Diep in de ruimte is het chaotische pretpark Moron Mountain voor al het buitenaards leven, maar de bezoekersaantallen lopen terug. Tijd voor directeur Swackhammer om in te grijpen en dus beveelt hij zijn kleine Nerdlucks om de Looney Tunes naar het park te halen voor nieuw amusement. Die zien dat op hun beurt uiteraard niet zitten, maar de kleine wezentjes dreigen al snel om een einde te maken aan de wereld van getekende figuren. Om de Nerdlucks te slim af te zijn stellen de Looney Tunes voor om een basketbalwedstrijd te spelen. Dat lijkt een slim plan aangezien de Nerdlucks niet groter zijn dan 30 centimeter, maar Bugs Bunny en zijn vrienden komen bedroegen uit als de Nerdlucks uitgroeien tot de boomlange Monstars die het talent hebben gestolen van de beste NBA-spelers. Om hun kansen enigszins te vergroten richten ze zich tot de beste basketballer aller tijden om hun coach te zijn: Michael Jordan. Jordan is echter net gestopt met zijn basketbal-carrière en dus lijkt hun plan gedoemd om te mislukken. Of is Jordan wel degelijk nog fit genoeg om het zelf, als onderdeel van The Tune Squad, op te nemen tegen het team van buitenaarde monsters?

Het blijft altijd gevaarlijk: films en series terugkijken waar je als kind helemaal idolaat van was en graag nog met veel passie over sprak of spreekt. In de meeste gevallen heeft de mantel der nostalgie de boel er in de loop der jaren namelijk alleen maar beter op gemaakt. Want laten we eerlijk zijn: niet alles uit de jaren ’80 of ’90 is nog even goed bewaard gebleven. Pas nu, als volwassen kijker, wordt soms pijnlijk duidelijk hoe bizar slecht sommige elementen uit je jeugd eigenlijk daadwerkelijk zijn. Dat plotgaten voor het oprapen liggen of dat digitale effecten wel erg slecht in elkaar steken waarvan je je überhaupt afvraagt waarom je het ooit als zoete koek hebt geslikt (Kijk bijvoorbeeld nog meer eens de eerste Mortal Kombat uit 1995 terug). Zo erg is het met Space Jam overigens niet gesteld die nu voor het eerst in een 4K-jasje te bewonderen is ter gelegenheid van de release van het langverwachte vervolg Space Jam: A New Legacy. Maar zonder kleerscheuren komt de ‘klassieker’ uit 1996 er ook niet helemaal van af.

Space Jam is echt een product van zijn tijd. Basketbal was wereldwijd mega populair, niet in de laatste plaats te danken aan superster Michael Jordan, en ook The Looney Tunes waren weer met een flinke opmars bezig. Flippo’s waren de nieuwste rage en het was ineens ‘hip’ om in een shirt rond te lopen met een afbeelding van één van de getekende helden uit de stal van Warner Brothers. Bijzonder slim dus om de twee zaken met elkaar te combineren wat uiteindelijk resulteerde in Space Jam; een mix van live-action en animatie, vergelijkbaar met bijvoorbeeld Disney’s Who Framed Roger Rabbit uit 1988. Een groot succes werd de film zeker aangezien de teller wereldwijd opliep tot een zeer nette 230 miljoen Dollar (wat in de huidige tijd inmiddels niet meer voldoende is om van een groot succes te spreken, maar toch). Een vervolg zat daarom al snel in de pijpleiding, maar echt tot een concreet plan kwam het nooit. Al verscheen in 2003 wel Looney Tunes: Back in Action in de bioscoop die hetzelfde concept kent, maar niet om basketbal draait en bovendien pijnlijk flopte. Uiteindelijk heeft het precies 25 jaar moeten duren voor het vervolg er dan eindelijk kwam, maar het zeer matige ontvangst geeft al aan dat eigenlijk niemand meer echt op die film zat te wachten.

Space Jam heeft flink te lijden onder de tijdsgeest waardoor de minpunten ineens een stuk duidelijker naar boven komen drijven. Zo is de combinatie van live action en animatie nog aardig gedaan, maar verrassend genoeg komt het veel oudere Who Framed Roger Rabbit anno nu veel beter uit de verf. Misschien komt dat ook deels door de acteerkunsten van basketballer Michael Jordan die eigenlijk toentertijd nauwelijks geweten moet hebben waaraan hij was begonnen. Alle dialogen komen houterig tot uiting, hier en daar gepaard met overdreven expressies die eerder doen denken aan het werk van Charlie Chaplin. Komt nog eens bij dat er van enige opbouw in het verhaal nauwelijks sprake is. Er moet een wedstrijd gespeeld worden en dat is dan ook eigenlijk het enige waar Space Jam om draait. Nou zeuren we niet perse om een diepere boodschap, maar wat meer opbouw had het verhaal wellicht net wat meer diepte kunnen geven om bepaalde scenes beter tot uiting te laten komen. De band en het latere weerzien tussen Jordan en zijn kroost is daar bijvoorbeeld een mooi voorbeeld van. Nee, Space Jam is eigenlijk precies zo’n titel die je vooral niet nog een keer moet kijken om je fijne herinnering niet om zeep te willen helpen. Space Jam ziet er in 4K op zich prima uit, maar zeg niet dat we je niet gewaarschuwd hebben.

Extra’s: Nu het vervolg eindelijk in de bioscoop draait, zou je verwachten dat er toch het één en ander aan promotiemateriaal aan deze uitgave zou zijn toegevoegd. Helaas moet Space Jam het op 4K doen met een lege editie die niet verder komt dan audiocommentaar van regisseur Joe Pytka, Bugs Bunny en Daffy Duck. Op zich best een gemiste kans om er niet iets specialers van te maken nu de film ook precies 25 jaar oud is.

Space Jam 4K anno 2021 kijken is niet geheel zonder risico. De film met basketballer Michael Jordan is echt een product van zijn tijd en heeft flink last van de mantel der nostalgie. De combinatie van live action en animatie steekt op zich nog goed in elkaar, maar verhaaltechnisch is het allemaal eigenlijk best een rommeltje. Helemaal in combinatie met het houterige acteerwerk van Jordan die de helft van de tijd geen idee lijkt te hebben wat hij nou eigenlijk precies aan het doen is. Voor wie warme gevoelens koestert met betrekking tot deze film, waarin Jordan het samen met o.a. Bugs Bunny, Daffy Duck en Elmer Fudd in een basketbalwedstrijd opneemt tegen buitenaardse monsters, is het wellicht beter om de film niet opnieuw te bekijken. Of je moet die mantel van nostalgie nog ergens in de buurt hebben liggen.

Met dank aan Day One MPM en Warner Bros. Home Entertainment Benelux voor het recensie-exemplaar.