Carmen heeft een hoge prijs betaald voor haar rol als Godmother van de onderwereld en het einde lijkt nog lang niet in zicht. Nadat ze is ontwaakt uit een coma worstelt ze met black-outs. Daarnaast is haar op wraak beluste zoon Boris tijdens haar afwezigheid opgevangen door ‘de coach’ en stelt het OM haar voor een onmogelijke keuze. Het zijn keuzes die Carmen in haar staat slecht kan beoordelen. Het zorgt ervoor dat ze niet alleen twijfelt aan haar vijand maar ook aan alles wat haar lief is. Als haar man en stiefzoon bruut vermoord worden is het aan Carmen om af te rekenen met haar demonen en het heft weer in eigen handen te nemen. Het is een strijd die de nodige risico’s met zich meeneemt en die moeilijker blijkt dan gedacht.

Penoza III liet ons achter met een einde dat net zo goed een cliffhanger was als een definitief slot wat nog maar eens onderstreepte dat misdaad niet loont. De serie bleek echter zo populair dat de KRO al snel in gesprek ging voor een nieuw seizoen. De grote vraag was natuurlijk wat het lot zou zijn van Carmen van Walraven. Het laat zich raden, want wat is Penoza tenslotte zonder haar Godmother? Achter de tralies krijgt Carmen de keuze om te infiltreren voor het OM of om voor lange tijd te blijven waar ze zit. Een keuze die voor de moeder van drie, wetende dat haar jongste zoon zich in de nesten heeft gewerkt, een ogenschijnlijk makkelijke lijkt. De infiltratie brengt natuurlijk de nodige perikelen met zich mee en zo was er al snel een goed uitgangspunt voor dit vierde seizoen.

Natuurlijk blijft het daar niet bij en zijn er weer de nodige zijplotjes die de zaken er niet bepaald makkelijker op maken voor Carmen. Zo is Boris niet alleen in de handen van ‘de coach’ terecht gekomen, maar is dochter Nathalie zwanger van de gewezen undercoveragent Storm en heeft haar oudste zoon Lucien zijn oog laten vallen op een schone die ook dubbelspel speelt. Zelfs daarmee is de kous niet af. Zo zint Jack van Zon nog steeds op wraak, blijft Berry onbetrouwbaar als altijd en heeft Carmen de nodige moeite haar gezin in goede banen te leiden terwijl ze ook moet infiltreren in een drugskartel. Het is nogal een mondvol en zo oogt dit vierde seizoen van Penoza ook. De scenarioschrijvers wringen zich hierbij soms dan ook in vreemde bochten om alles bij elkaar te laten komen en dit komt de geloofwaardigheid niet altijd ten goede.

Het is een geluk dat de serie kan rekenen op een topcast waarbij alle vaste acteurs terugkeren en vooral de jongere acteurs echt zijn gegroeid in hun rol. Daarnaast kan de serie ieder seizoen een beroep doen op de beste acteurs van Nederlandse bodem. In navolging van Willem Nijholt (Penoza II) is het dit seizoen de beurt aan Jacob Derwig (uitgerust met een smerig snorretje) en Barry Atsma. Maar waar Derwig breed de ruimte krijgt om zijn kunnen te tonen, iets wat hij overigens op een heerlijke manier doet, stelt het aandeel van Atsma nogal teleur. Hij speelt Maik, de revalidatiearts van Carmen en zijn aandeel in de serie lijkt dan ook vooral een slinkse manier om meer kijkers te werven. Dit is overigens een wellicht wat voorbarige conclusie gezien Carmen wederom haar man verloren heeft en er al een vijfde seizoen is aangekondigd.

Extra’s: Helaas zijn er geen extra’s aan deze serie toegevoegd. Een recap van de vorige seizoenen had wenselijk geweest om het geheugen van de kijker wat op te frissen, of de drempel voor nieuwe kijkers wat te verlagen. Ook een blik achter de schermen was leuk geweest, zeker ook met de interessante locaties in het achterhoofd. Zo speelt de Pier in Scheveningen dit seizoen een belangrijke rol.

Penoza IV is een verdere uitdieping van het personage Carmen van Walraven, die heen en weer wordt geslingerd tussen haar rol als ouder en die van Godmother van de onderwereld. Helaas gaat deze strijd gepaard met plotwendingen die nogal wisselen van kwaliteit in de uitwerking. Waar het ene moment de kijker oprecht in schok brengt, is een ander moment verantwoordelijk voor dezelfde grote ogen, maar dit keer van ongeloof(waardigheid). Het zorgt ervoor dat dit vierde seizoen van Penoza opnieuw heerlijk wegkijkt en zelfs het matige derde seizoen overtreft. Helaas wordt de kwaliteit van het tweede seizoen nergens gehaald. Toch blijf je als kijker benieuwd hoe het de familie van Walraven vergaat, iets wat pas weer gevoed gaat worden als het vijfde seizoen over het beeldscherm rolt. Met de recente aankondiging hiervan wordt het geduld van de kijker in elk geval (weer) beloond.

Met dank aan Triple P Entertainment en Just Bridge Entertainment voor het recensie-exemplaar.