Als een komeet ten grote van de Amerikaanse staat Texas op ramkoers ligt met de aarde, besluit de NASA een team van astronauten naar de komeet te sturen. Ze willen een bom midden in de komeet plaatsen om de een totale vernietiging van de aarde te voorkomen, maar dan moet er een flink stuk geboord worden. Op zoek naar de beste mensen voor de boor klus, komen ze uit bij Harry Stamper, die met zijn team op zijn olieplatform naar olie boort. Maar dit team bestaat uit medewerkers die nogal wat op hun kerfstok hebben. De NASA besluit dat te negeren en het team toch naar de komeet te sturen in de hoop om zo de wereld van zijn ondergang te redden.

In 1998 kreeg het film kijkend publiek twee rampfilms over kometen die op ramkoers met de Aarde liggen voorgeschoteld. De een was het iets serieuzere Deep Impact en de ander was de popcorn blockbuster Armageddon dat totaal over de top ging. De film heeft een flinke sterrencast met onder andere Bruce Willis, Ben Affleck, Liv Tyler, Steve Buscemi en Billy Bob Thornton aan boord en dan vergeten we er nog een heleboel op te noemen. De regie lag in handen van Michael Bay en als Bay aan het roer staat weet je eigenlijk al dat je niet op een hoogwaardig verhaal hoeft te rekenen en dat veel wilde actie gegarandeerd is. Toch wist de film zelfs nog 4 Oscar nominaties in de wacht te slepen, waarvan het er overigens niet een wist te verzilveren. Een van de schrijvers van het verhaal was opmerkelijk genoeg J.J. Abrams die normaal toch wel garant weet te staan voor prima schrijfwerk. In het geval van Armageddon is het verhaal zo dun als een plakje Parma ham en blink het niet uit van genialiteit. Gek genoeg werkt het gewoon in deze film en is het verhaaltje dat echt helemaal nergens op slaat volledig bijzaak.

Voor 1998 presenteerde Armageddon CGI-effecten waar men zijn vingers destijds bij aflikte; het kreeg er zelfs een Oscar-nominatie voor. Maar wie de film nu terugkijkt, zal toch even lichtjes zijn handen voor zijn ogen slaan, want die effecten zijn nu zesentwintig jaar na dato toch echt volledig gedateerd en zien er pijnlijk slecht uit. Als je hier niet tegen kan of de film niet kan zien in de tijdsgeest van 1998, is het aan te raden de film niet meer te (her)kijken. De film blinkt uit in zijn humor en de chemie van de cast en het plezier spat van het scherm af. Toch vreemd dat Bruce Willis destijds de camerastijl van Michael Bay verafschuwde en daarna nooit meer met Bay samen heeft gewerkt; het is niet af te zien aan de film in ieder geval. Vooral Michael Clarke Duncan weet als Bear de lachers goed op zijn hand te krijgen. Het romantische plot tussen Grace en A.J. biedt de vrouwelijke kijkers ook nog een verhaallijn om te volgen. De eerste helft van de film concentreert zich meer op de training van het team van Harry, iets dat natuurlijk de meest hilarische momenten met zich mee weet te brengen. Daarna begint de film pas echt en gaat het team in twee raketten naar de komeet toe, met eerst een stop op een Russisch ruimtestation.

Met tweeënhalf uur lijkt de film een aardige zit, maar het tempo ligt bijzonder hoog van de film. Zeker in de tweede helft van de film, als Harry en zijn team op de komeet belanden, wordt de actie en het tempo opgeschroefd. De clichés stapelen zich vanaf dat moment ook in rap tempo op natuurlijk. Voor wie de film niet heeft gezien: pas op, spoilers komen eraan. Het team van A.J. wordt dood gewaand als hij door een auto verongelukt, maar A.J., Lev en Bear overleven het ongeluk, zonder dat Mission Control of Harry dit weet. Natuurlijk komen de problemen als de boren een voor een afbreken en Harry dreigt niet diep genoeg in de komeet te kunnen boren. Van afstand wil Mission Control de kernbom tot ontploffing brengen, dus de tijd dringt voor A.J. om bij Harry te komen met de laatste boor om zo de diepte te bereiken. Alles gaat net goed, timers stoppen op 2 seconden voor ontploffing en dan moet er natuurlijk een boel drama aan de film toegevoegd worden als er iemand moet achterblijven om de bom tot ontploffing te brengen en wie zou dat nou wezen? Ze proberen je nog op het verkeerde been te zetten, maar je weet gewoon hoe het gaat aflopen en voor een bombastische popcornfilm is dat prima.

Oud Goud: Armageddon (1998) was destijds de actieblockbuster van die zomer, met special effects waar je je vingers bij kon aflikken. De film ontving zelfs vier Oscar-nominaties, waaronder die van Beste Special Effects, maar wie de film zesentwintig jaar na dato (her)kijkt, zal zijn mindset even naar de jaren 90 moeten terugzetten. Toch mag dat de pret niet drukken, want hoe fout Armageddon ook mag zijn en hoe flinterdun het verhaal ook mag zijn, hij vermaakt de volledige speelduur enorm. De actie, de muziek, de humor, de chemie van de cast onderling, Armageddon is gewoon een topfilm uit een ander tijdperk en zo moet je het ook kijken. De film neemt zichzelf totaal niet serieus en als kijker moet je dat ook niet doen, want alleen dan krijg je een amusant leuke film. Over de cinematografie kan men twisten en wie het werk van Michael Bay kent, weet dan ook precies wat hij kan verwachten. Misschien is het zwak voor de film en de nostalgische blik terug te groot, maar Armageddon blijft een leuke film, die eens in de zoveel tijd terug blijft komen.