Een bomaanslag in het Metropolitan Museum maakt een einde aan het gelukkige leventje van de dan dertienjarige Theo Decker. Hijzelf weet de aanslag heelhuids te overleven, maar zijn moeder wordt helaas gedood. Wat volgt is een aaneenschakeling van gebeurtenissen waarbij Theo ondergedompeld wordt in een achtbaanrit van emoties. Toch vind hij troost in datgene wat hem tevens doet herinneren aan de verschrikkelijke dag waarop hij zijn moeder verloor: het kleine schilderij ‘Het Puttertje’, dat hij tussen het puin vond en met zich meenam. Wat hij dan alleen nog niet weet, is dat het schilderij meer met zijn leven verbonden zal zijn dan hij ooit kon vermoeden als hij opgroeit in een leven vol verdriet, schuld, zelfontdekking, verlossing en uiteindelijk ook de liefde.

Ga er maar aanstaan: de verfilming van het meer dan 900 pagina’s tellende boek “The Goldfinch” van schrijfster Donna Tartt. Het is niet zonder reden dat de boeken van Tartt, ze schreef er tot nu toe drie in totaal, het nog nooit hebben geschopt tot een verfilming en in Hollywood. Ze staan te boek als onverfilmbaar, wat niet zo gek is als je kijkt naar de enorme hoeveelheid onmisbare details die ze beschrijft, die vrijwel allemaal essentieel zijn voor het verhaal. Toch ging filmmaker John Crowley, eerder al verantwoordelijk voor films als Brooklyn en Boy A, samen met schrijver Peter Straughan, eerder verantwoordelijk voor het script van Tinker Tailor Soldier Spy, aan de slag om dan eindelijk een verfilming van Donna Tartt te realiseren. Het resultaat is zeker geslaagd, al blijft zichtbaar dat de uitdaging groot was om het beroemde boek naar film te vertalen.

Crowley kiest er heel slim voor om de chronologie van het boek in te ruilen voor een meer losse stijl die flaneert tussen verschillende perioden uit het leven van hoofdpersoon Theo Decker. In het boek volgen we Theo namelijk vanaf zijn dertiende tot een volwassen leeftijd, waarbij alle eindjes samen komen en er ogenschijnlijk geen dag onbeschreven blijft. Voor de film echter, geeft Crowley zichzelf de vrijheid om bepaalde passages uit het boek compleet weg te laten of samen te laten vallen in één zin en dat werkt zeker in het voordeel van de film. Dit ondanks dat er nog steeds een stevige speelduur aan de film hangt van 150 minuten. Een speelduur die overigens nergens te lang aanvoelt, wat te danken is aan het prettige tempo dat Crowley de hele film weet vast te houden.

De cast die Crowley tot zijn beschikking heeft is overigens niet de minste, want acteurs als Nicole Kidman, Jeffrey Wright, Finn Wolfhard en Sarah Paulson vervullen de belangrijkste, kleurrijke bijrollen. Een schril contrast met hoofdrolspeler Ansel Elgort, een acteur die zich flink in de kijker wist te spelen met zijn hoofdrol in Baby Driver. Helaas blijkt Elgort niet de juiste persoon om de rol van de getroebleerde Theo te spelen. Het benodigde charisma wat nodig is om overeind te blijven ontbreekt en zijn spel is meer dan eens te oppervlakkig. Hij wordt hierbij niet geholpen door het geknip in het verhaal van Tartt: veel personages hebben weinig diepgang, waardoor hun beweegredenen niet altijd even duidelijk over zullen komen voor de kijker. Het is een euvel waar kijkers die eerder het boek lazen ongetwijfeld minder moeite mee zullen hebben door hun voorkennis, maar voor wie het boek niet heeft gelezen zal het allemaal de diepte missen om echt te beklijven. Het maakt de film wat oppervlakkig, waarmee de film vrijwel zeker niet dezelfde status als het boek (winnaar van de Pulitzer prijs) ten dele zal vallen.

The Goldfinch is een dappere poging om het gelijknamige boek van Donna Tartt naar het witte doek te brengen, maar weet daar slechts gedeeltelijk in te slagen. Toch is het knap dat regisseur John Crowley en scenarist Peter Straughan het 900 pagina’s tellende boek tot een veel compacter geheel hebben weten te kneden. Enige punt is wel, dat het hierdoor de diepgang mist die het bronmateriaal juist zo sterk maakt. Dat wordt zelfs niet gered door een stevige speelduur van 150 minuten. Toch is The Goldfinch vooral geslaagd te noemen doordat het geheel wel degelijk interessant is gebleven. Een must-see is het echter zeker niet en de film zal dan ook naar alle waarschijnlijkheid nooit uitgroeien tot eenzelfde legendarische status als het boek dat wel deed.