In 1868 is Jo March een lerares in New York City, die haar verhalen gepubliceerd probeert te krijgen. Dan ontvangt ze een schrijven van haar thuisfront dat het slecht gaat met de gezondheid van haar jongere zuster Beth achteruit is gegaan, waarop ze terugkeert naar huis. Vervolgens schakelen we naar 1861, ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog. We zien hoe Jo samen met haar zussen Meg, Beth en Amy opgroeit in Concord, een klein plaatsje in de staat Massachusetts. De vier zusters wonen samen met hun moeder, liefkozend Marmee genoemd, naast de rijke meneer Laurence. Terwijl hun vader dient in het leger zoeken de zusters afleiding in deze periode door op te treden in de toneelstukken die Jo heeft geschreven. Toch verandert het plezier van alledag als kleinzoon Laurie Laurence bij zijn opa komt te wonen en het volwassen leven vol liefde en jaloezie steeds meer beslag legt op de zusters.

Greta Gerwig, ze wordt de sensatie van de alternatieve film genoemd. In de eerste jaren van haar carrière was ze vooral actief als actrice, maar samen met haar partner Noah Baumbach liet ze zich al snel gelden als scriptschrijver. Frances Ha uit 2012 bleek haar definitieve doorbraak, al liet ze zich pas echt gelden met haar regiedebuut Lady Bird. Deze film bleek een daverend succes en in de hoop te profiteren van het succes mocht Gerwig de regie op zich nemen van dit in sneltreinvaart ontwikkelde project. Ondanks dat het coming-of-age drama koren op de molen lijkt van Gerwig, betreft dit al de zevende verfilming van de gelijknamige roman van Louisa May Alcott, welke daarnaast ook vele keren werd bewerkt voor toneel en televisie. Een echte vuurproef dus voor Gerwig, al zijn talloze onderscheidingen en nominaties een niet al te veeg teken dat zij met vlag en wimpel is geslaagd met een fraaie hervertelling van het klassieke bronmateriaal.

Ondanks dat Gerwig zich achter de schermen een stabiele dragende kracht toont, is veel ook te danken aan de geweldige, overwegend vrouwelijke cast. Door haar eerdere successen had ze het op dit vlak voor het uitkiezen en kon ze een beroep doen op een heuse sterrencast. Belangrijkste spil is de nog steeds pas 25-jarige Saoirse Ronan, die voor haar vertolking van de onbesuisde Jo March terecht haar vierde Oscarnominatie ontving. Ze wordt bijgestaan door filmzusters Emma Watson als de brave Meg, Florence Pugh als de jaloerse Amy en Eliza Scanlen als de muzikale, maar ziekelijke Beth. Laura Dern treedt daarnaast op als hun liefdevol zorgdragende moeder Marmee. Als kers op de taart is daar nog de altijd sterke Meryl Streep, die als tante en oude vrijster vooral toeziet op een gelukkige toekomst voor haar nichtjes. Tussen al het vrouwelijke acteergeweld valt toch ook Timothée Chalamet weer op als Laurie, waarmee hij nog maar eens zijn status bevestigt als een van de grootste talenten van zijn generatie.

Het beeld van een blije Jo aan het begin van de film lijkt te staan voor de onschuld van haar jeugd, iets waar vrij snel verandering in komt als zij slecht nieuws krijgt over haar zus Beth. Vanaf dat moment wordt heden en verleden verweven met de nodige literaire bravoure. Het tekent het zelfvertrouwen van Gerwig. Toch is de structuur soms wat rommelig, waarbij de schakeling tussen heden en verleden zorgt voor een overdenking betreffende de overgang. Het is een klein punt van kritiek op een verder lekker vlotte hervertelling van veel verteld verhaal. Het tempo ligt aangenaam hoog en de kijker krijgt soms een fikse dosis zoetheid te verwerken. Toch past het allemaal naadloos in elkaar. En zo is het toch vooral ook erg mooi om te zien hoe vier zo verschillende zusters samen een sterke eenheid vormen. Soms is er even onmin, maar puntje bij paaltje gaan ze voor elkaar door het vuur, iets wat mooi geïllustreerd wordt in een schaatsscène.

Maar ondanks dat moeder Marmee de eenheid van haar kroost koestert, stimuleert ze de zusters vooral ook om zelf de wereld te ontdekken en een eigen mening te vormen. Het is een open deur van opgroeien naar volwassenheid vanwaar ze de zusters steevast haar ‘little women’ noemt. Toch is het deze periode van ontluiken vooral liefde en jaloezie die ook hun intreden doen. De zusters worden genoopt tot het maken van keuzes die de rest hun eigen leven, maar soms ook dat van de anderen zal bepalen. Toch is het uiteindelijk steevast de huiselijke verbondenheid altijd te overwinnen. Grote verrassingen kent deze verfilming van Little Women niet. Toch is het verhaal alles behalve uitgekauwd en Gerwig in haar einde zelfs nog een mooi eerbetoon aan Alcott in petto. Het siert haar, al is het vooral ook veelzeggend over haar talent als filmmaakster.

Extra’s: Naast de film is er flink wat bonusmateriaal te vinden op de Blu-ray release.
· A New Generation of Little Women (12:52) Er wordt gekeken naar de roman van Louisa May Alcott en haar leven en hoe dit is bewerkt tot een film van deze tijd.
· Making a Modern Classic (09:02) Een making of met aandacht voor het collectief. Denk hierbij aan setontwerp, kostuums, de cinematografie en zelfs het gepresenteerde beeldformaat.
· Greta Gerwig: Women Making Art (09:22) Een feature waarin Gerwigs’ aandacht en haar liefde voor het bronmateriaal centraal staat en wat voor invloed dit gehad heeft op haar film.
· Hair & Make-Up Test Sequence (02:58) Een leuk inzicht in het testen van haardracht en make-up, om zo tot de juiste vorm te passen die behoort bij de film.
· Little Women Behind the Scenes (03:25) Wederom een making of, maar nu een stuk beknopter dan eerder.
· Orchard House, Home of Louisa May Alcott (10:07) Samen met Jan Turnquist, de beheerder van Louisa May Alcott’s Orchard House, wordt gekeken naar het leven en werk van de auteur.

Little Women weet aan de hand van een excellerende regisseuse en hoofdrolspeelster de talrijke eerdere verfilming in zijn schaduw te zetten. Gerwig weet op slimme wijze nieuw elan te geven aan de reeds veelvuldige verfilmde gelijknamige roman. Aan de hand van kleine technische slimmigheden, als het op subtiele wijze doorbreken van de vierde wand, zet Gerwig het verhaal volledig naar haar hand. Waar kostuumdrama’s vooral de naam hebben om stug en soms saai te zijn, is Little Women juist heel erg vol leven. Toch had de film zonder twijfel nooit hetzelfde geweest zonder het acteertalent van de cast, en dan met name Saoirse Ronan en Timothée Chalamet. Ronan maakt meer dan terecht kan op een Oscar en Chalamet weet zelfs van een bijrol in een film vol vrouwen weer een hoogtepunt te maken. Het maakt dat cast en crew een modern en vlot kostuumdrama neer weten te zetten die nog maar eens onderstreept dat sommige verhalen daadwerkelijk tijdloos zijn.

Met dank aan Sony Pictures Home Entertainment en Weber Shandwick voor het recensie-exemplaar.