Het zit de alleenstaande Diane Després niet bepaald mee. Nog bijkomende van een auto-ongeluk, krijgt zij een telefoontje van de kostschool waar haar zoon Steven verblijft. Steven is met zijn vijftien jaar behoorlijk grof in de mond en weigert zijn medicijnen in te nemen tegen ADHD. Na een geval van brandstichting en het verwonden van een medestudent heeft de inrichting het wel met hem gehad en wordt hij weggestuurd. Om uiteindelijke plaatsing in een jeugdgevangenis te voorkomen besluit Diane om Steven terug in huis te nemen. Botsingen tussen de twee blijken onvermijdelijk, maar als de stotterende buurvrouw Kyla zich met de twee begint te bemoeien vindt Diana bij haar de steun die ze zo hard nodig heeft.

Xavier Dolan is een acteur/regisseur van pas 26 jaar. Toch is Mommy al zijn zesde film als regisseur en een voorlopig hoogtepunt in zijn oeuvre getuige de staande ovatie van maar liefst negen minuten op het Filmfestival van Cannes. Terugkerend thema in zijn films is een moeizame band tussen moeder en zoon, iets waarvoor Dolan inspiratie put uit zijn eigen privéleven. Zoals de titel al doet vermoeden is dat bij Mommy niet anders. Bij een film waar de focus zo op de acteurs ligt als bij Mommy is het van groot belang dat de rollen goed worden ingevuld. Dolan weet wat hij doet. Zo doet hij voor de moederrol opnieuw een beroep op Anne Dolan, die al in drie van zijn eerdere films te zien was. Zij krijgt sterk tegenspel van Antoine-Oliver Pillon als zoon Steven en Suzanne Clément als buurvrouw Kyla.

Het eerste wat opvalt is de ongebruikelijke beeldverhouding van de film. Het 1:1 ratio doet nog het meest denken aan de mensen die hun mobieltje horizontaal weigeren te draaien. Ook maakt het de film weinig toegankelijk voor een breed publiek, zeker als je bedenkt dat de speelduur ook nog eens ruim over de twee uur gaat. Toch heeft het ook voor de film zeker zijn meerwaarde. Zeker als de botsingen van moeder en zoon naar een hoogtepunt gaan is het een effectief stijlmiddel. Het lijkt echter vooral een metafoor voor de emoties in de beklemmende wereld van zowel moeder als zoon. In combinatie met het explosieve acteerwerk zorgt het ervoor dat de film soms ruimte tekort komt. En laat dat nou precies het gevoel zijn dat zorgt dat de kijker zich volledig laat meeslepen met de film.

Het mooie wat meermaals terugkomt in de film is de wil van zowel moeder als zoon om het beter te doen. Dat de twee elkaar lief hebben is wel duidelijk, al hebben ze de schijn behoorlijk tegen. Zo schiet Steven om het minste of geringste tot aan het grenzeloze uit zijn slof en daarnaast oogt Diane niet bepaald als een ideale moeder met haar te korte truitjes en idem rokjes. Beide handelen in hun machteloosheid naar hun beste mogelijkheden. De toevoeging van buurvrouw Kyla aan het verhaal zorgt daarbij voor alle drie voor een nieuwe invalshoek. Toch zal het als de film zijn einde nadert niemand verbazen dat de film geen happy end heeft. De fictieve wettekst aan het begin van de film was hier al een vaag voorteken van.

Extra’s: Naast de hoofdfilm staan er op de dvd geen extra’s. Op zich geen groot gemis, de film staat als een huis. Wellicht had een interview met Dolan kunnen helpen om bijvoorbeeld de keuze voor het 1:1 beeldratio te verklaren.

Mommy is een krachtig drama geworden over machteloosheid in een in veel opzichten grenzeloze moeder-zoon relatie. Regisseur Xavier Dolan levert met deze film een voorlopig hoogtepunt in zijn carrière af, al roept zijn oeuvre de vraag op of hij ook in staat is tot het neerzetten van een film met een totaal ander onderwerp. Het doet overigens niks af aan Mommy, dat in alle opzichten een zeer geslaagde film is. De stijlkeuze pakt goed uit, het verhaal is sterk en het acteerwerk is niet minder dan voortreffelijk. Mommy is dan ook een absolute must voor de arthouse liefhebber.

Met dank aan Homescreen voor het recensie-exemplaar.