De protagonist, een CIA-agent, neemt deel aan een geheime Russische operatie om een object te stelen tijdens een terroristische belegering in Kiev. Hij weet het item te bemachtigen, maar als de Russen merken dat ze zijn misleid martelen ze hem. Hij pleegt echter zelfmoord voordat hij informatie onthult. Als de protagonist ontwaakt ontdekt hij dat de pil nep was en de Russen zijn teamleden hebben gedood en het object hebben meegenomen. Hij wordt gerekruteerd in een geheime organisatie en bezoekt een faciliteit waar hij leert dat er in de toekomst een technologie is ontwikkeld waarmee objecten hun entropie kunnen omkeren en terug in de tijd kunnen bewegen. In het veld moet hij Andrei Sator zien te stoppen, een Russische oligarch, die met behulp van inversie op zoek gaat naar negen objecten, delen van een algoritme, die samen sterk genoeg zijn om de entropie voor de hele aarde om te keren en al het leven erop te doden.

Begin vorig jaar kondigde Warner Bros. aan dat Christopher Nolan een nieuwe blockbuster zou gaan regisseren voor de studio. Net als bij veel van zijn laatste werk werd er verder weinig bekend gemaakt over de film, behalve dan dat er belangrijke rollen zijn voor John David Washington, Robert Pattinson en Elizabeth Debicki. Pattinson verklaarde zelfs dat alles zo geheim was dat hij het script enkel mocht lezen terwijl hij opgesloten zat in een kamer. Nolan liet op zijn beurt optekenen de grootschalige productie te zien als zijn meest ambitieuze filmproject. En dat is natuurlijk veelzeggend voor de man die ons eerder films bracht als The Dark Knight, Inception en Interstellar. Toch is Nolan niet vrij van kritiek. Zo heeft vrijwel iedereen bewondering voor het feit dat hij een origineel verhaal vertelt op een schaal waar anderen alleen van mogen dromen, maar veel mensen verwijten hem ook dat zijn films vooral gericht zijn op het brein en te weinig op het gevoel.

Kritiek of niet, zijn films zijn stuk voor stuk uitermate succesvol. Hij weet met zijn films keer op keer een mainstream publiek te bereiken, hierbij ongetwijfeld geholpen door een grootse cast, en schotelt zijn publiek het beste van het beste voor. Zo mogen we dit keer weer genieten van het talent van cinematograaf Hoyte van Hoytema, die de film schoot op 70mm en IMAX. Wel moet hij het dit keer doen zonder componist Hans Zimmer, die zich reeds had verbonden aan Dune, en zijn vaste editor Lee Smith, die nog bezig was met 1917. Ludwig Göransson en Jennifer Lame tonen zich gelukkig vaardige invallers. Als we de blik dan naar voor de camera verplaatsen zien we opnieuw een indrukwekkende cast. Naast het eerder genoemde drietal Washington, Pattinson en Debicki is er onder andere plaats voor Aaron Taylor-Johnson, een van een (te) dik accent voorziene Kenneth Brannagh en de bijna altijd in een Nolanfilm presente Michael Caine. Op papier natuurlijk een een project om je vingers bij af te likken en dan hebben we het nog nieteens over het verhaal gehad.

En dat is weer typisch zo’n verhaal waar Nolan patent op lijkt te hebben. Even was er wat discussie over een verband met Inception en er waren wat vraagtekens over het ogenschijnlijke tijdreizen in de film. Toch blijkt hiervan geen sprake. Wel is Tenet precies de film die je mag verwachten van Nolan. Dat de titel van de film een palindroom is, oftewel een woord dat van achter naar voren hetzelfde gelezen wordt als van voor naar achter, is wat dat betreft veelzeggend. Een film met een intrigerende wereld met tijdlussen; een wereld waar de zaken door inversie zich niet altijd afspelen op de manier zoals je zou verwachten. Het maakt ook de nieuwe Nolanfilm er, zeker op technisch vlak, weer eentje van om je vingers bij af te likken; de film is origineel en technisch zeer sterk. En naast een uitstekende Washington valt opnieuw Pattinson in positieve zin op. Wel is ook de eerdere kritiek weer van toepassing; het ontbreekt de film aan een bepaalde menselijkheid. Het is iets dat de liefhebbers van de regisseur vast door de vingers willen zien.

Tenet is groots opgezet, niet zo gek natuurlijk met een budget van ruim 200 miljoen dollar. Gelijk vanaf de opening knalt de film binnen, waarna de film diverse grootse scènes bevat die moeiteloos indruk weten te maken op de kijker. Vooral het gegeven waarin twee elementen tijd ervaren op een andere wijze wordt meerdere keren op prachtige wijze geschetst, of het nou in een autoachtervolging is of in een één-op-één gevecht. Toch begint er hoe verder de film vordert iets te knagen. Het lijkt erop dat Nolan zijn kijker richting het einde echt poogt te overdonderen, maar hoe technisch indrukwekkend alles ook is op het scherm (hierbij ook alle lof voor het geweldige werk van van Hoytema); de gedachte dat bepaalde scènes een variatie zijn op zijn eerdere films (in het bijzonder Inception) wordt niet verjaagd. Het maakt het makkelijk om Nolans’ nieuwste film inferieur te noemen naast een handvol van zijn eerdere films. Het is een constatering die Tenet tekort doet.

Tenet is een technisch indrukwekkende, maar ook typische Nolan-film waarbij diens formule toch wel wat in herhaling begint te vallen. Niet dat Tenet voor het grote publiek een gemakzuchtige film is. Integendeel zelfs. Je moet niet je gezicht te diep in de popcornbak laten zakken, anders ben je de draad zo kwijt. Het is misschien dan ook niet voor niets dat in de film wordt verteld dat je het principe van inversie niet moet willen begrijpen, maar moet voelen. Toch is het juist daar dat Nolan dit keer wat lijkt te missen door al zijn gepuzzel. Het is misschien ook wel die menselijkheid die anderen al eerder mistten. Daarnaast zijn elementen zoals bijvoorbeeld de soundtrack goed, maar niet onderscheidend genoeg. Het is een beetje het euvel van Tenet. Als Inception Nolans’ regiedebuut was geweest, was Tenet een logische tweede film geweest.