In het Londen van de jaren 50 staat de gerenommeerde modeontwerper Reynolds Woodcock in het middelpunt van de Britse mode industrie en ontwerpt hij jurken en kleding voor filmsterren, royalty’s, koninklijken en welvarende die graag de kenmerkende stijl van “The House of Woodcock” dragen. Zijn charisma en genialiteit gaan gepaard met zijn obsessieve, controlerende persoonlijkheid. Zijn zus, Cyril, beheert de dagelijkse taken van zijn gelijknamige luxe modehuis en heeft een aanzienlijke invloed op zijn leven. Hij wordt nog altijd achtervolgd door de dood van hun moeder, en steekt verborgen berichten in de voeringen van de jurken die hij maakt. Vrouwen komen en gaan in het leven van Woodcock, die de bewuste vrijgezel voorzien van inspiratie en gezelschap, totdat hij de jonge eigenzinnige Alma ontmoet. Alma wordt al snel een vaste waarde in zijn leven, zowel als muze als minnaar. Eenmaal controleert en gepland, vindt hij dat zijn zorgvuldig gestructureerde leven uit balans raakt en zwaar wordt verstoord door de liefde.

Na het op briljante wijze exploiteren van de Amerikaanse ziel in Boogie Nights, There Will Be Blood en The Master, verhuist regisseur Paul Thomas Anderson naar het naoorlogse Engeland in de jaren 50. Een elegant dichtgenaaide romance van emotionele behoeftes, die zich afspeelt in een levensechte ecosfeer van haute couture mode. Direct vanaf de openingscredits, waarin de titel van de film op simpele maar sierlijke wijze getoond wordt, kondigt Phantom Thread zichzelf al aan als een verfijnd ambachtelijk portret. Regisseur Paul Thomas Andersons’ opperste formele controle, de rijkdom van nauwkeurig gepresenteerde tijdperk details, weerspiegelt de obsessieve houding van zijn hoofdpersoon Reynolds Woodcock. Deze rol wordt fabuleus gespeeld door Daniel Day-Lewis, die al reeds drie Oscars op zijn naam heeft staan, waarbij de vierde hem waarschijnlijk zal worden onthouden door Gary Oldmans’ vertolking van Winston Churchill in Darkest Hour.

Day-Lewis wordt in Phantom Thread evengoed geëvenaard door de Luxemburgse actrice Vicky Krieps, als Woodcock’s uitverkoren muze Alma, en Lesley Manville als zijn heerszuchtige zuster en zakenpartner Cyril. Het formidabel acterende trio is toegewijd aan het kleden van de meest welvarende vrouwen in de samenleving. Deze mode firma, The House of Woodcock, is eveneens een manifestatie van het temperament van hun grote ster. Reynolds leeft er voor om zijn klanten er prachtig uit te laten zien, in perfect op maat gemaakt kant, satijn of fluweel. Charmant en elegant, omringd door de meest prachtige vrouwen van het land, is er geen één aan wie hij langdurig zijn aandacht besteedt. Totdat hij de prettig ogende serveerster Alma ontmoet. Hun eerste afspraken zijn volledig afgestemd op zijn smaak, van een chique diner tot een eerste conversatie van kennis maken. Het vervolg is echter een privé sessie van een “Woodcock Original”, waarin haar metingen worden geregistreerd. Het verbaasde gezicht van Alma verraadt hoe vreemd en grappig dit eigenlijk is, maar Reynolds kent de kracht van zijn aandacht; aankleden in plaats van uitkleden!

Er is een bepaalde verwantschap te ontdekken tussen de artiest Anderson en de gecaste artiest Woodcock, een talentvolle estheet die het niet uit maakt welk medium in de mode is. Anderson schoot de film zelf, en zijn 35mm filmformaat heeft een bepaald uiterlijk en textuur die radicaal anders is dan al het andere dat hij heeft gemaakt. Een subtiele, suggestieve kwaliteit van licht die al een eeuwigheid geleden uit de mode raakte. Het matcht uitstekend met de betoverende muzikale score van Jonny Greenwood, die in niets lijkt op al het voorgaande meer sinistere werk dat hij voor Anderson componeerde. Wat verder tot de verbeelding spreekt zijn de prachtige designs van kostuums en jurken door ontwerper Mark Bridges, alles bijna tot in perfectie uitgewerkt. In essentie is Phantom Thread een klassiek stijlvol sprookje, die de carrière van Anderson in een compleet andere richting gooit, maar die kwalitatief gezien naadloos in de rest van zijn indrukwekkende oeuvre past.

Phantom Thread is een intiem liefdesverhaal over de Londense modewereld uit de jaren 50. De film is net zo smaakvol ontworpen als de haute couture ontwerpen die de karakters maken en dragen. Iedereen die vreest voor een vlak kostuumdrama kan gerust zijn, aangezien regisseur Paul Thomas Anderson zichzelf niet zou zijn als hij niet ook geobsedeerd was in psychologisch complexe personages. In de nasleep van zijn raadselachtige menselijke puzzel The Master en zijn bijna onmogelijk te doorgronden Inherent Vice, oogt dit pronkstuk redelijk rechttoe rechtaan en zelfs ingetogen. Maar de gemanierde elegantie van de meesterlijke filmmaker die Anderson is, maskeert een verdorven en uiteindelijk nogal ontroerende relatiestudie. Het is passend dat Daniel Day-Lewis, die bekend staat om zijn eigen veeleisende methodacting, een karakter speelt die zo wordt verteerd door artistieke betrokkenheid. Zijn klasse straalt er van af, met zijn duivelse charisma en gladde onschuldige verschijning. Maar Day-Lewis legt ook de arrogantie, minachting en vooral kinderlijke kwetsbaarheid van zijn karakter bloot. Het is dan ook een prestatie van formaat dat Anderson zijn twee vrouwelijke tegenspeelsters absoluut niet ondersneeuwen in het acteergeweld van Day-Lewis. Lesley Manville en Vicky Krieps zijn minstens zo goed en maken Phantom Thread samen met de prachtige decors, kostuums en Jonny Greenwood’s muziek de film tot een nieuwe parel van Anderson.