Jaren geleden was Eddie Palmer een quarterback en sterspeler in zijn middelbare school team. Alles veranderde toen hij achter de tralies belandde na een poging tot moord. Als hij na twaalf jaar vrijkomt, trekt hij in bij zijn oma Vivian en gaat hij op zoek naar werk. Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk gezien zijn verleden, maar uiteindelijk vindt hij werk als conciërge op de plaatselijke school. Vivian waakt over haar buurjongen Sam, een flamboyante en wat excentrieke jongen wiens moeder voortdurend de stad verlaat om zich in te laten met foute mannen en allerlei steeds heftiger wordende verslavingen. Als Vivian onverwacht overlijdt, besluit Palmer om de zorg voor Sam op zich te nemen.

Als er weer eens een muzikant de overstap wil maken naar het witte doek, worden deze plannen veelal met de nodige scepsis ontvangen. Op zich niet zo gek, het acteren in een film is nou eenmaal een heel andere tak van sport van verschijnen in een videoclip. Dat de ambiteuze muzikant zich veelal beperkt tot een rol in het verlengde hiervan is dan ook veelzeggend. Toch zijn er tal van voorbeelden van muzikanten die het wel wisten te maken als acteurs, Justin Timberlake is er hier een van. Waar zijn eerste stappen aan het begin van dit millennium nog redelijk anoniem waren, liet hij zijn gezicht steeds regelmatiger zien in meer noemenswaardige rollen in ook betere films. Edison bracht de sceptici aan het twijfelen, maar bij The Social Network ging men om.

Nadat Timberlake zich wat betreft films de laatste jaren beperkte tot muzikale bijdragen, is hij nu terug in een dramarol. Het mag gerust een glorieuze comeback genoemd worden, want beter dan hier zagen we Timberlake niet eerder. Als je ziet wat een lagen van emotie en veelzijdigheid hij hier tentoon spreidt als Eddie Palmer, is het moeilijk voor te stellen dat hij ooit menig hart van jong meisjes sneller liet kloppen als zanger van boyband *NSYNC. Hij krijgt daarnaast verrassend goed tegenspel van de min of meer debuterende, pas achtjarige Ryder Allen (we tellen een vluchtig rolletje in Law and Order: True Crime niet mee). Allen breekt met zijn rol een lans voor alle kinderen die zich anders voelen, en door zijn flamboyante voorkomen slaagt hij hier met vlag en wimpel. De twee hebben daarnaast een gouden chemie.

Het is ook wat de film maakt, want wat we hier voorgeschoteld krijgen is anderzijds weinig origineel. Het is weer een verlossingsverhaal; een man met een verleden zonder doel, die zomaar opeens iets de schoot geworpen krijgt dat zijn leven net geeft wat nodig had. En ook als kijk op het ouderschap is het wellicht allemaal wat ungenuanceerd. Maar toch raakt de film precies de juiste snaar. Veel hiervan komt ook op het konto van Allen, die van zijn Sam een jongen maakt die duidelijk anders is dan het gros van de kinderen, maar ook een jongen die je heel de wereld gunt. En als kijker ga je gemakkelijk mee in alles wat Sam voelt en ziet, want waarom zou je zoeken naar de reden over waarom er geen jongens participeren in bepaalde zaken die aan meisjes zijn toebedeeld als je ook vol trots kan zeggen dat jij gewoon de eerste gaat zijn.

Palmer is een film met het hart op de juiste plaats. Vernieuwend is de film zeker niet, maar als geheel is de film meeslepend genoeg om mensen te raken waar het nodig is. Veel hiervan komt dan ook op het konto van de twee geweldige hoofdpersonen. Waar veel aandacht uit zal gaan naar Justin Timberlake, die hier nog maar weer eens laat zien dat hij het echt verdient om serieus genomen te worden als acteur, is het de achtjarige Ryder Allen die alle ruimte krijgt en benut om te schitteren. In een wereld waar tegenwoordig veel ruimte is voor mensen die als ‘anders’ worden bestempeld, is zijn Sam de belichaming van het ideaalbeeld hoe hier mee om te gaan. Dat het verhaal niet al te origineel is en de wendingen in de climax wel erg gemakkelijk voorbij gaan kan dan ook niet voorkomen dat deze film veel mensen zal weten te raken. En niemand kan ontkennen dat de wereld er vast een stuk beter uit zou zien met een kijk op het leven als Sam heeft.