In 1932 keert de eeneiige tweeling Elijah “Smoke” en Elias “Stacks” Moore terug naar Clarksdale, Mississippi, nadat zij jarenlang voor de beruchte Chicago Outfit hebben gewerkt. Met geld dat ze van de gangsters hebben gestolen kopen ze een houtzagerij van de racistische landeigenaar om een ‘juke joint’ te beginnen, een informele gelegenheid voor de lokale zwarte gemeenschap. Hun neef Sammie, een talentvol gitarist, sluit zich bij hen aan, ondanks de waarschuwing van zijn vader dat bluesmuziek bovennatuurlijk is. Tijdens de openingsavond roept Sammies’ muziek onbewust geesten uit zowel het verleden als de toekomst op om zich bij het betoverde publiek te voegen.

Begin 2024 werd bekend gemaakt dat er een (op dat moment) nog titelloze historische film van schrijver, regisseur en producent Ryan Coogler in ontwikkeling was via zijn productiebedrijf Proximity Media, met zijn vaste medewerker Michael B. Jordan in de hoofdrol. De film markeert dan ook alweer de vijfde samenwerking tussen de twee. Al snel ontstond er een biedingsoorlog tussen Sony Pictures, Warner Bros. Pictures en Universal Pictures om de distributierechten van de film. In ruil voor de rechten verwierf Coogler onder andere het ‘final cut privilege’ en het eigendom van de film tot 25 jaar na diens release. Uiteindelijk werd Warner Bros. de winnaar. Maar het moge duidelijk zijn dat Coogler na Fruitvale Station, Creed en Black Panther flink wat in de melk te brokkelen heeft in Hollywood.

Zoals gezegd speelt Michael B. Jordan de hoofdrol in de film, al mogen we dit keer zelfs spreken van een dubbelrol. Naast hem zien we onder andere Hailee Stansfield, oudgediende Delroy Lindo en Jack O’Connell. Laatste dient zeker benoemd te worden als voornaamste lid van een muzikaal drietal die de film volledig op zijn kop weet te zetten. Het is een twist waar je het beste zo min mogelijk van weet en waar ook de trailer gelukkig niet al te diep op in gaat (al kan je de trailer het beste overslaan, zoals we te vaak zien de laatste jaren). Een andere bekende van Coogler die terugkeert is componist Ludwig Göransson, die hier een persoonlijke en ambitieuze score aflevert met klanken die memoreren aan de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw.

Toch is alles hier volledig in dienst van de film. Coogler laat meer dan ooit zien dat hij een meester is in het vertellen van een verhaal, waarbij hij niet verzuimt om ook visueel indruk te maken. Hij weet met het verhaal gelijk de aandacht van zijn kijker op te eisen door de film te openen met een scène die vooral vragen oproept, om vervolgens eigenlijk pas het verhaal in gang te zetten. De combinatie van stijlen is opvallend, zeker in het hedendaagse filmlandschap. Zo begint alles als een film rond de broers die een juke joint willen openen, maar slaat de film in het laatste deel om op een manier die we enkel kennen uit From Dusk Till Dawn. De visie en zelfverzekerdheid waarmee Coogler alles op ons af laat komen is niet minder dan indrukwekkend. Het maakt Sinners met afstand tot zijn meest gedurfde, maar ook beste werk.

Sinners is een gedurfde samensmelting van genres van de hand van een meester in het verhalen vertellen. Ondanks dat alles volledig in dienst staat van de visie van Coogler, levert Michael B. Jordan hier misschien wel zijn beste (acteer)prestatie af. Iets wat zonder meer ook geldt voor componist Göransson. Natuurlijk is daar die wending in de film, maar misschien nog wel meer is Sinners een film over de blues en de mythe daar rondom. Ryan Coogler is pas 38 jaar, maar laat na het toch wat teleurstellende Black Panther: Wakanda Forever hier zien dat hij weliswaar enorm veel hooi op zijn vork neemt, maar nergens zijn hand overspeelt met de verkregen volledige vrijheid. Sinners verdient alle aandacht en mag zich nu al tot een van de beste film van het jaar rekenen. Dit zijn de films waarvoor je naar de bioscoop afreist!