Als voormalig Groene Baret Bryan Mills samen met zijn zus een treinreis onderneemt, komt hij in actie tegen een stel gewapende mannen. Zijn zus overlijdt hierbij, wat zijn leven behoorlijk op zijn kop zet. Haar dood blijkt echter de wraakactie te zijn van een Argentijnse terrorist en drugsbaron, die zijn zoon verloor door toedoen van Mills tijdens een missie twee jaar eerder. Wetende dat de moordenaars van zijn zus nu hem als doelwit hebben staat Mills op het punt zich over te geven als een speciale taskforce van de CIA ingrijpt. Zij geven Mills de keuze om zich bij hen aan te sluiten, en zo te zorgen dat zijn zus niet voor niets is gestorven, of om terug te gaan naar zijn dagelijkse sleur. Mills accepteert de baan, waarbij zijn vaardigheden meer dan eens komen bovendrijven.

Taken fungeert als prequel op de financieel zeer succesvolle films uit de koker van Luc Besson en mag als televisieserie niet verward worden met de gelijknamige Emmy winnende science-fiction miniserie uit 2002. Succesvolle films lijken de laatste jaren steeds vaker de basis te vormen voor een televisieserie. Keer op keer gebeurt dit onder de noemer om het verhaal uit te diepen, maar vaak lijkt het vooral toch ook een manier om gemakkelijk geldt te verdienen bij gebrek aan inspiratie. In eerste instantie is er nog nieuwsgierigheid bij de liefhebbers, maar deze haken vaak al snel af als blijkt dat de serie weinig eer aan doet aan de films. Nieuw op dit vlak is Taken, de serie. Op zich niet zo gek, want de films deden het stuk voor stuk financieel erg goed. Toch liep de kwaliteit na de heerlijke eerste film in de twee volgende films hard terug.

We volgen hier de avonturen van een jonge Bryan Mills die dertig jaar later de Bryan Mills zal zijn zoals we hem kennen. Mills wordt hier gespeeld door Clive Standen, bekend van de televisieserie Vikings, die de ondankbare taak krijgt om ons Liam Neeson te doen vergeten. Om een lang verhaal kort te maken; dit lukt niet. Niet alleen mist hij het charisma van Neeson, het grootste punt is nog wel dat zijn Bryan Mills teveel verschilt van het personage dat we kennen van de films. Verwacht werd dat we in deze prequel zouden ontdekken hoe Mills is uitgegroeid tot het getrainde personage uit de films. Echter, hier beschikt hij al direct over. Wel lijkt hij qua houding en mentaliteit behoorlijk te verschillen van het personage dat werd neergezet in de films. Zo overlijdt zijn zus in zijn bijzijn, zien we hem als hij gaat slapen en wordt hij zelf ontvoert. De serie zit vol met dit soort dingen die de Mills uit de films nooit waren overkomen.

Dan de titel. Je kan je natuurlijk afvragen wie er nu weer gered moet worden en dat 10 afleveringen lang. Maar anders dan bij een reboot, vormt deze serie van Taken een prequel op de films. Hier keer wordt dus helemaal niemand ontvoert, waarmee de titel de lading dus niet meer dekt en het lijkt te worden onderstreept dat de titel vooral is gebruikt om mee te liften op het succes van de film. Op zich is daar nog niets mis mee, dan is het feit dat de serie zich afspeelt in het heden. Tijdlijn technisch zorgt dit voor de nodige vraagtekens. Niet alleen mist de serie hiermee een kans op een interessante jaren 70 of jaren 80 setting, ook raakt het echte verband met de serie steeds verder zoek. Het lijkt er bijna op dat dit in eerste instantie een willekeurige serie was, waar vervolgens Taken aan is gekoppeld en de term prequel maar is gebruikt om een hoop publiek te trekken. Dat het dan een meer dan aardige actieserie is valt dan volledig in het niet.

Extra’s: Naast de 10 afleveringen die de serie telt, is er geen bonusmateriaal aanwezig op de dvd release. Wel zijn er een aantal trailers te bekijken van andere releases.

Taken – seizoen 1 is een degelijke serie, maar heeft behalve de titel weinig gemeen met de films. De makers laten de kans liggen om het leven van Bryan Mills voor de film echt te verkennen en komen in plaats daarvan met een vrij standaard serie. Niet dat Taken slecht is, want de actie is zeker onderhoudend en meer dan eens zelfs goed te noemen. Maar voor een serie die pretendeert een prequel te zijn op de films, schiet deze gewoonweg te kort. Het lijkt zelfs meer dan eens of er een compleet andere persoon centraal staat. Zo overkomen Bryan Mills hier dingen en handelt hij op een manier die de Bryan Mills van Liam Neeson nooit gebeurd waren. Hierbij wordt de serie overigens niet geholpen door Clive Standen, die de ondankbare en klaarblijkelijk voor hem onmogelijke taak kreeg om ons Liam Neeson te doen vergeten. Het zorgt ervoor dat als je deze serie op zich bekijkt er echt wel wat te genieten valt, maar als je deze in perspectief plaatst voor de films deze geen hout snijdt.

Met dank aan Triple P Entertainment en Universal Picture Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.