A.J. Manglehorn is een sleutelmaker die vrij op zichzelf leeft met zijn kat Fannie. Dagelijks maakt hij een praatje met dezelfde bankbediende en eet hij bij hetzelfde restaurant. Het zijn routines van een man waarachter niemand zijn verleden zal vermoeden, een verleden waarin hij de kans op geluk met de liefde van zijn leven op gaf en de verkeerde keuzes maakte. Gekweld door spijt en de nodige gewetensvragen blijft hij hangen in het verleden tot hij Dawn, de bankbediende, beter leert kennen. Het is echter nog maar de vraag of Manglehorn afstand kan doen van het verleden, iets wat een steeds grotere sta-in-de-weg vormt voor zijn toekomst.

Al Pacino, het is een acteur die we tot de levende legendes mogen rekenen. Met een oeuvre dat grotendeels uit klassiekers of publieksfavorieten bestaat waren zijn films altijd iets om naar uit te kijken. Waren inderdaad, want vooral na de eeuwwisseling liet hij zijn gezicht steeds vaker zien in producties die hem onwaardig waren en waarin hij meer dan eens ongeïnspireerd overkwam. Wat te denken van Misconduct, waarin hij te zien is naast Anthony Hopkins, die eerder dit jaar het luttele bedrag van omgerekend 124 euro in het laadje bracht tijdens het openingsweekend in Groot-Brittannië. Gelukkig laat Pacino ons ook nog met regelmaat zien wat een steengoede acteur hij is, zij het in producties die hij eigenhandig boven de middelmaat uit moet tillen. Manglehorn is zo’n productie.

Aan het roer staat David Gordon Green, bekend van de aardsflauwe komedie Pineapple Express maar ook de man die Nicolas Cage weer eens goed liet acteren in Joe. Daarnaast mag de film rekenen op een mooie bijrol van actrice Holly Hunter, die ooit een Oscar won voor haar rol in The Piano en ook hier laat zien dat ze het vak goed beheerst. Helaas is het script van de film de zwakke broeder in dit karakterportret. In plaats van dat we naar een boeiend verhaal kijken en de film op die manier indruk maakt, zien we een soms onsamenhangende opeenstapeling van gebeurtenissen. Zo zien we vervreemdende scènes als een auto-ongeluk met watermeloenen, een musicalachtig intermezzo in de bank en een bijna psychedelisch gemonteerde scène die direct de sterke scène in een restaurant tussen Pacino en Hunter teniet doet.

Het laatste is ook het moment dat je als kijker de draad even kwijt raakt, dat terwijl het tempo niet al te hoog is. Daarnaast helpt het niet bepaald mee dat Manglehorn kortgezegd geen leuke film is om te kijken. Er wordt veel gemijmerd over het verleden, waarbij de hoofdpersoon alles anders zou doen als hij het over mocht doen. Het maakt de film somber of veelal zelfs depressief van toon. Door de weinige samenhang in de scènes is Manglehorn opnieuw een film waar voor Pacino weinig eer te behalen valt. Er zijn wel wat sterke momenten, maar die zijn schaars en Pacino steekt met kop en schouder boven alle andere elementen van de film uit. Het valt bijna niet voor te stellen dat een acteur met zijn status hier plezier uit haalt en voor het geld hoeft hij het ook niet meer te doen. Het is voor Pacino te hopen dat alle puzzelstukjes binnenkort weer eens op hun plaats vallen, want dat is hem gegund.

Manglehorn laat zich het beste presenteren als Al Pacino in een arthouse-film. Een matige film, die zonder de medewerking van Pacino hoogstwaarschijnlijk in de anonimiteit was blijven hangen en door zijn aanwezigheid nog enigszins gered wordt. Pacino heeft dan ook nog steeds een neusje voor interessante rollen, al kiest hij er onbewust voor zijn kunnen te laten zien in matige films. Daarnaast is het vreemd dat we de film twee jaar na de première op het filmfestival van Venetië alsnog in de bioscoop mogen bekijken, zeker gezien de recensies. Wellicht heeft de uitstekende acteerprestatie van Pacino er iets mee te maken om de film een kans te geven. Helaas is Manglehorn een film die alsnog snel in de vergetelheid zal belanden en hiermee doet de film de uitstekende acteerprestatie van Pacino tekort.