Elisa Esposito is een stom meisje dat als kind werd gevonden met mysterieuze littekens in haar nek. Ze gebruikt gebarentaal om te communiceren en leeft alleen in een appartement boven een bioscoop, waar ze bevriend is met haar buurman Giles. Daarnaast werkt ze als schoonmaakster in een zwaar beveiligd overheidslaboratorium, waarbij de Afro-Amerikaanse Zelda haar regelmatig te hulp schiet als tolk. Als er op een dag een mysterieus wezen in een watertank wordt binnengebracht in het laboratorium, raakt Elisa al snel geïntrigeerd. Zelfs als de haar werkgever Strickland, die het wezen wist te vangen, twee vingers verliest bij experimenten op het wezen, houdt dit Elisa niet tegen om toenadering te zoeken. Ze ontdekt al snel dat het monster in staat is om met haar te communiceren door middel van gebarentaal en de twee raken bevriend.

Nadat Guillermo del Toro doorbrak met cultfilm Cronos, liet hij zien van vele markten thuis te zijn. Zo maakte hij stripverfilmingen als Hellboy, persoonlijke fantasyfilms als El Laberinto del Fauno en leverde hij met Pacific Rim een bijna ordinaire big-budget Hollywood-blockbuster af. Wat dat betreft past deze fantasyfilm precies in zijn straatje. 4 maart aanstaande zal in elk geval met viltstift in zijn agenda genoteerd staan. Overigens niet alleen bij hem, maar bij iedereen die meewerkte aan The Shape of Water en de film een warm hart toedraagt. Dan worden in Hollywood namelijk de Academy Awards uitgereikt, beter bekend als de Oscars. The Shape of Water is genomineerd in maar liefst 13 categorieën, waaronder die voor Best Motion Picture of the Year en Achievement in Directing. De film treedt met dit aantal in de voetsporen van klassiekers als Gone with the Wind en Forrest Gump.

Dat de film veruit de meeste nominaties in de wacht heeft gesleept (Dunkirk volgt op respectabele afstand met 8 nominaties) is overigens nog geen garantie dat de film ook daadwerkelijk in de prijzen zal vallen, maar het schroeft de verwachtingen natuurlijk wel flink op. Waar de film al vanaf begin december te zien is in de Verenigde Staten, nog voor de nominaties bekend werden gemaakt, zal de film vanaf deze week ook in Nederland in de filmtheaters van het land te zien zijn. Natuurlijk is het hierbij vooral de vraag of dit nieuwe sprookje van Del Toro tegemoet komt aan de gecreëerde verwachtingen.

Del Toro plaatst zijn film in het tijdperk van de Koude Oorlog, waardoor het een sprookje is geworden in zware tijden. Dit uit zich niet alleen in het verhaal van de film, maar ook in diverse personages. Zo wordt de positie van de Afro-Amerikaanse mens geprojecteerd tegen de tijdgeest. Daarnaast is er natuurlijk het kwaad zelf. Dat komt hier niet eens zozeer uit communistische hoek, maar vooral van Colonel Strickland. Hij is de werkgever van Elisa en wordt gespeeld door Michael Shannon. Shannon staat bekend om zijn diversiteit in rollen, waarbij hij een mooie balans weet te vinden tussen arthouse films en big budget producties. Hij zet met zijn vertolking een memorabele schurk neer, die niet had misstaan in een James Bond-film uit het Sean Connery tijdperk. Toch is het allemaal wel erg ongenuanceerd, al lijkt dit vooral een stijlkeuze van Del Toro. Zo lijkt ook het modelgezin van Shannon zo te zijn weggelopen uit een advertentie uit de jaren 60, met een zoon en dochter en de perfecte gestylde huismoeder.

Naast deze wat zwart wit geschetste onderdelen is daar natuurlijk het sprookje zelf. Kloppend hart hierbij is de prachtige vertolking van Sally Hawkins. Als Elisa neemt ze de kijker al snel mee in haar wereld. Haar eenzaamheid, vooral veroorzaakt door haar stomheid, reflecteert aan het wezen, waardoor de twee al snel steun vinden bij elkaar. Het wezen is overigens overduidelijk geïnspireerd op Gill-man uit Creature from the Black Lagoon. Zo gek is dat trouwens niet, aangezien Del Toro hier eerder nog een remake van wilde maken. Dat ging uiteindelijk niet door, maar toch hebben deze plannen wel zichtbaar invloed gehad op deze film. Betreft het sprookje zelf moeten we zeggen dat het enerzijds prachtig wordt gebracht, maar het ook weinig verrassingen kent en daarnaast wel erg veel vrijheden neemt. Het is allemaal hartverwarmend, maar enig realisme wordt hierbij dan ook vrijwel volledig uit het oog wordt verloren, met een intiem romantische sprookjesscène als hoogtepunt, of dieptepunt zoals u wil. The Shape of Water haalt het dan ook niet bij het prachtige El Labertino del Fauno, maar doordat The Shape of Water een stuk toegankelijker is zal deze vast wel door velen worden omarmt.

The Shape of Water is een visueel ingetogen sprookje uit de koker van Del Toro, dat toch wat lef ontbeert. Ondanks dat de film uiteindelijk volledig opgaat in het sprookjesverhaal, wordt het allemaal nergens heel erg bijzonder. Desondanks wordt alles wel prachtig vormgegeven, met wat technisch indrukwekkende scènes die zeker de sprookjesmagie rijk zijn. De kwaliteit is dan ook onmiskenbaar, evenals het vakmanschap van Del Toro, maar als kijker krijg je toch het gevoel dat Del Toro hiermee een soort knieval maakt naar het grote publiek. Hier verandert zelfs de fenomenale rol van Sally Hawkins als stomme Elisa niets aan. De film is dan ook wel toegankelijker dan veel van het eerdere werk van Del Toro, maar 13 Oscar nominaties lijkt toch echt iets teveel eer voor dit sprookje.