverick. De twee zijn met hun authentieke personages vol persoonlijke urgentie de drijvende kracht achter dit sterke drama.

Toch rust de film niet enkel op het uitstekende acteerwerk. Zo neemt regisseuse Debra Granik ons met haar ijzersterke regie op een treffende wijze mee in de leefwereld van vader en dochter. Dit zonder hierbij een kant te kiezen of maar een kant uit te lichten. Zo zien we enerzijds hoe de vader worstelt met zichzelf, vooral als hij wordt omgeven door anderen en hem dingen worden opgelegd. Anderzijds zien we hoe de dochter zich juist steeds verder ontplooid met hulp van die anderen, en zij hierdoor steeds meer de kriebels voelt om op eigen houtje de wereld te ontdekken. Het leidt tot een slotscène waarbij de vader haar opnieuw wil meetrekken in zijn wereld, waarin zij, duidelijk gegroeid tot jonge volwassene, hem toepraat met het rake “the same thing that’s wrong with you isn’t wrong with me”.

Leave No Trace is een klein, krachtig en stil meesterwerk rond twee mensen die zich verzoenen met hun persoonlijke urgentie. Begeleidt door de prachtige bosbeelden, die werden opgenomen in het Eagle Fern Park in Clackamas County, wordt de film gedragen door de authentieke prestaties van Foster en McKenzie. Hun prestaties vergezelt door de sterke regie vormen de basis van dit diepgaande verhaal over hoop en verdriet. De belangrijkste verdienste hierbij is dat nergens de mens achter het trauma vergeten wordt. Het maakt de film tevens tot een sterke oproep tot hulp voor veteranen die worstelen met PTSS. Nergens forceert Granik valse opgewerkte emoties en juist hierdoor wint de film aan kracht. De film heeft dit ook helemaal niet nodig, want als we zien hoe vader en dochter uit elkaar groeien, maar het respect groeit roept dit al genoeg emoties op. Het maakt Leave No Trace tot een van de sterkste films van het jaar.