Het pasgetrouwde koppel Wanda en Vision verhuist naar het dorp Westview in een zwart-witomgeving uit de jaren ’50. Ze proberen zich zo goed mogelijk aan te passen aan hun omgeving, ondanks dat Vision een androïde is en Wandas’ telekinese en realiteit vervormend vermogen. Zo maken ze maken kennis met hun overenthousiaste en nieuwsgierige buurvrouw Agnes en verbaast Vision zijn collega’s met zijn snelheid, al heeft hij eigenlijk geen idee wat het bedrijf nou werkelijk doet. En zo stapelen de vragen zich op, zeker als ook Wanda begint te vermoeden dat de dingen niet zijn zoals ze lijken. Zo is het leven van de twee superkrachtige wezens hiervoor gewoonweg te perfect en gebeuren er steeds vaker hele vreemde dingen.

Nadat de Marvel Cinematic Universe een climax had bereikt met Avengers: Endgame, was het aan het begin van dit jaar dan eindelijk zover; de winterslaap, noodgedwongen door de corona-pandemie, was voorbij en Disney+ ging van start met de eerste originele Marvel-serie op dezelfde streamingsdienst. Men trapte op 15 januari direct af met twee afleveringen, waarna het seizoen wekelijks werd uitgebreid tot uiteindelijk negen afleveringen. Het is een manier van uitbrengen die we vaker hebben gezien. Toch waren er de nodige opvallende zaken. Zo verschilt de speelduur van een aflevering tussen krap een half uur en bijna 50 minuten. Maar wat toch vooral opvalt zijn de eerste afleveringen. Die zijn neergezet als een klassieke jaren ’50 sitcom. En dat niet zomaar, maar geheel met lachband of zelfs livepubliek (afleveringen 1 en 3), opgenomen in het ouderwetse 4:3 beeldratio en in zwart-wit. Toch is het allemaal akelig perfect wat we voorgeschoteld krijgen. En evenals Wanda krijgt de kijker al snel de nodige vragen.

Uiteraard worden Wanda Maximoff en Vision gespeeld worden door de acteurs die ook te zien waren in de Marvel bioscoopfilms. Nu is de slechte naam van series op dat vlak sowieso de laatste decennia flink weggespoeld, maar het komt de continuïteit wel ten goede dat ze moeiteloos de overstap maken naar het kleine scherm. Een recasting was niet eens heel gek geweest als je de serie zo bekijkt, want zeker de eerste afleveringen doen een beroep op de komische kwaliteiten en dat is flink wat anders dan wat we eerder zagen. Het tekent nog maar eens de veelzijdigheid van Paul Bettany en vooral Elizabeth Olsen. De actrice brak door met Martha Marcy May Marlene en liet zich sindsdien zien in vooral dramafilms en blockbusters, maar nog geen komedie.Toch weet ze Wanda ogenschijnlijk moeiteloos sitcomwaardig te maken. Toch wordt qua komedie de show gestolen door Kathryn Hahn als de nieuwsgierige buurvrouw Agnes. Dat zij zich later juist van een andere, voor haar weer verrassende, kant laat zien zegt genoeg over de prima casting.

*Let op: het vervolg van deze recensie bevat mogelijk spoilers*
Omdat deze serie een volwaardige plaats heeft in het MCU, zal het niemand verbazen dat diverse gebeurtenissen uit de serie leiden tot de gebeurtenissen van de toekomstige films Spider-Man: No Way Home en Doctor Strange in the Multiverse of Madness. Toch kan je de films naar verluid ook kijken zonder de serie te hebben gezien. Maar waarom zou je deze over willen slaan, want WandaVision is dan misschien een beetje vreemd… maar hij is wel lekker! De serie geeft ons niet alleen een blik op de wereld die Wanda voor zichzelf heeft opgetrokken na de beruchte ‘snap’ van Thanos, maar kijkt ook achterom. Zo zien we hoe de dood van Wandas’ ouders als gevolg van een bom van Stark Industries alles in gang zet en hoe zij vervolgens wordt gerekruteerd door HYDRA. Waar dit bij veel andere films of series leidt tot een inspiratieloze invuloefening, is dat hier alles behalve het geval. En dan heeft de serie nog de nodige ijzers in het vuur voor de liefhebber.

WandaVision brengt op een onverwachte en verdomd fraaie wijze een hommage aan de sitcoms van weleer, alvorens op een intelligente manier het MCU verder uit te werken. Als je na de voorlopige climax van het MCU zonder enige voorkennis deze serie aanzet, zal je ongetwijfeld even vreemd opkijken. Je belandt in de Hex, een door Wanda opgetrokken ideale wereld’ en dat dan weergegeven als een jaren ’50 sitcom. Als je het zo zegt klinkt het te gek voor woorden, maar nog gekker; het werkt wel! En ondanks dat de serie maar 9 afleveringen telt, al is dat natuurlijk wel veel meer speeltijd dan een film van twee á drie uur, zit de ontwikkeling waanzinnig en ingenieus in elkaar. Het maakt van WandaVision onderaan de streep een opvallende en vooral gewaagde serie, die niet alleen zijn acteurs van hun beste kant laat zien, maar na drie ‘phases’ MCU het ook nog eens voor elkaar weet te krijgen zijn trouwe volgers op een prettige manier te verrassen.