Amanda Cooper krijgt het bericht dat de kanker in haar lichaam is teruggekeerd. Met nog maar weinig tijd in het vooruitzicht, krijgt haar man Ray van een van de doktoren te horen dat er mogelijk een levensreddend medicijn beschikbaar is. De behandeling hiermee blijft echter uit. Dan ontdekt Ray dat het medicijn van de markt is gehaald door een zakelijke zet van Simon Keeley, de CEO van producent BioPrime. Radeloos als Ray is na het overlijden van zijn vrouw, zweert hij gerechtigheid voor de personen die verantwoordelijk zijn voor haar dood. Maar ondanks dat hij haar juist probeert te beschermen, trekt Ray ongewild zijn bezorgde dochter Rachel mee in zijn strijdt.

Sinds Netflix zijn intrede heeft gedaan in het filmlandschap, zijn ze erg goed in het lanceren van middelmatige films die door de aanwezigheid van een grote ster toch gretig aftrek vinden. Zo zagen we onlangs nog Kate Beckinsale als actieheld in het matige Jolt en ging John David Washington een gevecht aan met een onbekende tegenstander in eveneens matige Beckett. Dit keer is Jason Mamoa bereid gevonden om zijn schouders te zetten onder een actievehikel. De Aquaman-acteur lijkt de film toch vooral te zien als tussendoortje van zijn werkzaamheden voor het DC Universe, maar we kunnen moeilijk ontkennen dat hij hier goed voor de dag komt. Letterlijk en figuurlijk uiteraard.

Zo is Mamoa met zijn woeste voorkomen direct geloofwaardig als actieheld. Maar de verrassing van zijn optreden zit vooral in de emotionelere scènes, waarin hij als gekwelde echtgenoot met regelmaat breekt bij het aanzien van de strijd die zijn vrouw aan het verliezen is. Het is dan ook ergens jammer dat juist dat element niet wat beter uitgewerkt is. Toch is Sweet Girl daar eigenlijk ook helemaal de film niet naar. Kort door de bocht is het namelijk een wraakfilm zoals vele anderen. Dat het uitgangspunt hierbij een overlijden is wat komt door het missen van een niet bewezen effectief medicijn is wellicht wat dubieus. Maar Sweet Girl is dan ook weer niet de film om daar eens uitgebreid bij stil te staan. Het is namelijk vooral de voortstuwende kracht achter heel veel actiescènes en die zijn weliswaar nergens vernieuwend, maar missen hun uitwerking ook zeker niet.

Wat wel zijn uitwerking mist, is de twist die in de slotfase van de film uit de hoge hoed getoverd wordt. Het is dusdanig belachelijk dat je dit als kijker absoluut niet hebt zien aankomen. Het ergste is echter nog wel dat het veel van het geweld in een compleet ander daglicht plaatst, waarmee het nog enigszins aanwezige realisme ook overboord gaat. Oh en die Sweet Girl uit de titel is Isabela Merced, die hier de dochter van Mamoa speelt. Ze doet het best verdienstelijk en de vader-dochterrelatie wordt aardig neergezet. Toch is het allemaal eigenlijk weinig meer dan dat. Zo lijken de makers nog een poging te doen om van de wraakfilm een film te maken over een samenzwering, maar dat komt niet verder dan wat los zand. Het maakt dat ook Sweet Girl weer een aardig tussendoortje is voor op een dag waarop je niet weet wat je nu weer eens zal kijken, maar het vervolgens nergens echt weet te verrassen en dus maar weinig mensen zal bijblijven.

Sweet Girl is ondanks een poging er meer van te maken gewoon weer een recht-toe-recht-aan wraakfilm van de welbekende streamingdienst. Jason Mamoa zal voor flink wat abonnees ongetwijfeld een reden zijn om de film een kans te geven, maar ook hij kan de film niet boven de middelmaat uittillen. Niet dat hij slecht werk levert overigens, integendeel zelfs, maar vooral de volstrekt ridicule plottwist aan het eind doet de film als geheel geen goed. Wat rest is aardig kijkvoer, met flink wat actie en degelijk acteerwerk, zonder dat het ergens echt bijzonder wordt. Het is te hopen dat Netflix dit soort actieprenten een beetje achter zich laat, al zal het waarschijnlijk goed geld in het laatje brengen. Feit is alleen wel dat het een eigen sub-categorie aan het worden is, waarin de aanwezigheid van een grote ster vooral dient om de nodige aandacht te trekken. De film zelf is nog het beste te vergelijken met een direct-naar-video release zoals we die jaren geleden vaak voorbij zagen komen.