De bekende actrice Elizabeth Berry arriveert in Savannah, Georgie bij het huis van Grace Atherton-Yoo om research te doen voor een rol in een onafhankelijke film. Elizabeth zal Grace spelen in een film over een zaak die ruim twintig jaar eerder plaats had. Op 36 jarige leeftijd werd Grace namelijk betrapt toen ze seks had met de 13 jarige Joe Yoo, een vriendje van haar zoon Georgie, in de plaatselijke dierenwinkel waar ze beide werkzaam waren. De zaak zorgde destijds voor veel opschudding en werd breed uitgemeten in de tabloids. Helemaal toen Grace veroordeeld werd en achter tralies beviel van Joe’s kind. Terwijl het leven in het gezin gewoon doorgaat, met alle relatieperikelen van alledag en studerende kinderen, worden ze zelf opeens geconfronteerd met hun verleden door de observaties en vragen van Elizabeth.

Het script van May December werd geschreven door Samy Burch en haar man Alex Mechanik. Ondanks dat het geen directe bewerking is, vallen de parallellen met het schandaal rond lerares Mary Kay Letourneau niet te ontkennen. Zij werd in 1997 op 34 jarige leeftijd gearresteerd vanwege een seksuele relatie met Vili Fualaau, een van haar destijds 12 jarige leerlingen. Ze werd veroordeeld voor kinderverkrachting op het moment dat ze zwanger was. Toen ze na zes maanden cel op vrije voeten werd gesteld, raakte ze opnieuw zwanger van Fualaau. Het resulteerde in een langer verblijf achter de tralies voor Letourneau, omdat de rechter haar had verboden hem te zien. Na het uitzitten van de jarenlange straf trouwde ze met de leerling, waarbij hun kinderen optreden als bruidsmeisjes. De twee gingen uiteindelijk in 2017 uit elkaar en drie jaar later overleed Letourneau aan de gevolgen van kanker. Een tragisch leven, dat overduidelijk als inspiratie diende voor dit verhaal gezien veel punten vrijwel letterlijk terugkeren.

Al vroeg in de pre-productie werden Natalie Portman en Julianne Moore gecast, waarna Portman degene was die Todd Haynes benaderde om de regie op zich te nemen. Portman en Moore lijken hier haast opzichtig te gaan voor Oscar-bait, maar bijten zich vooral stuk op een rol in een film die te weinig inhoud biedt om echt te schitteren. Dat ze beide een weinig sympathiek personage vertolken helpt ze natuurlijk ook niet. En ondanks dat beide hun best doen, kunnen we er niet omheen dat Moore meer dan eens gewoonweg schuurt tegen overacting. Uiteindelijk is het dan ook Charles Melton als Joe Yoo die in de spaarzame scènes die hij heeft de show weet te stelen van de twee dames. Verder is May December eigenlijk vooral een wat ongemakkelijke film geworden. En dat komt gek genoeg nog het minst door de zaak die eigenlijk alles in gang heeft gezet. Het zijn vooral vreemde scènes rond Portmans’ personage die de wenkbrauwen doen fronzen.

En verder is de basis van het verhaal natuurlijk heel tragisch, maar door de gekozen invalshoek wordt er ook geen poging gedaan om de kijker voor zich te wennen. Het gaat om een vrouwelijke pedofiel en eigenlijk lijkt iedereen daar verder wel vrede mee te hebben. Het resulteert erin dat we het vooral moeten met hoofdpersonage die op geen enkele vorm van sympathie kan rekenen. Eigenlijk kan je enkel meevoelen met het personage Joe. Zo krijg je eigenlijk nergens de beweegredenen van Elizabeth te horen, waardoor alles neerkomt op een waas van liefde die zij niet eerder kende. We zien wel iets van de impact die dat heeft gehad op haar toenmalige echtgenoot en kinderen uit dat huwelijk, maar eigenlijk missen we hier wat diepgang. En dus blijft het allemaal redelijk oppervlakkig en verzuimt May December om echt onder je huid te kruipen. De film wordt hierbij trouwens niet geholpen door overdreven dramatische piano-intermezzo’s, die dusdanig overdadig en misplaatst zijn dat je bijna het idee hebt naar een thriller te kijken.

Extra’s: Zoals ondertussen bekend van releases van The Searchers, is er naast de film geen bonusmateriaal op de Blu-ray release te vinden.

May December is een diep ongemakkelijke film zonder een broodnodige sympathieke hoofdrolspeler. Zo is Moores’ basis natuurlijk sowieso al verpest doordat zij een vrouwelijke pedofiel speelt. Het is iets wat je gaandeweg de film bijna lijkt te vergeten, alsof ze koos voor ware liefde. En zeker als ze de schuld op haar slachtoffer schuilt is alle sympathieke die je neigde te voelen weer als sneeuw voor de zon verdwenen. En ook Portmans’ personage is vooral erg vreemd. De seksuele opwinding die zij voelt bij de studie voor haar nieuwe rol is op z’n zachts gezegd opvallend en doet bijna meer vermoeden betreft haar eigen achtergrond. Een vermoeden dat in de film verder niet gestaafd wordt. Wat we overhouden is een film die nergens slecht is, maar die wel vooral ongemakkelijk is en waarbij de topcast niet de ruimte krijgt om te schitteren. Met een andere invalshoek had er wellicht veel meer ingezeten, maar nu is het eigenlijk vooral een tegenvaller van de hand van Haynes, die eerder nog hoge ogen gooide met Carol en zijn hier in Nederland volledig genegeerde The Velvet Underground-documentaire.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.