Amanda Waller, hoofd van de inlichtingendienst, stelt een nieuw Task Force X team samen voor een speciale missie. Het Task Force, dat louter bestaat uit criminelen die akkoord gaan met een levensgevaarlijke missie in ruil voor strafvermindering, worden op missie gestuurd naar een eilandengroep genaamd Corto Maltese. De regering aldaar is bezig met een gevaarlijk experiment dat bekend staat als ‘Project Starfish’ en een groot potentieel gevaar voor Amerika zou kunnen zijn. Bloodsport, Harley Quinn, Polka-Dot Man, King Shark, Ratcatcher 2 en Peacemaker krijgen enkel de opdracht mee om een einde te maken aan het laboratorium genaamd Jötunheim, maar gaandeweg hun missie ontdekken ze dat niet alles is wat het lijkt. Helemaal niet als het zo lukt om Thinker, hoofd van het laboratorium, te ontvoeren en hij hen de waarheid achter ‘Project Starfish’ onthult. De groep van ex-criminelen zal alles op alles moeten zetten om de wereld te redden, maar is iedereen in de groep wel echt te vertrouwen of spelen er ditmaal ook andere belangen die wellicht allesbepalend kunnen zijn?

Toen regisseur James Gunn door filmstudio Disney in 2018 de laan uit werd gestuurd door een omstreden Tweet uit het verleden die plots weer opdook, was concurrent Warner Brothers er als de kippen bij om de eigenzinnige regisseur achter de zeer succesvolle Guardians of the Galaxy-films binnen te halen. Niet zo’n gekke gedachte aangezien Warner behoorlijk in zijn maag zat met het matige succes van het DCEU (DC Comics Extended Universe), de tegenhanger van het veel succesvollere MCU (Marvel Cinematic Universe) en dus kreeg Gunn carte blanche om aan de slag te gaan met iedere DC-held of heldin die hij maar wilde. Dat Gunn uiteindelijk koos voor een film rondom het ietwat vreemde The Suicide Squad is niet heel vreemd voor wie naar het oeuvre kijkt van de 55-jarige filmmaker die wel raad weet met vreemd personages en dito verhaallijnen. Maar hoe zit het dan met de vorige Suicide Squad-film uit 2016 van regisseur David Ayer?

The Suicide Squad is een zogenaamde soft-reboot wat zoiets betekent dat de film gezien kan worden als vervolg, maar eigenlijk ook weer niet helemaal. Bij een soft-reboot wordt de vorige film grotendeels genegeerd, maar worden bepaalde elementen die wel werkte toch meegenomen naar het vervolg. Hij geeft de filmmaker alle vrijheid om te doen en laten wat hij of zij wil, maar blijft er toch altijd nog een link naar de vorige film. De enige link die Gunn naar zijn versie meegenomen heeft is een handjevol personages die hij goed kon gebruiken om zijn eigen eigenzinnige verhaal uit de doeken te doen. Bovendien zorgt de vorige film er voor dat Gunn vrijwel geen tijd hoeft te besteden aan enige vorm van introductie. De kijker weet tenslotte dat The Suicide Squad bestaat uit ex-criminelen die op levensgevaarlijke missies worden gestuurd in ruil voor strafvermindering, maar zich er ook degelijk van bewust zijn dat de kans dat ze heelhuids terugkeren bijzonder minimaal is. Maar goed, hoe vermakelijk is daardoor een tweede film rondom een pluimage aan bijzondere figuren?

Dat Gunn de vrije hand van Warner Bros. heeft gekregen is vanaf de eerste minuut al duidelijk als hij vol gas gaat met zijn eigenzinnige stijl. Bizarre personages stapelen zich in rap tempo op, de soundtrack knalt met een pluimage aan catchy songs door de speakers en het verhaal ontspoort iedere minuut weer een andere richting op. Het werkt voor een film als The Suicide Squad, maar het vraagt ook wel even om een schakel-moment bij de kijker. Vooral voor wie denkt een soortgelijke film als Guardians of the Galaxy aan te treffen. In die films was duidelijk voelbaar dat filmstudio Marvel aan Gunn wel degelijk een paar richtlijnen heeft meegenomen, maar daarvan is in The Suicide Squad vrijwel geen sprake. Het levert een zeer bijzondere superhelden-film op die de stijl van Gunn in al zijn vezels uitstraalt, maar voelt daardoor ook wel een tikkeltje vreemd dat ongetwijfeld niet voor iedere filmliefhebber is weggelegd. The Suicide Squad is in ieder geval beter dan zijn voorganger, vooral omdat de stijl van Gunn zo goed bij het al vreemde bronmateriaal aansluit, maar wees voorbereid op een dolle achtbaanrit die pas bij de aftiteling tot stilstand zal komen.

Extra’s: Zoals zoveel uitgaves op 4K gaat ook The Suicide Squad gepaard met een extra Blu-ray schijf waar niet alleen de film nogmaals op te vinden is, maar ook een hele rits aan extra’s.
· Deleted and Extended Scenes (17:27) Een achttal scenes die niet, of in verkorte versie, in de film te zien zijn geweest.
· Gag Reel (10:23) Dat er wat te lachen viel op de set maakt deze rits aan bloopers wel duidelijk.
· Bringing King Shark to Life (05:40) Een blik op het tot leven brengen van dit CGI-personage wiens stem wordt ingesproken door Sylvester Stallone. We kijken onder andere naar acteur Steve Agee die hem op de set gestalte gaf als mal voor de CGI-artiesten.
· Gotta Love the Squad (11:37) Een blik op de originele striphelden die in de film te zien zijn. Regisseur James Gunn en bedenker John Ostrander kijken naar de strips waar de personages uit voortgekomen zijn.
· The Way of the Gunn (07:50) Cast en crew praten uitgebreid over het talent van regisseur James Gunn.
· Scene Breakdowns (25:15)- Een viertal scenes worden nog eens extra belicht met beelden van achter de schermen en interviews met cast en crew. Het gaat dan om de scenes ‘It’s a Suicide Mission’,’My Gun’s bigger than Yours’,’Harley’s Great Escape (als enige ook op de 4K-schijf)’ en ‘The Fall of Jötenheim’.
· Starro: It’s a Freakin’ Kaiju! (06:17) Een blik op de grote eindbaas van de film.
· Retro Trailers (06:04) Een drietal trailers van de film, maar alle drie in een aparte stijl en niet eerder te zien. Het gaat om de stijlen: oorlog, horror en Buddy Cop.

The Suicide Squad 4K is een dolle achtbaanrit die werkelijk alle kanten op schiet. Het levert een bijzondere film op waarbij de hand van de eigenzinnige regisseur James Gunn, bekend van de Guardians of the Galaxy-films, meer dan voelbaar is en in schril contrast staat met zijn ietwat saaie voorganger uit 2016. The Suicide Squad is een kleurrijk spektakel vol met markante figuren, denderende soundtrack en bizarre hersenkronkels, samengebracht in een verhaal waarin wederom een groep ex-criminelen op een levensgevaarlijke missie wordt gestuurd. Het is een mix waar je overigens wel van moet houden, want Gunn’s versie van The Suicide Squad is ongetwijfeld niet voor iedereen weggelegd. Niet in de laatste plaats te danken aan het feit dat er op sommige momenten even geen touw aan vast te knopen is of de humor toch net even ietwat te vreemd aanvoelt. The Suicide Squad is wellicht vooral voor de fijnproever die eindelijk een keer een superhelden-film wil zien die buiten de kaders denkt.

Met dank aan Day One MPM en Warner Bros. Home Entertainment Benelux voor het recensie-exemplaar.