Na lange tijd bezoekt Roos haar moeder in Noorwegen, om daar de verjaardag van haar halfbroertje Bengt te vieren. Met open armen wordt ze echter niet ontvangen. Bengt is boos op haar omdat ze zolang weg is geweest en de relatie met haar moeder is al jaren vertroebeld. Roos doet er alles aan om de band met haar moeder en halfbroertje te herstellen en fouten uit het verleden goed te maken. Met haar broertje ligt ze alweer snel op één lijn, maar het opnieuw opbouwen van de relatie met haar moeder gaat een stuk moeizamer. Roos is echter niet alleen daarvoor afgereisd naar Noorwegen. Ze is namelijk ook ongeneeslijk ziek en heeft met haar bezoek dus nog een laatste kans om de band met haar moeder te herstellen voor het te laat is.

Er lijkt geen twijfel over mogelijk dat regisseur Boudewijn Koole verliefd is geworden op de uitgestrekte landschappen van Noorwegen. Net als het prachtige en ingetogen Beyond Sleep, speelt ook Verdwijnen zich volledig af in het Scandinavische land. En dat is niet zo gek aangezien het land dat tien keer groter is als die van ons, maar daarentegen “slechts” vijf miljoen inwoners kent zich meer dan prima leent voor prachtige en weidse shots. Toch maakt Koole in Verdwijnen een stuk minder gebruik van het landschap in vergelijking met zijn vorige film. Vreemd is dat niet, het draait dit keer immers niet om een letterlijke overlevingstocht door de prachtige Noorse natuur, maar om een overlevingstocht van de moeizame relatie die Roos heeft met haar moeder die ze koste wat het kost proberen te herstellen. Of in ieder geval een stukje beter te maken voordat zij zelf komt te overlijden.

Net als in Beyond Sleep kiest Koole er, bewust of onbewust, voor om het drama dat sluimert onder de oppervlakte over te brengen door zo weinig mogelijk dialoog. In zijn vorige film was dit uiteraard een logische keuze aangezien de hoofdpersoon zich alleen door het moeizame landschap begeeft, maar in Verdwijnen ligt dat met een familiedrama anders. Toch wordt er weinig gesproken en dat is op zich best vreemd in een film die juist draait om het uitpraten van oud zeer. Toch werkt het wonderwel fantastisch en worden de gevoelens meer overgebracht via lichaamstaal dan het gesproken woord. Dit is vooral te danken aan het sublieme en heerlijke naturelle spel van de drie hoofdrolspelers die allen zichtbaar worstelen met de onderlinge moeizame relatie die ze met elkaar hebben.

Het is te hopen dat de jury van de Gouden Kalveren goed heeft gekeken of nog gaat kijken naar Verdwijnen, want er lijkt haast geen twijfel over mogelijk dat Rifka Lodeizen dit jaar uitgeroepen moet worden tot beste actrice van Nederlandse bodem. Ze speelt de rol van de losbandige Roos, die ongeneeslijk ziek is en in het reine probeert te komen met haar moeder, zo prachtig en overtuigend, dat het vreemd zou zijn als een andere actrice er met deze eer vandoor zou gaan. Het is vooral aan haar spel te danken dat Verdwijnen een boeiende film is die, ondanks zijn trage tempo, nergens indut. Koole toont met Verdwijnen tevens dat Beyond Sleep geen toevalstreffer is en hij één van de meest fijne regisseurs is die we hebben in ons kikkerlandje.

Extra’s: Helaas heeft de home entertainment release van Verdwijnen niet de uitgave gekregen die het verdiende. Er zijn helaas geen extra’s op de schijf terug te vinden en daarnaast is de film alleen verkrijgbaar op dvd. Wellicht zit er later dit jaar, na hopelijk een paar prijzen tijdens de jaarlijkse Gouden Kalveren, nog een release op Blu-ray in.

Verdwijnen is een prachtig en ingetogen familiedrama dat de moeizame relatie tussen moeder en dochter op fantastische wijze weet over te brengen. Regisseur Boudewijn Koole kiest er voor om dit vooral te doen via lichaamstaal in plaats van het gesproken woord en dit werkt wonderwel op intrigerende wijze. Dit is vooral te danken aan de kleine cast met Rifka Lodeizen als de zieke Roos voorop. Ze speelt hier één van de beste rollen uit haar carrière. Verdwijnen is wellicht door zijn ietwat trage tempo niet voor iedereen weggelegd, maar voor wie openstaat voor een indrukwekkend stukje acteerwerk staat een aangename verrassing te wachten. Zonder twijfel één van de beste titels van 2017 die bij de uitreiking van de Gouden Kalveren zeker op een paar nominaties mag rekenen.

Met dank aan September Film voor het recensie-exemplaar.