1943 en het Verenigd Koninkrijk is tot aan zijn nek betrokken in de Tweede Wereldoorlog en de geallieerden zijn vastbesloten om het bezette Europa onder de wurggreep van Hitler te bevrijden. Churchill heeft de Verenigde Staten beloofd dat de geallieerden in juli van dat jaar Sicilië zullen binnen, om vervolgens noordwaarts Europa binnen te trekken. Een probleem is echter dat Sicilië voor de hand ligt als doelwit en kan worden verdedigd door de Wehrmacht. De inlichtingenofficieren Ewen Montagu en Charles Cholmondeley bedenken hierop een plan om de Duitsers te misleiden. Ze gebruiken hiervoor een lijk voorzien van vervalste documenten. Het is een plan met groot risico dat afhangt van vele factoren en tevens een plan dat de uitkomst van de Tweede Wereldoorlog kan bepalen.

Nog altijd haalt de filmwereld veel inspiratie uit de verhalen uit de Tweede Wereldoorlog. Zoals de titel al verraadt staat dit keer Operatie Mincemeat centraal, een geallieerd misleidingsplan. Het doel hierbij was het Duitse opperbevel van desinformatie te voorzien en de hen te doen geloven dat er een invasie zou plaatsvinden op Sardinië en Griekenland, en niet Sicilië, de eigenlijke plaats van de invasie. Het plan werd een van de meest succesvolle én tevens meest gewaagde misleidingen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook was de invloed van het plan nog tot ver na de operatie voelbaar. Zo werd de Duitse Wehrmacht na de invasie sceptischer tegenover buitgemaakte documenten en werd een aantal keer ten onrechte de conclusie getrokken dat buitgemaakte documenten als dwaalspoor waren.

De operatie werd geleid door Ewen Montagu van MI5 en al in 1956 werd The Man Who Never Was geproduceerd, een film gebaseerd op een boek dat Montagu over de operatie schreef. Deze film is echter gebaseerd op een schrijven van Ben Macintyre uit 2010, waarmee de film een stuk accurater is omdat veel feiten pas jaren later bekend werden. De film legt de focus vooral op Ewen Montagu en Charles Cholmondeley, gespeeld door respectievelijk Colin Firth en Matthew Madfadyen. Waarbij er uiteraard bijzondere aandacht is voor het plan dat zij smeden, maar ook aandacht is voor hun strijd om Jean Leslie, die wordt gespeeld door Kelly Macdonald. Het is de basis van een sterke Britse cast, met naast de genoemden ook acteurs als Jason Isaacs en Mark Gatiss.

Het grote risico van reconstructie als die we met deze film zien, is dat de filmlengte niet de ruimte biedt om alle belangrijke feiten en personages te noemen. Veel wordt geromantiseerd en omdat alle feiten welbekend zijn ontbreekt de spanning. Toch kunnen we gerust stellen dat Operation Mincemeat een oerdegelijke Britse film is geworden. Weinig actie, maar eerder aandacht voor de oorlog achter de oorlog. En juist dit is zonder meer interessant, waarbij er met regelmaat nog een verdienstelijke poging wordt gedaan om er wat spanning in aan te brengen. Minder geslaagd is het romantische plotje op de zijlijn. Het maakt dat de film het best goed doet als geschiedenisles, maar het verder allemaal de degelijkheid niet overstijgt. Voor de liefhebbers van de James Bond-films biedt Operation Mincemeat overigens nog wel een leuk inzichtje in waar Ian Fleming, de auteur van de boeken die aan de basis van de films stonden, zijn inspiratie vandaan haalde. Zo is daar M, de Q-branche en is Johnny Flynn, die Fleming hier speelt, regelmatig opzichtig aan het schrijven aan ‘een spionageroman’. Als onderdeel van de hele film is er misschien juist net wat teveel aandacht voor.

Operation Mincemeat is een oerdegelijke, maar bij tijd en wijlen ook wat saaie verfilming van een de meest gewaagde misleidingen uit de Tweede Wereldoorlog. Nadat regisseur John Madden teveel eer kreeg toen zijn Shakespeare in Love in 1998 de Oscar voor Beste Film won, heeft hij die belofte nooit helemaal waar kunnen maken. Hij levert met regelmatig een goede film af, maar het blinkt allemaal vooral uit in degelijkheid. En laat dat nou net zijn hoe we Operation Mincemeat ook kunnen bestempelen. Het ziet er allemaal verzorgd uit en ook de casting is prima op orde, maar nergens komt het echt tot leven. Zo ontbreekt de echte spanning en heeft de film soms teveel aandacht voor bijzaken. En dat is jammer, want het verhaal waar op werkelijk ontelbare vlakken van alles mis had kunnen gaan is eigenlijk dusdanig vreemd en fascinerend dat het zonder meer een echt boeiende film had op kunnen leveren. Maar helaas blijkt juist net dat beetje pit te ontbreken, waardoor de film nooit degelijkheid ontstijgt.