Bill Harding en Dr. Jo Harding liggen in scheiding. Bill maakte vroeger deel uit van een team tornadojagers, maar wil het nu toch een stuk rustiger aan doen. Als Bill wil gaan trouwen met zijn nieuwe vlam Melissa, moeten de scheidingspapieren getekend worden, maar Jo zit midden in het tornado seizoen in Oklahoma, waar ze een speciaal instrument genaamd Dorothy, de lucht in wil brengen om zo de baan van een tornado te kunnen voorspellen en eerder alarm kan slaan om mensen in veiligheid te kunnen brengen. Bill en Melissa zullen dus naar het geteisterde tornado gebied moeten en langzaam maar zeker kruipt het bloed waar het niet gaan kan bij Bill. Het probleem is alleen dat Dorothy in de dodelijke baan van een tornado gezet moet worden door de tornadojagers zelf en als de tornado’s steeds heftiger en groter worden, besluit Bill toch weer mee te reizen met het gezelschap. Zeker als hij er ook nog eens achter komt dat zijn grote rivaal Dr. Jonas Miller hetzelfde van plan is.

Met zeer luide en diepe basstonen stond deze film erom bekend dat het de surround systemen in theaters wist te slopen. Dit wist er dan ook voor te zorgen dat een van de twee Oscarnominaties die de film kreeg voor het Beste Geluid was. Helaas en vreemd genoeg ging dit beeldje aan de films neus voorbij gaan om in de schoot van The English Patient gaan. Net als dat het het beeldje voor Beste Visuele Effecten naar Independence Day ging. Hoe dan ook heeft onze eigen Jan de Bont met de film Twister de tornadofilms op de kaart gezet. Wat de Bont met Twister liet zien was nog nooit vertoond en de effecten waren destijds om je vingers bij af te likken. Sterker nog, de effecten zijn misschien wel wat achterhaald vandaag de dag, maar het kan er in principe nog steeds prima mee door. Toch krijgt deze film vreemd genoeg nog steeds veel haat en dat is echt iets dat onbegrijpelijk is. De film is snel, goed en voorbij voor je er erg in hebt.

In de hoofdrol vinden we Bill Paxton, die helaas in 2017 op 61-jarige leeftijd is overleden aan een beroerte die hij kreeg na een hartoperatie. Nadat Bill Paxton in 2017 stierf, choreografeerde Spotter Network 200 stormjagers om “BP” te spellen met hun GPS-tracker-blips op een radarscherm om hem te eren. Dit soort eerbetoon was nog maar vijf keer eerder gedaan, en het was de eerste keer dat het werd gedaan voor iemand die geen stormjager was. Helaas hebben we ook afscheid moeten nemen van Philip Seymour Hoffman, die de rol van Dustin Davis speelt in de film. Hij overleed op 46-jarige leeftijd aan een drugsoverdosis. Het verhaal werd geschreven door Michael Crichton, die ook verantwoordelijk was voor het verhaal van Jurassic Park en Anne-Marie Martin, die misschien wat minder bekend is als schrijver gezien Twister haar enige schrijfklus is geweest. Omdat Crichton aan boord zit, zal het ook niemand verbazen dat niemand minder dan Steven Spielberg op de crewlijst staat als een van de producenten van de film. Alles bij elkaar mogen we spreken van een waanzinnige samenkomst van talent, waarmee Twister en succes is geworden en ook jaren later is er geen enkele tornadofilm die qua entertainment ook maar in de buurt weet te komen van Twister.

Ja, de film kent zijn gebreken zeker. Van enige vorm van realisme is geen sprake en sommige dingen zijn simpelweg gewoon niet logisch. Waarom moest het meetinstrument Dorothy verankerd aan een pick-up truck de lucht in gebracht worden. In de ton van Dorothy zitten bollen die voor de metingen moeten zorgen en het lijkt mij dat zelfs al zou de ton omvallen, deze bollen alsnog de tornado ingezogen zouden worden en de meting alsnog zou kunnen worden uitgevoerd. Maar goed, dat zal misschien nog wel een verklaring kunnen hebben. Maar de eindscene is toch wel een beetje tegen het belachelijke aan. Als Bill en Jo eindelijk Dorothy de lucht in hebben gekregen, moeten ze op de vlucht slaan voor een F5 tornado. Ze maken zich stevig vast met lederen riemen aan buizen die diep de grond in gaan en met beton zijn verankert. Een storm van die grote zou het beton als een blaadje op de grond de grond uit hebben getrokken en zelfs als dat niet zo zou zijn geweest, zou het voor Bill en Jo onmogelijk zijn geweest om te ademen en hun ogen zouden de oogkassen worden uitgezogen. Maar goed, het blijft natuurlijk een film en achteraf past het prima in het bullshit profiel van een van de meest vermakelijke stormfilms van de afgelopen 30 jaar.

Voor de rest is Twister gewoon een film dat alles aan boord heeft voor succes. De wegrijdende bus met Deep Purple’s Child in Time gitaar solo door de boxen heen of de drive in bioscoop die wordt weggevaagd door een tornado, waarbij de film The Shining met Jack Nicholson op de tornado wordt geprojecteerd blijven in ieder geval mij als kijker nog steeds bij. Maar ook de sfeer en dreiging die de film uitstraalt. Als Bill naar de groene lucht staart en weet dat er veel onrust in het weer zit is een perfect in beeld gebrachte scene. Of de dubbele tornado waarin Bill, Jo en Melissa terecht komen met de legendarische quote “Cow. Another Cow.” waarop Bill antwoord “Actually I think that was the same one.” is natuurlijk filmgeschiedenis en misschien net zo beroemd als quotes als “I’ll be back” uit The Terminator. Kortom, Twister is gewoon fantastisch en heeft de tand des tijd echt wel goed doorstaan, wat andere mensen ook beweren. Men moet niet vergeten dat de film uit 1996 stamt en dan kan je dat niet gaan vergelijken met effecten anno 2024 en daarnaast is het ook weer niet zo slecht als laten we zeggen Escape From L.A. uit datzelfde jaar.

Oud Goud: Twister is een klassieker in zijn genre en samen met Speed zonder meer het beste wat onze eigen Jan de Bont heeft gemaakt als regisseur. De film kreeg overigens in juli dit jaar een reboot in de vorm van de film Twisters, waarbij makers ons wisten te vertellen dat het geen remake is maar een film die totaal los staat van Twister. Toch deed de trailer vermoeden dat Twisters gewoon een remake was van dit fantastische origineel, maar na het bioscoopbezoek kwam ik er toch achter dat het echt een film met een nieuw eigen verhaal is geworden. Dit tweede deel wist ook echt te verrassen en deed niets onder voor dit origineel uit 1996. Smullen geblazen dus! Hoe dan ook is deze Twister een film die een jaarlijkse herkijk krijgt en ik geniet elke keer nog steeds van de hele film en neem daarbij de fouten en ongeloofwaardigheden volledig voor lief.