Nadat de First Order de Republiek wist te vernietigen rukken ze verder op. Het verzet, onder leiding van General Leia Organa, is begonnen met de evacuatie van hun basis. Als zij hierbij worden aangevallen door de vloot van General Hux en Kylo Ren zorgt Poe Dameron eigenhandig voor een sprankje hoop door de vernietiging van de Starkiller-basis. Het verzet weet te ontsnappen, maar als zij zonder brandstof dreigen te raken en de First Order hun op de hielen lijkt de hoop alsnog snel vervlogen. Ondertussen heeft Rey Luke Skywalker gevonden op de Ahch-To. Ze hoopt in de leer te gaan bij de Jedi-meester, maar hij lijkt afstand te hebben gedaan van alles dat te maken heeft met de Force. Toch zet zij door, waarbij zij langzaamaan om leert te gaan met haar krachten en zelfs contact maakt met Kylo Ren. Hij vertelt haar over de ware reden waarom hij zich aansloot bij Snoke en definitief koos voor een leven aan de Dark Side, een verhaal dat op bepaalde punten af lijkt te wijken van wat Luke haar vertelt.

Regisseur J.J. Abrams presteerde eind 2015 iets wat door menigeen onmogelijk werd geacht. Natuurlijk gaat het filmhart van de liefhebber direct sneller kloppen bij het horen van alleen al de kenmerkende theme song, maar het was geestelijk vader George Lucas zelf die met de prequel-films aantoonde dat dit geen garantie biedt voor goede film. Met The Force Awakens zette Abrams de reeks weer opnieuw op de kaart. En dat niet alleen, hij zorgde voor een gigantische klapper aan de box-office. Het merk Star Wars leeft hierdoor weer als nooit tevoren, iets wat nog maar eens werd onderstreept met de introductie van de anthology-reeks en de succesvolle aftrap hiervan met Rogue One. Toch heeft het verleden uitgewezen dat het lastig blijkt om dergelijk grote successen een waardige opvolger te geven. Een van de beste voorbeelden van een uitzonderingen hierop is overigens The Empire Strikes Back, die door velen als gelijkwaardig of zelfs beter wordt gezien dan Star Wars. Zou de bliksem hier tweemaal inslaan op dezelfde plek?

Voor deze opvolger gaf Abrams het regiestokje door aan Rian Johnson, die hoge ogen wist te gooien met zijn debuut cult-klassieker Brick en Looper. Dat Walt Disney vertrouwen in hem heeft bleek onlangs uit het feit dat Johnson de vrijheid krijgt om ‘onontdekte uithoeken’ van het Star Wars-universum te verkennen met een nieuwe trilogie. Let wel: op dat moment had nog niemand deze film gezien. Laten we nog even teruggaan naar The Force Awakens. Ondanks de goede ontvangst was er namelijk ook kritiek. Zo waren veel mensen van mening dat de film in grote lijnen wel erg veel leek op de originele Star Wars-film, zo erg dat mensen spraken van een remake. Dat is Johnson duidelijk ook ter oren gekomen, want in de maanden voor de release bleef hij erop hameren dat The Last Jedi uniek ging zijn en dus geen herhaling van The Empire Strikes Back. Toch zorgde de trailer voor wat twijfels op dat gebied, al gingen er direct stemmen op dat het wellicht wel een geniaal stukje marketing betrof die velen zonder echte kennis van feiten met een kluitje het riet instuurde.

De film begint direct heel totaal anders van toon van zijn voorganger, met een conversatie tussen Poe en een flink schmierende General Hux. Het is een onverwachts komische stap, want even lijkt het of je naar een persiflage kijkt. Het doet je afvragen of de invloed van Disney wellicht te groot is geworden. Toch voelt de film al snel vertrouwt. Zo keert de cast van The Force Awakens nagenoeg volledig terug, waarbij Mark Hamill dit keer beduidend meer speeltijd krijgt. Ondanks dat hij dit zeker niet slecht doet, valt het betreft het acteerwerk wel op dat Abrams voor een beduidend talentvollere cast koos dan Lucas destijds. De aanwezigheid van Hamill en ook Fisher lijkt dan ook vooral te dienen om in te spelen op de nostalgische gevoelens. Iets waar de film overigens goed in slaagt. Toch doet de jongere garde het een stuk beter. Zeker Kylo Ren maakt een grote groei door, aan de hand van een uitstekend spelende Adam Driver, nu hij zijn masker heeft afgezet en zich steeds minder verschuilt in de schaduw van zijn illustere grootvader. Daar steekt Rey toch wat flets tegen af. Zij bewandelt hier een weg die iedereen met wat kennis van de films vooraf blind had uit kunnen stippelen en ook de potentie van personages als Finn en Poe wordt hier amper benut waarbij beiden hun rol zien gereduceerd tot een veredelde bijrol.

Ondanks dat de humor geregeld zorgt voor een lach in de zaal, wordt het hier ook meermaals gebruikt als een uitweg. Zo is het weinig aannemelijk dat een droid als BB-8 even helemaal los gaat in een AT-ST om zo de boel te redden. Het is een van de teveel aanwezige momenten waarop het lijkt of het creatieve team even vast zaten hun toevlucht maar nam in een komische uitweg, met hierbij de hoop dat de kijker hun het gebrek aan geloofwaardigheid zou vergeven. Maar wat The Last Jedi vooral in de weg lijkt te zitten is de grote rek die in de Force blijkt te zitten. Natuurlijk was geloofwaardigheid nooit het sterkste punt in deze specifiek ter vermaak gemaakte sciencefiction-films, maar bij deze film wordt de grens van het toelaatbare wel heel erg opgezocht en soms zelfs overschreden. De opvallendste rol hierbij is weggelegd voor Luke en Leia, waarbij de laatste al vroeg in de film haar waterloo lijkt te vinden. Een even verbazingwekkende als ongeloofwaardige wederopstanding volgt, waarbij het creatieve team een oplossing voor haar overlijden in het echte leven nog even voor zich uit lijken te schuiven.

Star Wars: The Last Jedi is een overduidelijk onderdeel van de Skywalker-saga. In Adam Driver lijkt een sterk presterende kracht gevonden om Kylo Ren gestalte te geven. Waar hij in The Force Awakens toch vooral een slap aftreksel leek van Darth Vader krijgt hij hier meer ruimte om uit te gaan van zijn eigen, groeiende kracht. Star Wars: The Last Jedi doet gelukkig niet wat vele vreesden en is dus geen herhaling van The Empire Strikes Back, maar is eerder verwant aan Return of the Jedi. De film kent een behoorlijke aanloop richting een daverende finale, met scènes en personages die vooral te danken lijken aan de inmenging van Disney. Het zal niet aan iedereen besteed zijn en de fans van de films flink verdelen, maar toch, als het moment eenmaal daar is… blijkt nog maar eens hoe sterk de Force is. Het zorgt voor bevredigende momenten waarbij het hart van de liefhebber sneller zal gaan kloppen, al zullen zelfs deze liefhebbers moeilijk kunnen ontkennen dat deze momenten de film maar net weten te redden en de rek in de Force wel erg groot is. Het doet ons hardop afvragen of het Rian Johnson wel toevertrouwd is om een volledige nieuwe trilogie op te zetten. Laten we hopen dat J.J. Abrams zijn naam hooghoudt en ons weer terugbrengt naar de euforie van The Force Awakens.