Terwijl de wolken van de Koude Oorlog zich steeds verder samenpakken boven de wereld krijgt MI-6 een in het geheim verzonden document in handen van Sovjetofficier Oleg Penkovsky. Hierin uit hij zijn zorgen uit over een naderende nucleaire oorlog. In opdracht van MI-6 en CIA-agente Emily Donovan wordt de Britse zakenman Greville Wynne gerekruteerd om een geheim, riskant partnerschap te vorm met Penkovsky. Hun missie is om belangrijke informatie te verzamelen die nodig is om een nucleaire confrontatie tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie te voorkomen en zodoende de Cuba Crisis te beëindigen. Wynne merkt al snel dat de levensgevaarlijke operatie een zware wissel trekt op zijn leven, waarin elke stap die hij zet wordt gevolgd en niemand te vertrouwen is.

Voor het kijken naar deze film is het wellicht handig om even wat achtergrond te weten. Achteraf gezien bereikte de Koude Oorlog zijn dieptepunt in de week van 22 tot en met 28 oktober 1962. Op 22 oktober trad de crisis in volle openbaarheid. De toenmalig president John F. Kennedy eiste de ontmanteling van alle Sovjet-raketbases op Cuba en kondigde een blokkade aan op alle militaire goederen naar het eiland. De staat van paraatheid van het leger werd verhoogd en toen twee dagen later de blokkade daadwerkelijk van kracht werd hield de wereld zijn adem in. Vandaag de dag weten we dat 27 oktober de handen bijna letterlijk op de knop rustte om een kernoorlog te beginnen. De wereld kroop door het oog van de naald. Een dag later bleek een keerpunt in de crisis toen bekend werd dat de Sovjet-Unie gehoor zou geven aan de eisen van de Verenigde Staten. Wat die week gebeurd is kan gerust gezien worden als een van de basis van de huidige situatie in de wereld.

Het moge duidelijk zijn dat deze achtergrond zich goed leent voor een spannende spionagefilm, iets wat eerder al door Steven Spielberg werd bewezen met zijn Bridge of Spies uit 2015. Deze film past daar op alle vlakken mooi naast. Beide films werden op feiten gebaseerd en al hebben de makers van The Courier zich wel enige vrijheden veroorloofd. Een goed voorbeeld hiervan is het door Rachel Brosnahan vertolkte CIA-contact Emily Donovan. Haar personage is namelijk geen als zodanig bestaand persoon, maar een samenvoegsel van meerdere wel bestaande personen, zoals Janet Chrisholm, de vrouw van een in Moskou gevestigde Britse visumofficier. Om ook dergelijke personages alle recht aan te doen was de film waarschijnlijk overvol geworden, en zelfs onnodig complex. Hierbij dan ook alle lof voor schrijver Tom O’Connor die keuzes heeft gemaakt die eigenlijk niets af doen aan het verhaal, maar de film wel een stuk prettiger om te kijken hebben gemaakt.

De grote ster van de film is Benedict Cumberbatch die als de ietwat saaie Wynne de minst waarschijnlijk spion in de Koude Oorlog was. Ondanks dat we hem al vaker in dergelijke rollen hebben gezien, is het wel weer een rol die hem op het lijf geschreven is. Hij is dan ook direct geloofwaardig als ogenschijnlijk naïeve zakenman van bescheiden komaf met de dubbele agenda. In het laatste deel van de film, waarin Wynne in gevangenschap verblijft, maakt hij daarnaast ook indruk met zijn fysieke voorkomen. Zo viel Cumberbatch, ondanks zijn toch al tengere postuur, nog eens tien kilo af. Als we dan naar de film zelf kijken, kunnen we niets anders concluderen dat het voor de een wellicht wat saai is en valt in te delen bij de taaie kost, maar voor een ieder die een goede spionagethriller kan waarderen juist een must zal zijn. Zo is het script op een goede manier compact gehouden en regisseert Dominic Cooke de film met strakke hand. Heb je genoten van een film als het eerder genoemde Bridge of Spies, dan is The Courier niet te missen.

The Courier is een opwindend en ouderwets aandoende spionagefilm. Dat de film zich afspeelt tijdens de Koude Oorlog en is gebaseerd op feit versterkt de spanning zeker, waarbij de film ook nog eens een flink handje geholpen wordt door opnieuw een uitstekende performance van Benedict Cumberbatch. Het maakt The Courier tot een interessante film die een belangrijk stukje moderne geschiedenis vangt. Een verhaal over twee mannen uit twee verschillende werelden die het eigenlijk goed met elkaar konden vinden, maar die elkaar gebruikten om essentiële plannen van hun regeringen bloot te leggen. Als je kijkt naar de huidige macht van de Verenigde Staten, en hun soms ronduit misbruik hiervan, mag je zeker betwijfelen of het de wereld op langere termijn goed heeft gedaan. Maar feit is wel dat als de knoppen in die bewuste week in oktober 1962 daadwerkelijk waren ingedrukt het ondenkbaar was geweest dat de wereld zoals we die nu kennen nooit bestaan had. Met alleen al dat in het achterhoofd is The Courier een interessante zit, die zeker niet voor iedereen zal zijn weggelegd, maar smullen is voor de liefhebber.