1719. Diep in de Noord-Amerikaanse bossen wordt de jonge Comanche vrouw Naru opgeleid tot heler, maar droomt stiekem van een leven als jager. Zo nu en dan sluipt ze weg van haar stam om in de bossen te trainen met haar boog en bijl. Haar broer Taabe ontfermt zich over haar, maar twijfelt of ze ooit goed genoeg zal zijn en vertelt haar dat ze op een teken uit de lucht moet wachten voor haar ultieme beproeving. Die kans dient zich al snel als ze in de lucht een “Thunderbird’ ontdekt: een vogel van vuur tussen de wolken. Naru gaat op zoek naar dit wezen uit de lucht, maar het gevaar blijkt groter dan ze zich ooit had kunnen bedenken. Terwijl ze in de bossen opzoek gaat blijkt dit wezen namelijk nog gevaarlijker dan de andere roofdieren die in het bos leven. Naru zal al haar talenten moeten aanwenden om het gevaar het hoofd te kunnen bieden, maar hoe lang houdt ze het vol als ze in het kat-en-muisspel niet langer de jager is, maar de prooi?

Vraag een willekeurige filmliefhebber naar zijn meest favoriete actiefilms ooit en de kans is groot dat Predator uit 1987 van regisseur John McTiernan zeker genoemd zal worden. Niet zo gek ook, want de film waarin Arnold Schwarzenegger het opneemt tegen een buitenaards wezen ergens in een Zuid-Amerikaanse jungle wordt nog steeds gezien als één van de beste actiefilms ooit gemaakt. Een vervolg kwam er uiteraard al snel, maar Arnold gaf zijn stokje over aan Danny Glover die het tegen de Predator opnam in de straten van Los Angeles. Nog steeds een vermakelijke film, maar toch bleek de houdbaarheidsdatum van Predator van bijzonder korte duur. Pulp-regisseur Paul W.S. Anderson (Resident Evil) probeerde het in de mix met Aliens, maar dat leverde twee zeer matige titels op. Blijkbaar kon het echter nog slechter met de zielloze vervolgen Predators uit 2010 en het ultieme dieptepunt met The Predator uit 2018. Einde van de franchise? Je zou het zeggen, maar gelukkig voor de liefhebber was regisseur Dan Trachtenberg (10 Cloverfield Lane) toen al bezig met een kleinschalig projectje met de naam “Skulls”.

Trachtenberg pitchte het idee voor de film Skulls bij 20th Century filmbaas Emma Watts die de film nog snel even groen licht gaf voor ze vertrok bij de filmstudio. Daarmee was de volgende Predator-film een feit maar met één klein, maar belangrijk, detail: Nergens werd gecommuniceerd dat de film zou draaien om het legendarische monster. Daarmee was de verrassing bijzonder groot toen de film uiteindelijk aan het grote publiek kenbaar werd gemaakt en de hype voor de film al meteen goed op stoom raakte. Toch koos de studio, die inmiddels door de overname in handen was van Disney, er echter niet voor om de film in de bioscoop uit te brengen, maar deze als exclusieve titel naar de streamingsdienst van Disney te brengen. En daarmee hebben we het grootste minpunt van Prey te pakken: Deze was namelijk op het grote scherm nog veel beter tot zijn recht gekomen.

Prey draait dus wederom om de strijd tussen mens en wezen en verschilt in zijn basis eigenlijk niks tot nauwelijks van het origineel. En wie had op voorhand kunnen bedenken dat nou juist die beslissing het beste lijkt te werken voor een nieuwe Predator-film. Niks geen geavanceerde rotzooi of ander high-tech geklungel, maar terug naar de basis met speren, bijlen en een paar fijne booby-traps. De setting is daarentegen 300 jaar terug in de tijd verplaatst en een zweterige Zuid-Amerikaanse jungle heeft plaats gemaakt voor Noord-Amerikaanse bossen, maar het werkt allemaal wonderwel in het voordeel van de film die eigenlijk net zo spannend is als het origineel en vooral drijft op spanning in plaats van sensatie. Het is bijzonder om te zien dat regisseur Trachtenberg met dezelfde ingrediënten als het origineel eigenlijk een geheel nieuw avontuur weet te vertellen die iedere minuut fris aanvoelt. Dat de wilde dieren waar de film ook rijkelijk mee gevuld is als CGI-beesten niet altijd even goed uit de verf komen nemen we in dit geval dan graag maar even voor lief.

Prey weet de Predator-franchise een frisse nieuwe impuls te geven die aantoont dat er wel degelijk meer met het monster te doen is dan de zwakker vervolgen op de film uit 1987 tot nu toe hebben laten zien. Regisseur Dan Trachtenberg verplaatst de strijd tussen mens en Predator 300 jaar terug in de tijd en gooit deze in de mix met een jonge vrouw van de Comanche stam die zich als jager probeert te bewijzen. De film wijkt eigenlijk op weinig punten af van het origineel, maar juist dat blijkt de gouden greep te zijn om het legendarische filmmonster weer terug op de kaart te zetten. Prey is een heerlijke actiefilm die het eigenlijk verdiend had om vertoond te worden op de plek waar hij eigenlijk thuis hoort: het witte doek.