De 20-jarige Ellen verplaatst zich van therapie naar therapie om haar te laten helpen met haar anorexia. Als ook de laatste therapie niet helpt om haar er weer bovenop te krijgen, besluit ze om huiswaarts te keren en bij haar vader en stiefmoeder te gaan wonen. Laatstgenoemde hoopt Ellen ervan te overtuigen om nog eenmaal in therapie te gaan en stelt de ietwat controversiële dokter Beck voor, die veel succes boekt met zijn behandeling van anorexiapatiënten. Onder lichte druk van haar zusje besluit ze om zich nog eenmaal op te laten nemen en belandt in een speciaal huis met lotgenoten. Daar ontdekt ze de ware aard van vriendschap, liefde en andere problemen die het leven rijk is, maar ook dat ze er niet alleen voor staat in haar verschrikkelijke strijd.

Verhalen over anorexia zijn altijd lastig om in een medium als film te vertellen. Dit aangezien het gevaar op de loer ligt dat dergelijke films mensen, en vaak vooral jonge meisjes, verkeerd kunnen beïnvloeden. De kritiek op voorhand was dan ook aanwezig toen bleek dat filmmaakster, en zelf ooit anorexiapatiënte, Marti Noxon een film zou gaan maken die de ziekte centraal zet, gezien door de ogen van de 20-jarige Ellen. Toch kan je je afvragen of het juist niet enorm belangrijk is dat de ziekte door middel van film extra aandacht krijgt, vooral ook voor de mensen uit de directe omgeving van de patiënten. De meeste onbegrip voor anorexia ligt immers vaak bij de naaste omgeving, die maar moeilijk vat krijgen op de gedachtegang van een anorexiapatiënt.

Wat dat betreft schiet Noxon met To the Bone volledig raak. In de film zien we namelijk dat de familie van Ellen zichtbaar maar niet kan begrijpen waarom ze niet wil eten en zichzelf langzaam de dood in lijkt te jagen. In haar regiedebuut geeft Noxon niet alleen ruimte aan Ellen zelf, maar ook aan haar familie die op een gecompliceerde manier in elkaar zit en wellicht daarmee een deel van het probleem vormt waarmee Ellen te kampen heeft. Een praatsessie met de hele familie samen, met uitzondering van haar vader die zijn dochter niet meer onder ogen kan zien, schetst dan ook in een paar minuten het beeld van de wereld waarin Ellen moet leven. En dat is met een afwezige vader, een lesbische moeder en een overbezorgde en praatgrage stiefmoeder niet bepaald stabiel te noemen.

Grootste pluspunt aan To the Bone is hoofdrolspeelster Lilly Collins, zelf ook ooit anorexiapatiënt. Voor de film besloot zij om wederom af te vallen, al werd dat ditmaal goed gemonitord door een arts en deden make-up en protheses de rest. Het zorgt dat zij op overtuigende wijze overkomt als anorexiapatiënt, want ze is met haar neutrale spel de grootste spil van de film die voor de rest qua verhaal wat minder weet te imponeren. Noxon weet een rijke pluimage aan bijfiguren te creëren, met onder andere een beetje miscasting van Keanu Reeves als dokter Beck, maar schiet helaas op het verhaaltechnische vlak iets te kort. Daardoor zal To the Bone geen diepe indruk achterlaten, maar gunt de film de kijker wel een interessante blik op het leven van een anorexiapatiënt en haar omgeving die hier mee om probeert te gaan.

To the Bone geeft een mooi inkijkje in het leven van een anorexiapatiënt die zeer overtuigend gespeeld wordt door Lilly Collins, die bij haar acteerprestatie ongetwijfeld is geholpen door haar eigen ervaringen met deze ziekte. De film probeert meer inzicht te geven in deze ziekte door niet alleen de patiënt zelf, maar ook haar familie centraal te zetten. Daar slaat regisseuse Noxon deels in aangezien het allesomvattende verhaal een paar steken laat vallen. Maar ondanks dat is To the Bone zeker de moeite van het kijken waard om anorexia wellicht een klein beetje meer bespreekbaar en begrijpelijker te maken.