Cor is inmiddels opa geworden. Hij heeft een kleinzoon, Coentje, en hoewel Cor goede voornemens heeft, gaat het al snel mis. Wanneer hij op zijn kleinzoon moet passen, laat hij zich verleiden om mee te doen aan een klaverjastoernooi, wat – zoals we van hem gewend zijn – gepaard gaat met iets te veel biertjes. Zijn dochter Carola is woedend en verbiedt haar vader om nog contact te hebben met zijn kleinzoon. Opa Cor doet er alles aan om zijn kleinzoon terug te zien, maar zijn plan om zijn dochter een hak te zetten, loopt compleet uit de hand. Hierdoor komt hij in grotere problemen dan ooit. Zal hij ooit nog herenigd worden met zijn Coentje?

De Nederlandse speelfilm Ome Cor wist ons in 2022 te bereiken en niet zonder succes. Martin van Waardenberg nam naast de hoofdrol van de eigenaardige Cor Kalkman, beter bekend als Ome Cor, samen met Peter Verhage ook de regie op zijn schouders. Van Waardenberg heeft de laatste jaren al meerdere sterke films gemaakt, maar De marathon wist hij toch nog steeds niet te overtreffen. Nou gaan we er zeker niet van uit dat dit vervolg op Ome Cor daar ook maar in de buurt gaat komen, maar wellicht dat het Ome Cor uit 2022 een beetje kan bijbenen. De Rotterdamse humor zal er weer vanaf spatten, net als in het vorige deel en Cor beland weer in de meest onmogelijke situaties en maakt het zichzelf natuurlijk weer onnodig moeilijk.

Toch blijkt Opa Cor wel minder dan zijn voorganger en bovenal vlees noch vis. Met dit probleem kampte het eerste deel eigenlijk ook al, alleen werkte het verhaal daar wel goed zodat het nog een beetje verdoezeld kon worden. Want wat probeert de film nou eigenlijk te zijn? Het is een komedie, maar eigenlijk is het geen komedie. Daar is de humor te minimaal voor en eigenlijk te flauw. Is de film dan een drama? Ja, aan de ene kant wel, maar aan de andere kant is het weer te absurd om echt als drama door te kunnen gaan. Dit tweede deel maakt dat wel duidelijk, zeker qua absurdisme. Cor krijgt een kleinzoon genaamd Coentje en op de voetbal club raakt hij Coentje kwijt omdat Cor zit te zuipen en klaverjassen. Uiteraard krijgt hij een fikse ruzie met zijn dochter Carola, die hem nog verbied om met Coentje om te gaan. Als Cor vol zelf medelijden in de bar zijn dramatische verhaal doet, wordt hij opgemerkt door een duister figuur en eigenlijk op dat punt dwaalt de film echt af.

Cor zet zijn eigen dood in scene, om zo zijn pas afgesloten levensverzekering te kunnen laten uitkeren. Hij beland uiteindelijk in Suriname, waar Cor zichzelf flink in de nesten weet te werken door de hotelrekening enorm hoog te laten oplopen. Hij beland in een situatie waar hij moet zwoegen voor het hotel en moet werken op een bananen plantage om zijn rekening te vereffenen. Uiteindelijk beland Cor in Nederland in een gesticht voor mensen met gedragsproblemen, waar door je een soort One Flew Over the Cuckoo’s Nest krijgt te verwerken dat eigenlijk helemaal nergens op slaat. De film wordt niet zo slecht dat het niet meer uit te zitten is gelukkig, want het kent best wel zijn momenten. Maar Opa Cor had eigenlijk wel meer in gezeten als de benadering iets serieuzer en iets beter uitgewerkt had geworden.

Opa Cor is een film met een identiteitscrisis, dat niet echt duidelijk weet of het nou een komedie of een dramafilm wil zijn. Echt leuk wordt het nergens, maar om de emoties aan te wakkeren en je aan te grijpen als drama daar is de film te absurd voor. Het doet in ieder geval niet verlangen naar een eventueel derde deel, hoewel deze film ook weer niet onkijkbaar is. Een heel scala aan beroemde Nederlanders en vooral bekende Rotterdammers passeren weer de revue, zoals eigenlijk ook in Ome Cor al gebeurde. Het Feyenoord aspect is misschien in een film als deze niet weg te denken, maar het zet geen zoden aan de dijk omdat het weinig toevoeging heeft aan het grote geheel. Het heeft voor de rest allemaal met Rotterdam te maken natuurlijk, iets dat niet erg is, maar vooral in deze film geen toegevoegde waarde heeft.