Anna Fox is een psychologe in ruste die aan huis gebonden is door pleinvrees. Ze woont alleen met David, een huurder die verblijft in het souterrain, en brengt een deel van haar dagen door met het kijken naar haar buren. Niet alleen is Anna een stevige drinker, om haar angststoornissen het hoofd te kunnen bieden, neemt zij dagelijks flink wat medicijnen tot zich. Als het gezin Russell zijn intrek neemt in het huis tegenover dat van Anna, maakt zij kennis met buurjongen Ethan en zijn moeder Jane. Al snel raakt Anna geobsedeerd door haar nieuwe buren, zeker als de man des huizes Alistair een nogal kort lontje blijkt te hebben. Als Anna op een nacht wakker wordt van gegil bij haar buren, aanschouwt ze plots een verontrustende daad van geweld.

Regisseur Joe Wright begon zijn carrière ooit veelbelovend met films als Pride & Prejudice en Atonement. Helaas waren zijn films daarna allemaal een stuk minder, met Pan als voorlopige dieptepunt en Darkest Hour als positieve uitzondering. Voor zijn nieuwste film baseerde hij zich op de gelijknamige roman van A.J. FInn. De titel zal veel filmliefhebbers in de oren klinken als een product van ‘Master of Suspense’ Alfred Hitchcock. Dit wordt niet bepaald minder als het plot ook nog eens heel erg lijkt op zijn klassieker Rear Window, een verwijzing die compleet wordt gemaakt door een afbeelding van Jimmy Stewart in het begin van de film. Ook hier is de hoofdpersoon aan huis gebonden, ontwikkelt zij een ongezonde obsessie voor het bespieden van haar buren en escaleert de boel als zij iets waar lijkt te nemen.

Het maakt bij elkaar dat we op papier vrezen dat het allemaal niet vernieuwend is wat Wright dit keer op ons afvuurt. Het helpt niet dat er direct aan het begin van de film allemaal omstandigheden optreden waardoor je direct kan twijfelen aan de juistheid van Anna’s waarnemingen. En wie een beetje oplet merkt direct al dat er wat deuren op een kier worden gezet qua interpretatie. En is het in dit soort films niet altijd zo dat mensen die je niet ziet, enkel ‘leven’ in het hoofd van de hoofdpersoon. Het wordt er allemaal niet beter op. Dat terwijl we vooraf nog hoop hielden gezien de indrukwekkende cast. Niet alleen zien we Amy Adams in de hoofdrol, ze krijgt gezelschap van Gary Oldman, Wyatt Russell, Anthony Mackie, Fred Hechinger, Julianne Moore, Brian Tyree Henry en Jennifer Jason Leigh. Het moge duidelijk zijn dat Wright flink geshopt heeft uit het superhelden castboek van Marvel danwel DC Comics.

Of het dan alleen maar negatief is? Zeker niet, wie de lat niet te hoog heeft liggen zal zich ongetwijfeld kunnen vermaken met deze film. Ook zijn er kleine lichtpuntjes, als een lekker schmierende Gary Oldman. Toch is er voor de oplettende kijker gewoonweg teveel mis. Want hoe komt het dat Anna daar alleen woont? We zien we steeds hetzelfde sneeuwlandschap uit haar dromen, maar wat er precies is gebeurd ontvouwt zich pas later. En ondanks dat er heel veel dingen bij worden gehaald om de kijker laten twijfelen aan Anna’s gesteldheid, krijg je nergens echt het gevoel dat zij het hier bij het verkeerde eind heeft. Ook worden er veel dingen geopperd die weinigzeggend zijn, want blijkbaar is iemand met een kattenallergie bij voorbaat verdacht? Het houdt allemaal niet over en we kunnen dan ook niets anders constateren dan dat deze cast een betere film had verdiend.

The Woman in the Window is een voorspelbare Hitchcock imitatie. De film leent dan ook veel van Hitchcock; de titel klinkt als een film van zijn hand en het plot is vrijwel identiek aan Rear Window. Het punt is alleen dat Hitchcock die film al maakte in 1954 en die vandaag de dag nog steeds staat als een huis en onovertroffen is. Zelfs een cast bestaande uit superhelden, onder aanvoering van Amy Adams, lijkt weinig extra mee te kunnen geven aan dit nieuwe niemandalletje van Joe Wright. En ondanks dat Wright in het verleden zeker indruk maakte, bleek hij nooit een garantie te zijn voor een goede film. Dat onderstreept hij nog maar eens met deze inspiratieloze prent. Hij lijkt zich dan ook te willen bewijzen in meerdere genres, maar met deze thriller lijkt het er vooral op dat hij het handboek voor het maken van een thriller stap voor stap heeft afgewerkt. Het resultaat kent helaas geen weinig verrassingen.