Nadat de jonge en in zichzelf gekeerde Chiron is gevlucht voor een groepje pestkoppen, ontfermd crackdealer Juan zich over hem. Hij neemt Chiron mee naar zijn vriendin Teresa, waarbij hij altijd terecht kan, zelfs nadat Juan overleden is. Naast deze vriendschap heeft Chiron goed contact met Kevin, contact dat wreed verstoord wordt door pesterijen en pogingen tot overleven van Kevin. Terwijl Chiron meer en meer zijn weg probeert te vinden in het leven worstelt hij ook met het contact met zijn moeder, een crackverslaafde die liever schreeuwt dan praat. Het zijn deze situaties die de jonge Chiron vormen op de weg naar volwassenheid. Een weg waarin hij probeert zichzelf te ontdekken en liefde te vinden, ondanks dat hij worstelt met pesterijen, zijn achtergrond en seksualiteit.

Nadat regisseur Barry Jenkins debuteerde met Medicine for Melancholy in 2008 bleef een tweede film lang uit. Hij schreef wel wat scripts, maar geen enkele werd verfilmd. Uiteindelijk gebruikte hij het ongepubliceerde toneelstuk In Moonlight Black Boys Look Blue van Tarell Alvin McCraney als uitgangspunt voor zijn script van Moonlight. Hij liet hierbij het homoseksuele aspect in stand hield, maar koos ervoor om het verhaal op te delen in drie hoofdstukken. Dit is een belangrijk kenmerk aan de film, de splitsing van de jeugd, puberteit en volwassenheid van de hoofdpersoon. Dit is zelfs zeer fraai vereeuwigd op de ogenschijnlijk eenvoudige doch briljante filmposter. Op het eerste gezicht zie je namelijk een persoon, maar als je goed kijkt zie je hier de drie acteurs die Chiron vertolken in elkaar gemozaïekt. Zeer sterk en tegelijkertijd veelzeggend betreft de film.

Het is deze constructie van de film die er tevens voor zorgde dat de twee hoofdpersonages worden gespeeld door ieders drie acteurs. Zo zien we Alex Hibbert als de zwijgzame ‘Little’ Chiron, Ashton Sanders als tiener Chiron, Trevante Rhodes als de volwassen ‘Black’ Chiron en Jaden Piner, Jharrel Jerome en André Holland als Kevin. Waar het vaak stoort dat een personage door meerdere acteurs wordt gespeeld is dat hier naast onvermijdelijk absoluut niet storend, alle drie de acteurs leveren een topprestatie. Dit geldt overigens voor de gehele cast, die geheel uit Afro-Amerikaanse acteurs bestaat. De moeder van Chiron wordt in alle hoofdstukken gespeeld door Naomie Harris, die een emotioneel zware rol voortreffelijk neerzet in een vertolking die niet voor niets bekroond met een Golden Globe én Oscar nominatie. Deze eer viel ook ten deel aan Mahershala Ali, die in het eerste hoofdstuk de rol van Juan speelt. Ali is vooral bekend van zijn rol als Remy Danton in de serie House of Cards en hij zorgt er met zijn vertolking voor dat de film gelijk in het eerste deel al een echt hart krijgt. Als laatste noemen we Janelle Monáe, die een sterke rol neerzet als een soort surrogaatmoeder van Chiron.

De film bevat prachtige scènes, waarin de grenzen tussen goed en slecht niet alleen vervagen, maar ook in elkaar overvloeien. Een goed voorbeeld hiervan zien we al vroeg in de film als Juan de moeder van Chiron terecht wil wijzen op haar crackgebruik, crack die hij haar zelf verkocht heeft. Als de jonge Chiron Juan later confronteert met zijn werkzaamheden wordt je als kijker nog maar eens met je neus op de feiten gedrukt dat het leven niet zo zwart-wit is, ondanks dat dit vaak wel zo wordt omschreven. Iedereen doet wat hij moet doen om te overleven. Het is hierin dat de film in de roos schiet en dat op een subtiele manier zonder dat het er te dik bovenop ligt. Het maakt van Moonlight een unieke film, zeker in de Verenigde Staten dat bekend staat om de eeuwige rassenhaat. En kregen de Oscars vorig jaar niet veel kritiek op het feit dat ze te wit zouden zijn? Er werd voor dit jaar meer diversiteit belooft, iets wat met men met onder andere acht nominaties voor Moonlight kracht bij zet. Maar laten we duidelijk zijn: dit is zeer zeker niet om een statement te maken. Nee, dit is gewoonweg omdat Moonlight een fenomenale en unieke film is die dit verdient!

Moonlight is een even gewaagde als indrukwekkende film. De film schetst op een subtiele wijze het harde leven op de straat voor een opgroeiende donkere jongen, terwijl deze ook nog worstelt met zijn ontluikende homoseksualiteit. Ondanks dat de kijker in deze film meer dan eens de wrange realiteit op zich afgevuurd krijgt, is Moonlight ook een film over vergeving. De film is een sterk coming-of-age verhaal dat dit keer wordt verteld aan de hand van drie gelijkwaardig imponerende hoofdstukken. Het maakt van Moonlight een diepgaande film, die staat als een huis en tevens een meer dan geduchte concurrent is voor de romantische musical La La Land tijdens de komende Oscar uitreikingen. Gezien de eeuwige rassenhaat in het thuisland en de kersverse president zouden wij zeggen… ‘Dear Mr. President, eat your heart out!’.