Sarah voedt haar jonge dochter Stella grotendeels alleen op. Ze hebben het goed samen, maar hun hechte band wordt dusdanig op de proef gesteld als Sarah onderdeel wordt van een ruimtemissie naar Mars. Om zich klaar te stomen voor de missie vertrekt ze naar Rusland om daar deel te nemen aan een loodzware training. Stella wordt in de tussentijd opgevangen door haar vader die in Duitsland woont en bij wie ze voorlopig zal wonen tijdens de training en de missie van haar moeder. De afwezigheid valt beiden echter zwaar en voor Sarah blijft het een moeilijke strijd om te moeten kiezen tussen haar persoonlijke leven, dat van haar dochter Stella en haar toewijding aan de ruimtemissie waar ze al jaren op heeft gewacht. Het wordt een loodzware tijd die van beiden het uiterste zal vergen. Lukt het Sarah om op tijd de juiste balans in haar leven te vinden, voordat ze de aarde zal verlaten en ze miljoenen kilometers verwijderd is van de persoon die haar het hardste nodig heeft?

Het mag geen verrassing heten dat ook de ruimtevaart wordt gedomineerd door mannen. Toch zijn er gelukkig ook een aantal vrouwen de ruimte ingestuurd voor een missie. Regisseuse Alice Winocour (Maryland en schrijver van het prachtige Franstalige Mustang) wil met Proxima die groep een gezicht geven en tonen dat missies naar de ruimte niet alleen aan mannen toevertrouwd hoeven te worden. Ze laat het daar echter niet bij, maar verweeft dit gegeven met het loslaten van je kinderen of geliefden om je eigen dromen waar te kunnen maken. Een pittige combinatie die zomaar eens garant zou kunnen staan voor de nodigde dramatische ontwikkelingen. Maar hoe dramatisch wordt Proxima echt?

Het is vanaf de eerste minuut duidelijk dat moeder en dochter onafscheidelijk zijn. Niet in de laatste plaats door het fenomenale acteerwerk van Eva Green (Casino Royale) en de jonge Zélie Boulant die vrij gemakkelijk weten te overtuigen als jong gezin dat het zonder vader moet stellen. De vader is er overigens nog wel, maar heeft een carrière in Duitsland opgebouwd, tevens in de ruimtevaart, en woont daarom ver weg. De reden waarom de twee uit elkaar zijn wordt niet helemaal duidelijk, maar een zeer subtiele scene laat zien dat de twee duidelijk anders in het leven staan. Het is precies genoeg om de relatie tussen de twee voor de kijker in het juiste perspectief te plaatsen. Het is ook voldoende, want Proxima draait uiteindelijk om de hechte band tussen moeder en dochter die voor een flink lange tijd onderbroken zal worden.

Alice Winocour weet de focus precies op de juiste plek te leggen met weinig woorden. Sarah begeeft zich als vrouw in een mannenwereld en zal flink voor zichzelf op moeten komen. In eerste instantie wordt dit contrast versterkt door de typische macho-Amerikaan die wel even laat zien dat de missie eigenlijk alleen voor mannen geschikt is, maar Winocour weet dat contrast niet op tijd een subtiele draai te geven. Ook de macho-man heeft zo zijn tegenstrijdigheden die helemaal niet zover af staan van die van Sarah. Het levert een mooie film op over het loslaten van je dierbaren om je dromen na te jagen en voor jezelf op te komen in een wereld die jouw aanwezigheid in twijfel trekt. Proxima is misschien geen dramafilm die de traanbuizen echt aan het werk zal zetten, maar is daarentegen ook zeker geen onaangename zit die je wellicht doet nadenken over je eigen dromen.

Extra’s: Proxima heeft verrassend genoeg een tabje met “extra’s” op de dvd, maar voor wie die aanklikt komt helaas van een koude kermis thuis. De enige extra’s op de schijf zijn namelijk een trailer van de film en trailers van andere producties.

Proxima eert de vrouwen die opkomen voor hun eigen dromen, maar weet daarbij te voorkomen dat die boodschap er veel te dik bovenop komt te liggen. Proxima is een prachtig geacteerd drama over de Franse Sarah, fantastisch gespeeld door Eva Green, die op het punt staat om deel te nemen aan een ruimtemissie, maar daarbij ook de zorg voor haar dochter uit handen zal moeten geven. Regisseuse Alice Winocour legt de hechte band tussen moeder en dochter bloot en laat op ingetogen wijze zijn wat de impact is van hun plotselinge scheiding. Proxima is misschien niet de tranentrekker die het op voorhand lijkt, maar is wel een bijzonder mooie film geworden over het najagen van je dromen, elkaar leren loslaten en het opkomen voor dat waarin je gelooft.

Met dank aan Cherry Pickers Filmdistributie i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.