Vroeg in de ochtend trekken drie jonge surfers naar de zee om de ijskoude golven te trotseren. Op hun weg terug naar huis krijgen zij een noodlottig ongeval. De 19-jarige Simon Limbres wordt in comateuze toestand naar het ziekenhuis vervoerd, waar de arts constateert dat hij hersendood is. Zijn hart blijft door machines op gang, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Zijn ouders zijn ontroostbaar en moeten snel een moeilijke beslissing nemen over mogelijke orgaandonatie. Tegelijkertijd moet Claire, moeder van twee net volwassen zonen, in Parijs onder ogen zien dat haar hart niet lang meer zal blijven functioneren. Haar gezondheid gaat snel achteruit en de enige mogelijkheid voor een langer leven lijkt een donorhart. Het hart van Simon zou haar redding kunnen zijn.

Réparer les Vivants, oftewel De Levenden Herstellen, is gebaseerd op het gelijknamige boek van Maylis de Kerangal uit 2014. In het boek is te lezen welke reis een hart aflegt van slachtoffer tot ontvanger. Op het moment dat het boek verscheen was de film Suzanne van regisseuse Katell Quillévéré net uit. Ze was inmiddels alweer druk bezig met het schrijven van een scenario en was dus niet echt op zoek naar een nieuw project. Echter was ze direct enorm onder de indruk van het boek van De Kerangal. Quillévéré vond het zelfs zo goed dat ze haar scenario opzij legde en een ontmoeting regelde met De Kerangal. In eerste instantie zag Quillévéré Réparer les Vivants als een bewerking van een boek waar ze van hield. Terwijl ze het scenario aan het schrijven was werd het boek echter een bestseller. Dit legde de lat voor Quillévéré hoger en zorgde voor extra druk op haar schouders. Gelukkig zag ze dit zelf als een kans en wilde ze het boek hoe dan ook recht doen.

Bij de opening van de film maakt Quillévéré meteen gebruik van de kracht van het beeld. Zonder dialoog maken we kennis met Simon. We zien hoe hij uit het raam van de kamer van zijn vriendin klautert, waarna hij op de fiets naar de andere kant van het dorp rijdt. Ondertussen voegt een vriend op een skateboard zich bij hem en sluit het duo zich aan bij een andere vriend met een busje. Vervolgens rijden ze met z’n drieën naar de kust van Frankrijk om daar de ijskoude golven te trotseren. Het is al snel duidelijk dat Simon in de bloei van zijn leven staat. Hij heeft een mooie vriendin, twee leuke vrienden en een adrenaline verhogende hobby. Net op het moment dat je denkt hem beter te leren kennen slaat het noodlot toe. Het busje waarin de drie vrienden op weg naar huis zijn verongelukt. Als kijker hoor je een fikse klap, waarna het beeld even op zwart gaat. Hier laat Quillévéré de kracht van het geluid op een onvoorstelbare manier voor zich spreken.

Wat volgt is een opeenstapeling van geweldig uitgewerkte scènes waarin het menselijk hart centraal staat. Na het tragische ongeluk van Simon maken we kennis met zijn ouders. Zij krijgen te horen dat hun zoon hersendood is en dat zij de moeilijke keuze moeten maken om de organen van hun zoon beschikbaar te stellen. We zien de emotionele impact dat dit nieuws op hen heeft en we krijgen hun keuze te horen. Hoe zij tot dit besluit zijn gekomen blijft buiten beschouwing. Een uitstekende keuze aangezien de focus zo blijft liggen op het hart en de weg dat het aflegt. Naast de ouders van Simon maken we kennis met de artsen die betrokken zijn bij de harttransplantatie en Claire wiens hart het langzaamaan begeeft. Ook in hun scènes staat het hart continue centraal. Al wordt voldoende aandacht besteedt aan elk personage, zodat je als kijker verbonden met hen raakt.

Het einde van de film is meesterlijk als we daadwerkelijk de transplantatie van een hart te zien krijgen. We zien hoe een hart uit een donor verwijdert wordt en hiermee dus een leven eindigt. Vervolgens wordt het hart met spoed naar een ander ziekenhuis gebracht, waarna deze weer ingebracht wordt in een ander lichaam. Om deze scènes zo waarheidsgetrouw mogelijk te maken hebben Quillévéré en haar cameraman onder andere een echte harttransplantatie bijgewoond. En dat is duidelijk te zien, want tot in detail zien we hoe beide operaties verlopen. Het is soms echt net of je er met je neus bovenop staat en dat maakt de klap van het leven dat eindigt des te groter. Aan de andere kant kun je hierdoor ook alleen maar vreugde voelen voor het leven dat voortgaat. Het moment dat het hart weer gaat kloppen is namelijk behoorlijk intens in beeld gebracht. Een sterker einde van deze prachtige film hadden we ons dan ook niet kunnen wensen.

Extra’s:
• Trailers: Réparer les Vivants (02:04), La Fille Inconnue (01:37), Captain Fantastic (02:22) en I, Daniel Blake (01:51).
• Interview (14:16): een exclusief interview met regisseuse Katell Quillévéré waarin zij onder andere vertelt over bepaalde keuze die ze heeft gemaakt en hoe ze zich verdiept heeft in de medische wereld om alles zo waarheidsgetrouw mogelijk te verfilmen.

Réparer les Vivants is een prachtige ode aan het leven waarbij het menselijk hart centraal staat. We zien de bijzondere reis dat een hart aflegt wanneer het ene leven eindigt en het andere voortgaat. Ondanks dat het hart continue centraal staat, wordt er voldoende aandacht besteedt aan elk personage. Het einde van de film is meesterlijk als we daadwerkelijk een harttransplantatie te zien krijgen. Gedurende de film speelt Quillévéré op een werkelijk fenomenale manier met de kracht van beeld en geluid. Met Réparer les Vivants heeft ze een film gemaakt die je hart zeker niet onberoerd zal laten.

Met dank aan Cinéart Nederland voor het recensie-exemplaar.