Midden jaren tachtig. De Engels Rory woont met zijn Amerikaanse vrouw Allison in een prachtig huis en leven samen een onbezorgd leven als gezin met zoon Ben en de dochter van Allison uit een eerder huwelijk. Toch is Rory niet gelukkig in Amerika en stelt hij aan zijn vrouw voor om te verhuizen naar Engeland waar de kansen op een rijk leven voor het oprapen liggen. Allison aarzelt, maar geeft uiteindelijk toe aan de behoeften van haar man. Eenmaal in Engeland lijkt het ’t gezin inderdaad voor de wind te gaan. Rory krijgt het voor elkaar om een groot landhuis te bemachtigen, laat een prachtige stal voor de paarden van zijn vrouw bouwen en kan zijn kinderen naar de beste scholen sturen. Aan hun geluk komt na een paar weken echter alweer een einde als blijkt dat Rory maar moeilijk de rekeningen kan betalen. Allison ontdekt dat Rory zich vooral prettig voelt door te doen alsof hij rijk is, terwijl zijn bankrekening nagenoeg leeg is. Rory belooft Allison dat zijn kans op een grote som geld aanstaande is, maar hoe lang kan Allison dit nog volhouden? Het gezin begint steeds meer te leiden door de onderliggende spanningen die hun financiële problemen met zich meebrengen en is het maar de vraag of ze ooit echt gelukkig zullen worden, vele kilometers van huis vandaan.

Het is de klassieke verdeling van het huishouden in de jaren tachtig: De man zorgt voor het geld, terwijl de vrouw thuis zorgt voor het huishouden en de kinderen. Voor het gezin de O’Hara’s is dat echter andersom en daar is Rory als vader van het gezin niet blij mee. Hij ziet kansen om het tij te keren en een succesvol leven van high society te leiden, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Deze omzwaai is in basis waar The Nest van regisseur Sean Durkin omdraait, maar dat is niet waar het de regisseur duidelijk omgaat. Hij zoomt liever in op de onderliggende spanningen die de consquenties van het doen alsof hebben op het gezin waarbij er vooral een glansrol is weggelegd voor actrice Carrie Coon als moeder van het gezin. En dan is er ook nog dat gigantische landhuis dat als metafoor dient voor de invulling van het ooit gelukkige gezin: van buiten ziet het er prachtig uit, maar binnen is het niet meer dan een lege huls die alles behalve als een comfortabel nest aanvoelt.

The Nest is een psychologische thriller die zich langzaam ontvouwt voor de kijker. Regisseur Durkin zat een paar verhaallijnen uit en laat ze vooral verder sudderen tot het naderende kookpunt. Van goedkoop effectbejag is dus geen sprake. Nergens zet Durkin de zaken extra dik aan om de kijker maar te laten voelen hoe lastig dit gezin het heeft met elkaar. Hij vertrouwd daarbij volledig op het spel van zijn hoofdrolspelers en doet daarmee prima zaken in de vorm van Jude Law en de eerdergenoemde Carrie Coon (in 2019 nog onherkenbaar te zien geweest in Marvel-spektakel Avengers: Infinity War als Proxima Modnight, maar dit jaar wel goed in beeld als Callie Spengler in Ghosterbusters: Afterlife). Law speelt zijn rol als wanna be-dandy zoals we van hem gewend zijn, maar moet toch zijn meerdere erkennen in de zeer talentvolle Coon. Ze is het middelpunt van The Nest en weet moeiteloos iedere scene daar haar hand om te zetten als vrouw die genoeg heeft van de leugens waarin ze al jaren leeft.

Dat het tempo in The Nest niet bijster hoog is, kun je als kijker als negatief punt ervaren, maar daarmee doe je de film wel te kort. The Nest haalt juist zijn kracht uit het sudderende tempo en laat ‘gewone’ mensen zien die leren omgaan met het leven dat ze, tegen wil en dank, moeten leiden. Beetje bij beetje wordt duidelijk waarom dit gezin het niet makkelijk heeft en waarom bepaalde personen keuzes maken die haaks staan tegenover het gedachtengoed van anderen. Durkin gebruikt daarvoor de nodige metaforen, het landhuis is daar dus een mooi voorbeeld van, maar er zitten er meer in deze klassieke slowburner die meer in zich heeft dan op het eerste gezicht lijkt.

Extra’s: Helaas moet The Nest het doen zonder toevoegingen op de schijf, maar het is zeker een pluspunt dat uitgever The Searchers er voor gekozen heeft om de film op blu-ray uit te brengen.

The Nest is een klassieke slow burner die langzaam suddert naar zijn allesbepalende kookpunt. Toch is het regisseur Sean Durkin duidelijk niet te doen om een gigantische plottwist op het einde, maar is het vooral de weg daar naartoe die The Nest interessant maakt. Die weg is bezaait met leugens, valse beloftes en tweede kansen van een gezin dat ver van huis haar geluk probeert te vinden in een gigantisch landhuis dat misschien wel de grootste metafoor is voor deze psychologische thriller. Het leven kan aan de buitenkant nog zo mooi zijn en groots lijken, het gaat er uiteindelijk om hoe je deze aan de binnenkant de juiste invulling weet te geven.

Met dank aan The Searchers i.s.m. Remain In Light voor het recensie-exemplaar.