Op de avond van Halloween in 1968 pakken drie jeugdvrienden, Stella, Auggie en Chuck, de lokale pestkop Tommy Milner. Wanneer Tommy en zijn bende hun hierop achtervolgen vlucht het trio naar een drive-in bioscoop, waar de jonge zwerver Ramón hen verbergt in zijn auto. Later nodigt Ramón hen uit om een verlaten huis aan de rand van hun stad Mill Valley te bezoeken. Het huis behoorde ooit toe aan de rijke familie Bellows, de medestichters van de stad. In het huis vinden de jongeren een geheime kamer en een geheim boek vol donkere geheimen geschreven door Sarah Bellows. Het boek blijkt vervloekt te zijn en de vrienden worden beurtelings blootgesteld aan de angstaanjagende verhalen die op duistere wijze tot leven komen op de lege pagina’s van het boek. De vrienden zoeken een weg om de verhalen vol duistere figuren een halt toe te roepen, maar hoe stop je een boek dat zichzelf schrijft?

In 2013 bemachtigde CBS Films de rechten van Alvin Schwartzs’ horrorboekenreeks voor kinderen. Het duurde even maar drie jaar later werd aangekondigd dat Guillermo del Toro de film zou ontwikkelen. Liefhebbers voelden het bloed direct sneller stromen, want Del Toro en horror is een uiterst creatieve en ook succesvolle combinatie gebleken. Ondanks dat hij nog steeds schrijfcredits heeft en optreedt als producent, kwam de regie echter in handen van de Noorse André Øvredal. Op zich geen heel slecht alternatief, want Øvredal zette zichzelf in de kijker met het opvallende Trollhunter en vervolgde met de aardige horrorthriller The Autopsy of Jane Doe. Desondanks prijkt zijn naam wel groot op al het promotiemateriaal, iets wat vaak geen goed voorteken is als dergelijke kunstjes nodig zijn om een film te verkopen. Het zorgt ervoor dat de verwachtingen gelijk heel anders liggen en een Amerikaanse PG-13 rating helpt dan ook niet.

Scary Stories to Tell in the Dark lijkt heel erg op een anthologiefilm; oftewel verschillende korte films die bij elkaar gehouden worden door een bepaald thema, alsmede in dit geval een overkoepelende verhaallijn. De kleine verhaaltjes worden ontleend aan het gevonden mysterieuze en vervloekte boek. Daarnaast is er het overkoepelende verhaal waarin de jongeren op onderzoek gaan en steeds meer geheimen ontdekken van de kracht achter het boek. Dit klinkt wellicht behoorlijk formulematig en helaas is dat het ook. Het tijdsbeeld wordt weliswaar erg leuk neergezet, maar verder dan wat opzichte, maar soms nog verrassend effectieve, schrikmomenten komt de film eigenlijk niet. Extra spijtig is dat de spaarzame hoogtepunten van de film afkomstig zijn uit de korte verhalen van het vervloekte boek, dit waar het overkoepelende verhaal de meeste schermtijd krijgt.

Alle angsten van de kinderen die in het huis aanwezig waren toen het boek werd gevonden komen voorbij, wat direct zorgt voor een bak vol met clichés; een achtervolging in een maïsveld, een gang van een psychiatrische instelling en een in het oog springende puist met een nachtmerrie-achtige wending. Het is allemaal vrij onderhoudend, maar doet ook weinig eer aan het bronmateriaal van Schwartz. Dat aan het einde van de film gehint wordt naar een mogelijk vervolg lijkt iets te zijn van deze tijd. In plaats van eerst eens een goede basis neer te zetten, worden direct deuren open gezet naar meer. Meer dan eens komen de makers bedrogen uit en het wordt tijd dat hier eens een punt achter gezet gaat worden. Een beetje schrijver vindt namelijk altijd wel een weg. Zorg eerst maar eens voor een film die maakt dat een vervolg te rechtvaardigen valt.

Extra’s: Naast de film zelf is er geen bonusmateriaal aanwezig op de Blu-ray release, dit in tegenstelling tot veel internationale uitgaven van de film.

Scary Stories to Tell in the Dark is een vrij inspiratieloos formulewerkje dat de kijker weinig angst zal aanjagen. Toch zijn er zeker wat momenten dat het publiek even opschrikt, maar het betreft toch vooral weinig subtiele jump-scares. Wie bekend is met het bronmateriaal van Alvin Schwartz kan dan ook niet ontkennen dat er gewoonweg veel meer in had gezeten. Zeker, de sfeer en setting zorgen in eerste instantie nog voor een aangename verrassing, maar dit wordt als snel ingewisseld voor redelijk standaard tienerhorror die voor menig serieus horrorliefhebber veel te soft zijn om echt indruk te maken. We kunnen Scary Stories to Tell in the Dark dan ook beste plaatsen onder horror voor de beginnende horror kijker, want echt eng of bloederig wordt het verder nergens. Het maakt de film uiteindelijke vooral een teleurstellend ‘wat als…’-project.

Met dank aan WW Entertainment voor het recensie-exemplaar.