Jerry woont in het industriestadje Milton, waar hij werkt op de transportafdeling van een bedrijf dat badkuipen fabriceert. Thuis zitten zijn hond Bosco en kat Mr. Whiskers die dagelijks op hem wachten. Op het eerste gezicht het leven van een vrij gewone, maar eenzame, jongeman. Al snel blijkt echter dat Jerry de wereld wat anders beleeft dan de mensen om hem heen. Zo wordt zijn leven gedomineerd door de gesprekken met zijn huisdieren, die hem soms aanzetten tot verschrikkelijke dingen. Als hij op zijn werk Fiona leert kennen lijkt zijn leven eindelijk de nodige impuls te krijgen richting een normaal leven, maar een ongeluk zorgt ervoor dat aan dit alles plots een einde komt. Jerry verliest zich compleet in de stemmen die hij hoort en het ongeluk met Fiona lijkt het begin van meer onheil.

Regisseuse Marjane Satrapi zette zichzelf in 2007 stevig op de kaart met de verfilming van haar autobiografische graphic-novel Persepolis. Het werd even wat stiller, maar nu is zij terug met The Voices, een thrillerkomedie doordrenkt met zwarte humor. Het is tevens een film geworden waarvoor Satrapi een meer dan behoorlijke cast bij elkaar wist te verzamelen. Zo zien we Ryan Reynolds in de hoofdrol als Jerry Hickfang en worden de bijrollen ingevuld door niemand minder dan voormalig Bond-girl Gemma Arterton, Anna Kendrick, Sam Spruell en Jacki Weaver.

Laten we maar meteen met de deur in huis vallen en gewoon zeggen dat The Voices een behoorlijk bizarre film is, maar wel een hele vermakelijke. We volgen een eenzame man die worstelt met de stemmen die dan wel in zijn hoofd zitten, maar die hij terugziet in onder andere zijn hond en kat. Dat klinkt behoorlijk maf en het is dan ook maar goed dat de film overgoten is met een behoorlijke scheut zwarte humor. Zo zijn de conversaties met hond Bosco en kat Mr. Whiskers ronduit geniaal, waarbij het handig is om te weten dat beide stemmen ook zijn ingesproken door Reynolds. Waar Bosco probeert om Jerry op het rechte pad te houden, valt vooral Mr. Whiskers op als degene die er alles aan doet om Jerry te overtuigen dat hij een seriemoordenaar is en vooral snel weer moet toeslaan.

Vrijwel de hele film krijgen we de wereld te zien op de manier zoals ook Jerry deze ziet. Hierin is alles vrij opgeruimd en netjes en voert hij gesprekken met zijn huisdieren en de hoofden van zijn slachtoffers die hij verzamelt in zijn koelkast. Pas op het moment dat Jerry zijn pillen neemt, zien we opeens de wereld zoals deze werkelijk is. Kortstondig is alles grauw en bebloed en we zien de lichaamsresten opgestapeld in Tupperware bakjes. Satrapi laat zo mooi zien hoe gestoord het wereldbeeld van een psychopaat als Jerry is. Ook wordt dit moment in de film aangegrepen om wat achtergrond te tonen over de aandoening van Jerry, waarbij we zien dat ook zijn moeder onder hetzelfde leed en zij uiteindelijk misschien wel de aanleiding heeft gegeven tot zijn moordgedrag.

Ryan Reynolds schittert in de film als Jerry. Hij weet te overtuigen als wat onhandige psychopaat, die niks kwaad in de zin lijkt te hebben, maar toch door het leven gaat als seriemoordenaar. Maar ook in de conversaties met de dieren weet hij te overtuigen. De rollen van Arterton en Kendrick zijn niet al te groot, maar essentieel om een inzicht te geven in het leven van Jerry. Oudgediende Jacki Weaver is te zien als zijn psychiater die niet direct door heeft dat Jerry er toch wat erger aan toe is dan zij denkt. Al deze rollen worden netjes neergezet, al stellen zij vooral Reynolds in staat om te schitteren. De grootste afknapper is wellicht een kwestie van smaak. Helemaal aan het einde van de film zingt de cast nog even een veel te vrolijk liedje, vergezeld van een bijpassend dansje. Het is hier dat de balans net iets teveel doorsloeg naar een flauwigheid die de film zelf wist te vermijden.

Extra’s: Buiten een trailer van de film en een handvol trailers van andere releases zijn er geen extra’s op de Blu-ray te vinden. Dat is opmerkelijk, want buiten onze landgrenzen zien we mooie extra’s op de releases terug. Denk hierbij aan verwijderde en verlengde scènes, een making of en featurettes over de special effects. Waarom deze hier ontbreken zal ongetwijfeld een rechten- of financiële kwestie zijn, of in het ergste geval gemakzucht. Spijt is het in elk geval wel.

The Voices is een opmerkelijk goed geacteerde en lekker gestoorde film. Ryan Reynolds laat nog meer eens zien dat hij echt kan acteren en draagt de film met gemak, daarbij ondersteunt door een aantal collega’s die zich volledig opstellen in dienst van hem. De zwarte humor is lekker gek en zorgt ervoor dat de film vrij luchtig blijft van toon. Hierdoor is The Voices een film geworden die hoogstwaarschijnlijk te gek is voor een groot publiek, al zou de film deze op basis van de kwaliteit zeer zeker wel verdienen.

Met dank aan Remain in Light voor het recensie-exemplaar.