Aan de hand van veel nooit eerder vertoonde concertbeelden krijgen we een audiovisuele ruimtereis voorgeschoteld. Het is meer dan een documentaire en schijnt niet alleen licht op de raadselachtige erfenis van David Bowie, maar dient ook als een gids voor een leven dat zinvol is en ook voldoening geeft in de 21e eeuw. Moonage Daydream is een genre-overschrijdende filmische ervaring gebaseerd op een van de meest iconische wereldberoemde rocksterren aller tijden.

Brett Morgen is een een Oscar® genomineerde, Amerikaanse filmmaker Brett Morgen. Al eerder liet hij zijn licht schijnen over een muzikaal onderwerp. Zo ging zijn Crossfire Hurricane over de vroege jaren van The Rolling Stones en richtte hij zich in Cobain: Montage of Heck op de zanger van Nirvana. Zijn laatste project, Jane, dateerde alweer van 2017 en dat is ook precies het jaar waarin deze, destijds nog titelloze, David Bowie-documentaire op zijn pad kwam. Het nieuws werd pas in 2021 naar buiten gebracht, maar dat kwam vooral ook omdat Morgen niet over een nacht ijs ging. Zo kreeg hij de volledige goedkeuring van Bowie’s nabestaanden en daarmee dus ook toegang tot een archief met miljoenen verschillende items. Denk hierbij niet opnames, foto’s en film, maar ook schilderijen, tekeningen en tijdschriften.

En nu is daar dus deze biografie van Bowie, gevormd met een vrij heftige stijl van monteren. Zo zien we niet alleen veel werk van de hand van Bowie, maar zit de documentaire ook vol met filmfragmenten uit meer dan twee dozijn verschillende films. Deze variëren van films uit het stille tijdperk, waaronder de film Metropolis, tot en met clips uit de door Stanley Kubrick geregisseerde films A Clockwork Orange en 2001: A Space Odyssey. Alles zoals gezegd in een vrij heftige montage, waarbij je de momenten gemist kan hebben als je even met je ogen knippert. Als de docu opent met een drukke montage, opgebouwd rond het nummer All the Young Dudes, krijg je even de vrees dat het weleens een vermoeiende zit kan gaan worden. Gelukkig heeft Morgen ook gezorgd voor de nodige rustmomenten, vooral in de vorm van fraaie opgepoetste concertbeelden. Deze schreeuwen overigens vooral om de vrijgave van de volledige concerten, maar dat is wellicht toekomstmuziek.

Waar de drukte van de montage eerst doet vermoeden dat we lukraak bekogeld worden met een soms welhaaste willekeur aan beelden, ontvouwt zich gelukkig redelijk snel een soort logica. Zo is de documentaire vrij chronologisch opgebouwd. Dat soms verschillende decennia qua beelden door elkaar lopen benadrukt enkel nog maar eens wat een kameleon Bowie was. Het is mooi om te zien hoe hij doorbreekt als eigenzinnig artiest, waarhij hij diverse drama-elementen opneemt in zijn stijl. Toch is hij duidelijk rusteloos, steeds maar zoekende naar vernieuwing. Daarmee weinig gevend om het publiek dat hem amper kan bijbenen, maar hem zonder meer aanbidt. Dan zijn er de creatieve jaren in Berlijn in de tweede helft van de jaren ’70, waarin hij breekt met alles wat van hem en de rockwetten bekend is. Om vervolgens in het laatste (helaas wat onderbelichte) deel zich begin jaren 80 volledig over te geven aan het poptijdperk en aan wat hij denkt dat het publiek van hem wil. Het maakt het tot een superster, zo het niet altijd gelukkig met zijn eigen keuzes. Het is daarbij jammer dat er verder amper aandacht is voor de electronische (jungle) jaren van de nineties en zijn laatste jaren.

Extra: Naast de documentaire is er geen bonusmateriaal op de Blu-ray release aanwezig.

Moonage Daydream is een interessante, maar ook soms overvolle audiovisuele biografische trip! Bowie is met al zijn veranderingen natuurlijk een dankbaar onderwerp voor een documentaire. Nadeel is wel, dat als je alles goed wil belichten je eigenlijk gewoon niet genoeg hebt aan de twee uur speelfilmlengte. Dat laat Moonage Daydream nog maar eens zien. Want hoe interessant ook, de documentaire verzuimt om echt diep op zaken in te gaan. Hier wordt dan ook vooral de stijl en vooral stijlveranderingen van Bowie belicht, met eigenlijk meer aandacht voor het visuele dan voor zijn muziek. Natuurlijk, ook interessant, maar aan de andere kant natuurlijk maar een klein deel van waar Bowie voor stond. Het grootste minpunt aan Moonage Daydream is dan ook dat het schreeuwt om meer. Brett Morgen had er wellicht ook beter aan gedaan om te pleiten voor een zes- of zelfs tiendelige serie, waarin hij meer facetten van Bowie had kunnen belichten. Dat hij vakkundig genoeg is om alles aantrekkelijk naar het beeld te brengen is namelijk geen discussie.

Met dank aan Day One MPM en Universal Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.