Het studentenleven van de vrienden Philip, Matt en Jacob gaat er precies aan toe zoals je zou verwachten: veel drank, meiden versieren en vooral heel veel lol maken. Hun vriendschap wordt echter dusdanig op de proef gesteld als volwassen zaken hun intrede doen en er langzaam een einde dreigt te komen aan hun zorgeloze leventje. Kunnen de drie vrienden overeind blijven als ze proberen los te komen van hun ouders om op eigen benen te staan en ontdekken wie ze werkelijk zijn? Hoe sterk is hun band echt als niet alles in hun ogenschijnlijk perfecte leventje is wat het lijkt en bedrog, geheimen en zelfs de dood op de loer blijken te liggen? En hoe eerlijk kunnen ze tegen zichzelf zijn als ze vooral zolang mogelijk willen blijven hangen in het onbevangen studentenleven?

“Wat staat er tegenover als ik drieëntwintig borrelnoten in mijn voorhuid prop?” Nee, subtiliteit is voor te zoeken als de eerste minuten van de debuutfilm van documentairemaker Michiel van Erp over het scherm rollen. Wat dat betreft wordt de setting binnen een paar tellen uit de doeken gedaan en worden we bekend gemaakt met de wereld van de corpsballen zoals we gewend zijn. Toch is de opening een typische gevalletje “schijn bedriegt”, want voor wie denkt dat Niemand in de Stad vooral ter verheerlijking is van het onbevangen leven van een student in Amsterdam, komt bedrogen uit. Van Erp schets misschien op niet op al te subtiele wijze de wereld zoals we allemaal denken dat deze is, maar heeft dit wel degelijk nodig om een prachtig verhaal over vriendschap, liefde en familieperikelen uit de doeken te doen.

Want dat Niemand in de Stad meer is dan een simpel excuus om zoveel mogelijk bloot, drank en ongein in beeld te brengen staat buiten kijf. Er gaat namelijk veel meer schuil achter de drie vrienden Philip, Matt en Jacob die het centrum vormen van deze indrukwekkende boekverfilming. Hun zwakheden versterken elkaar waarmee hun levens prachtig met elkaar worden verbonden. Zo is Philip, de eerste echte hoofdrol van acteur Minne Koole, de onzekerste van de drie die worstelt tussen de relatie met zijn jeugdliefde en de verleidingen waaraan hij wordt blootgesteld. Zoals de mooie Karen die hem het hoofd op hol brengt. Daar tegenover staat Matt (Jonas Smulders) die er een paar relaties tegelijk op nahoudt en iedere overwinning eeuwige trouw belooft terwijl hij al bezig is met de volgende. De oudste van de drie, Jacob (Chris Peters) maakt het trio compleet als de oudste en rustigste, maar is ook degene met de meeste geheimen die langzaam naar de oppervlakte borrelen.

Het is knap om te zien hoe regisseur Van Erp de drie totaal verschillende vrienden zo mooi, eerlijk en oprecht met elkaar weet te verbinden. Dat hun levens meer met elkaar gemeen hebben wordt al snel duidelijk als er op overtuigende wijze zelfs een vader-zoon complex aan het verhaal wordt toegevoegd. Te meer wordt duidelijk dat de jongens op het punt staan om volwassen te worden, maar het liefst willen blijven hangen in de tijd zonder echte zorgen. Hoe hard hun volwassen leven ook aan de deur staat te kloppen. Het helpt uiteraard ook enorm dat zijn talentvolle cast hem geen moment in de steek laat, maar het is aan de strakke regie van Van Erp te danken dat Niemand in de Stad een prachtige film van eigen bodem is geworden die meer in zich heeft dan de eerste minuten doen vermoeden.

Extra’s: Helaas moet de openingsfilm van het afgelopen Nederlands Film Festival het doen zonder toevoegingen op de schijf. De film had zeker een betere en uitgebreidere versie verdiend, maar wellicht brengt September Film die ooit nog eens naar de winkelschappen.

Niemand in de Stad is een prachtig portret van drie vrienden die met al hun twijfels op het punt staan om volwassen te worden. Regisseur Michiel van Erp zet de kijker in de eerste minuten wellicht op het verkeerde been met wat minder subtiele scenes, maar al snel blijkt dat de film meer is dan een film over losbandige studenten. Niemand in de stad is een prachtige film over vriendschap, verraad, liefde en het loskomen van je ouders en achtergrond en is daarmee een imposant stukje Nederlandse cinema. De jonge cast maakt indruk, maar het is vooral aan de strakke regie van Michiel van Erp te danken dat Niemand in de Stad een film is geworden die het verdiend om gezien te worden.

Met dank aan September Film voor het recensie-exemplaar.