Het is 2049; de wereld gaat gebukt onder een wereldwijde ramp. De enige overgebleven aardbewoner is Augustine; een oude wetenschapper die zich schuilhoudt in een onderzoekstation op de noordpool. In zijn dagen van eenzaamheid ontdekt hij dat er een ruimteschip bezig is om terug naar de aarde te keren na een belangrijke missie waarbij er onderzocht werd of een onontdekte planeet mogelijk kan dienen als vervangen van de aarde. De communicatiemiddelen in het station laten echter te wensen over en dus onderneemt Augustine een helse tocht door het barre en koude landschap van de noordpool naar een weerstation, een paar kilometer verderop. Dit station beschikt over een grotere satelliet die het waarschijnlijk wel mogelijk maakt om contact te leggen met de astronauten. Maar is Augustine op tijd om hen te waarschuwen voor de onleefbare situatie op aarde? Of is hij net te laat om het laatste beetje mensheid te redden van de ondergang? Terwijl Augustine er alles aan doet om de astronauten vanaf de aarde te redden, heeft de groep zelf ook te kampen met de nodige problemen als hun ruimteschip uit koers dreigt te raken en ze rondzweven in onbekende gebieden.

The Midnight Sky, exclusief voor Netflix door George Clooney gemaakt die tevens de hoofdrol op zich neemt, combineert twee verhalen in één. Aan de ene kant zien we de eenzame wetenschapper die moederziel alleen is op de aarde en kampt met zijn eigen problemen, aan de andere kant zien we de terugkerende astronauten die proberen hun weg naar huis terug te vinden. Een thuis dat er inmiddels niet meer zo florisant bij staat als toen ze vertrokken voor een missie naar een onbekende planeet die wel eens de oplossing zou kunnen zijn voor alle problemen op aarde. We hebben er tenslotte nogal wat moet virussen, broeikaseffecten en overbevolking. De kunst daarbij is om de twee verhalen naadloos in elkaar te laten overlopen of in ieder geval voldoende met elkaar te verbinden. Clooney komt daar en The Midnight Sky een heel eind mee, maar helemaal vlekkeloos is de film niet.

De film begint bijzonder sterk als we Clooney helemaal alleen aantreffen in een observatorium op de noordpool. De uitgestrekte witachtige vlakten die hij vanuit zijn raam bekijkt versterken dat gevoel. De beste man is alleen, maar dat is niet zijn enige probleem. Hij is ziek, zoveel is duidelijk, kampt met mentale problemen en heeft er duidelijk al, emotioneel gezien, een zwaar leven opzitten. Clooney geeft de hints naar het verleden sporadisch weg wat de eenzaamheid waarin zijn personage verkeert alleen maar sterker maakt. Toch was de eenzaamheid niet genoeg om het verhaal te vertellen over een mislukte aarde aangezien de ruimtemissie al snel zijn intrede doet. Het geeft de situatie waarin de laatste overleden verkeren een ander perspectief, maar Clooney weet de focus maar lastig te verschuiven of de verhalen met elkaar te verbinden. De balans is niet altijd goed in evenwicht waardoor we soms te lang uit één van de twee verhalen worden gehaald. Begrijpelijk om scènes mooi af te kunnen ronden, maar funest voor de binding met de personages.

Wat ook niet helpt is de ietwat vreemde logica die zo nu en dan de kop opsteekt. Je hoopt als kijker dat sommige situaties een hoger doel dienen, maar dat blijkt helaas vaak niet het geval. Bovendien is de ontknoping waar de film op afstevent eigenlijk al vrij snel op voorhand uit te zetten. Het maakt daarmee de boodschap op het einde van de film toch wat minder interessant dan Clooney voor ogen moet hebben gehad. Toch is The Midnight Sky zeker geen totale mislukking te noemen. Cinematografisch gezien valt er echt een hoop te genieten, zowel in de ruimte als op de ijzige noordpool. Clooney weet het gevoel van eenzaamheid meer dan prima op de kijker over te brengen door de lege beelden en de daarbij behorende muziek van componist Alexandre Desplat. Jammer dat het verhaal helaas niet dezelfde impact op de kijker zal hebben.

The Midnight Sky is visueel prachtig, maar het plot van de film voelt helaas net zo leeg als de ijzige landschappen waarin het personage van Clooney ronddwaalt. In The Midnight Sky wordt gepoogd om twee verhalen met elkaar te verbinden, maar door de onevenwichtigheid waarmee dit gebeurt wordt het als kijker lastig om enige verbintenis te voelen. Te vaak laat Clooney voor een te lange tijd één van de verhalen liggen, waardoor het voor de kijker constant schakelen is, waarbij het lijkt alsof je twee films door elkaar heen aan het kijken bent. Dat de twee verhalen uiteraard met elkaar in verbinding staan is op voorhand al (iets te) duidelijk, maar meer balans had de film ongetwijfeld net ietsje beter gemaakt.