Regisseuse Margherita heeft het niet makkelijk op de set van haar nieuwste film die handelt over de economische crisis. Haar crew lijkt niet goed naar haar aanwijzingen te luisteren en de Amerikaanse acteur Billy Huggins maakt het haar ook niet bepaald makkelijk met zijn divagedrag. Ook privé verkeert Margherita in zwaar weer als haar moeder in het ziekenhuis wordt opgenomen en ze er ook voor haar graag wil zijn. Margherita lijkt langzaam maar zeker de controle over haar leven kwijt te raken en wordt met haar neus op de feiten gedrukt als blijkt dat haar moeder niet meer lang zal leven.

Toen het Italiaanse Mia Madre dit jaar in Cannes in première ging, kreeg het tijdens de aftiteling een staande ovatie die maar liefst acht minuten duurde. Niet zo gek, aangezien regisseur Nanni Moretti al eerder het publiek in Cannes een prachtig geschoten film voorschotelde met het drama La stanza del figlio. Of Mia Madre internationaal net zo veel indruk gaat maken als zijn film uit 2001 is uiteraard nog even de vraag, maar een gouden start heeft de film hierdoor in ieder geval alvast in de pocket.

Moretti baseerde het verhaal van de film op zijn eigen leven waarin ook hij te kampen kreeg met het verlies van zijn moeder. In die zin zou je de film als autobiografisch kunnen bestempelen, maar daarmee wordt deze dramafilm wellicht in het verkeerde hokje geplaatst. Moretti kiest er namelijk voor om niet zozeer de naderende dood van de moeder centraal te laten staan in de film, die zeer overtuigend wordt gespeeld door actrice Giulia Lazzarini, maar juist het chaotische leven van Margherita dat hierdoor nog net even iets chaotischer dreigt te worden. Hier is wel degelijk het grootste gedeelte weggelegd voor het sterfbed van haar moeder, maar is er ook tijd voor een opgroeiende tienerdochter, een ex-vriend die ze maar moeilijk los kan laten en een broer die er wel is voor hun moeder en Margherita vrijwel continu met de neus op de feiten drukt.

Toch kost het de film ondanks zijn meeslepende thema en sterke cast moeite om onder de huid van de kijker te kruipen. Er valt weinig op het acteerwerk van actrice Margherita Buy aan te merken, maar ondanks de soms uitzichtloze blikken heeft ze moeite om je te grijpen en je bij de aftiteling weer los te laten. Wellicht ligt dit ook in de vergevingsgezindheid van haar omgeving die haar chaotische leven zonder moeite lijkt te accepteren, terwijl je als kijker misschien hier en daar je wenkbrauwen zal fronzen over de keuzes die ze maakt. Het geeft de film een beetje een apart gevoel mee. Het werkt namelijk voelbaar toe naar een bepaalde finale die er nooit echt lijkt te komen.

Een ander opvallend aspect aan de film is die rol van John Turturro als de Amerikaanse acteur Billy Huggins die het de regisseuse op de set vaak onmogelijk maakt met zijn divagedrag. Turturro speelt de rol met verve, maar door de komische noot die zijn scènes hebben vallen deze vaak ook uit de toon met de rest van de film. Het zorgt zeker voor de nodige lucht bij een zwaar thema als de naderende dood van een dierbare, maar de film wordt echter nergens zo zwaar dat het deze scènes ook daadwerkelijk nodig heeft. En dat maakt zijn aanwezigheid soms helaas toch een tikkeltje vreemd.

Mia Madre behandeld het zware thema van de naderende dood van een dierbare en het effect dat dit heeft op de levens van anderen, maar weet dit helaas maar moeilijk aan de kijker over te brengen. De film probeert overduidelijk onder de huid van de kijker te kruipen, maar slaagt daar maar deels in. Gelukkig kan regisseur Moretti rekenen op een weergaloze cast die allen op zeer overtuigende wijze gestalte geven aan de personages die zij spelen, maar daarmee is de film nog niet de klassieker die het met een iets beter gebalanceerd script ongetwijfeld had kunnen zijn..

Met dank aan Film Incompany voor het beschikbaar stellen van een screenerlink.