In de 28ste eeuw zijn Valerian en Laureline twee speciale agenten die de orde proberen te handhaven in het steeds verder uitdijende universum. Als ze de opdracht krijgen om de laatste convertor ter wereld op te halen, blijkt de ogenschijnlijk simpele missie toch een stuk complexer. Helemaal als blijkt dat een mysterieuze groep ruimtewezens alles op alles zet om de convertor te bemachtigen. Als het deze club lukt om hun hand op de convertor te leggen, moeten Valerian en Laureline alles op alles zetten om de groep op te sporen. Ze reizen daarvoor naar de gigantische stad Alpha die een smeltkroes is van duizenden rassen. De kern van de stad is verboden terrein, maar als ze deze toch weten te bereiken heeft dat een allesbeslissende strijd tot gevolg die de veiligheid van het hele universum in gevaar kan brengen.

Valerian and the City of a Thousand Planet lijkt misschien op en top vermaak uit Hollywood, maar toch is het is wel degelijk een Franse productie. Daarnaast heeft deze ook meteen de eer te pakken om de duurste film te zijn uit het land van de fijne wijn en stokbroden. Toch is het geld niet alleen uit Frankrijk gekomen, getuige de vele productiemaatschappijen die bij de grote droom van regisseur Luc Besson betrokken zijn geweest om het aanzienlijke budget bij elkaar te krijgen. Gelukkig is die hele rits aan maatschappijen niet voor niets geweest, want op het visuele vlak is Valerian door een ringetje te halen.

Het moge duidelijk zijn dat dit sciencefiction avontuur vooral op het visuele vlak weet te overtuigen. Besson lijkt het grootste gedeelte van het budget te hebben gebruikt om de computers flink aan het werk te zetten om de kleurrijke wereld van Valerian tot leven te wekken. Het is dan ook zonder meer de grootste troef die deze fijne film in huis heeft die meerdere malen zal doen herinneren aan The Fifth Element, die andere sciencefiction-hit van Besson. Toch ontbreekt het de film aan een ander belangrijk punt om de film net zo’n klassieker te maken als eerdere genoemde titel: een coherent verhaal. Het is namelijk jammer dat Valerian op dat vlak een paar steken laat vallen en helaas iets teveel ruimte inneemt om voort te kabbelen zonder de film er op verhaaltechnisch vlak op vooruit te helpen.

Het is misschien ook de reden dat de chemie tussen hoofdrolspelers Dane DeHaan en Cara Delevingne wat ongemakkelijk ut de verf lijkt te komen. DeHaan heeft zichtbaar moeite om de hoofdrol volledig op zijn jonge schouders te dragen en de appetijtelijke Delevingne is maar lastig te zien als zijn love-interest. Maar toch zijn die puntjes de Franse regisseur vergeven, aangezien het plezier waarmee hij de film heeft gemaakt de volle speelduur voelbaar is. Het maakt Valerian een zeer vermakelijke film die zeker één van de leukste titels van 2017 is geweest, maar niet te boek zal staan als de beste SF-film ooit gemaakt.

Valerian and the City of a Thousand Planets is een zeer vermakelijke en vooral kleurrijke sciencefiction-film uit de koker van de Franse regisseur Luc Besson. Hij weet hiermee meermaals de herinnering naar boven te halen naar zijn eigen sciencefiction-klassieker The Fifth Element. Zo goed als die film wordt Valerian helaas niet, maar saai of slecht is de film nergens te noemen, integendeel. Het is dan ook jammer dat Besson verhaaltechnisch een paar steken laat vallen en de film iets te veel laat voort kabbelen. Het ontneemt de film gelukkig niet van zijn titel als “één van de vermakelijkste” van 2017!

Met dank aan Belga Films voor het recensie-exemplaar via iTunes.