Space nerd en samenzweringstheoreticus K.C. Houseman gelooft dat de maan een megastructuur is en gebruikt in het geheim een onderzoektelescoop om bewijs te verzamelen. Tijdens een van zijn onderzoeken ontdekt hij dat de maan van zijn baan rond de aarde is geweken en op ramkoers is met onze planeet. Hij wendt zich tot NASA, maar die wijst hem de deur. Echter, het gevaar is onontkomelijk en de eerste rampen beginnen zich te volstrekken. Uiteindelijk krijgt Houseman bijval van de in ongenade gevallen astronaut Brian Harper en zijn voormalig collega Jo Fowler, maar de twee hebben een behoorlijke geschiedenis samen. Het lot van de wereld ligt in handen van de drie, die op een ultieme ruimtemissie vertrekken om het noodlot te keren, maar daarbij ontdekken dat de maan niet is wat we altijd gedacht hebben.

De Duitse regisseur en filmproducent Roland Emmerich is een ‘hate it or love it’. Hij is sinds begin jaren 90 vooral bekend van zijn sciencefiction- en rampenfilms en daarmee is anno 2022 eigenlijk vrij weinig meer gespaard gebleven. Maar waar hij zeker in de jaren 90 en het begin van dit millennium nog flink wat mensen naar de bioscopen wist te trekken, lijkt zijn populariteit en garantie voor succes tanende. En dit even buiten alle messen die steevast geslepen worden door de critici, want die zijn eigenlijk nooit mals geweest voor de beste man. Maar goed, zolang er geld in het laatje kwam mocht Emmerich keer op keer weer aan de slag met een mega budget om de nodige rampspoed op de aarde af te vuren. En eigenlijk kan je gewoonweg niet ontkennen dat het op visueel vlak steevast goed gemaakt is.

Dat is echter heel wat anders dan een goede film. Zo was Independence Day: Resurgence, de terugkeer naar misschien wel zijn grootste succes uit 1996, een regelrechte teleurstelling te noemen en liep zijn oorlogsepos Midway uit op een flop omdat de pulpversie van een oorlogsfilm niet alleen (zoals verwacht wellicht) verhaaltechnisch matig was, maar er ook visueel verdomd weinig te genieten viel. Het lijkt er dan ook op dat Emmerich wat op zijn retour is. Toch kreeg hij het weer voor elkaar om een budget te verzamelen van rond de 140 miljoen Dollar voor Moonfall. Voor de cast doet hij een beroep op bekende, maar niet al te dure namen als Halle Berry, Patrick Wilson en Game of Thones-ster John Bradley, dus we kunnen al snel concluderen dat er weer genoeg geld overbleef om de visuele afdeling te voorzien van alle middelen om weer flink wat ellende op de aarde af te vuren.

We kunnen niet ontkennen dat dat mislukt is. Het basisidee van de maan die uit koers raakt en op de aarde afstevent is an sich zo slecht misschien nog niet eens, zeker niet voor een rampenfilm, maar verder slaat de film eigenlijk werkelijk helemaal nergens op. Zo is de maand totaal niet wat wij denken en heeft deze een erg duistere kant, het resultaat van kunstmatige intelligentie dat een eigen leven is gaan leiden. Bent u er nog? Misschien voldoet het om te stellen dat het aardige basisidee volledig wordt overschaduwd door de ene na de andere vergezochte ontwikkeling die uiteindelijk alleen maar afleidt van het uiteindelijke doel: blinke bombast en entertainment door het wederom slopen van de halve (of hele, wat maakt het uit) wereld. Het maakt van Moonfall een typische Emmerich productie, maar alles is dit keer dusdanig belachelijk dat zelfs zijn meest verstokte fan zal afhaken.

Extra’s: Naast de film is er ook nog wat bonusmateriaal op de Blu-ray release te vinden. Het is zeker interessant, maar maakt de film natuurlijk niet veel beter. Opvallend is dat hier ondertitels ontbreken.
· Making Moonfall (58:40) Een behoorlijke bonus, verdeeld in drie delen: An Aura of the Believability, Shoot the Moon en Staging the Spectacle. Het levert een zeer goed inzicht op met inzicht vanaf het ontstaan ​​van het project tot de daadwerkelijke productie hiervan. Wel mooi is dat het eerste (en langste) deel zich richt op de geloofwaardigheid, iets waar gewoonweg geen sprake is natuurlijk.

Moonfall is wellicht technisch goed gemaakt, maar verder zelfs voor Emmerich-begrippen belachelijk! Voor wie bekend is met de Duitse regisseur zal het nog voor de film ingestart wordt duidelijk zijn dat de film nooit en te nimmer een Oscarnominatie zal krijgen voor Beste Screenplay. Maar in het verleden heeft hij wel laten zien dat hij goedgemaakt en bombastisch vermaak kan afleveren waar je je als filmbezoeker bijzonder goed mee kan vermaken. Dit keer lijkt hij zijn hand volledig te overspelen. Het uitgangspunt is echt volstrekt belachelijk en samen met matig acteerwerk hou je dan eigenlijk bijzonder weinig over om van te genieten. Natuurlijk ziet het er allemaal bijzonder aardig uit, dat mag ook wel gezien het budget, maar geen van de betrokkenen lijkt enige liefde of passie voor de film te hebben. Het is allemaal zielloos en totaal oninteressant. Vandaag de dag zijn we ook gewoonweg niet snel meer onder de indruk van het blik aan special effects dat Emmerich weer opentrekt. Misschien volgende keer toch iets beter nadenken over de onzin die hij op zijn kijkers afvuurt.

Met dank aan Dutch FilmWorks voor het recensie-exemplaar.