Blake is een vader uit San Francisco die zijn afgelegen ouderlijk huis in Oregon erft nadat zijn eigen vader spoorloos is verdwenen en vermoedelijk niet meer in leven is. Omdat er spanningen zijn in hun huwelijk haalt Blake zijn vrouw Charlotte over om hun leven in de stad een tijdje in te wisselen voor een verblijf in het afgelegen huis, samen met hun jonge dochter Ginger. Maar als ze midden in de nacht bij het huis aankomen, worden ze aangevallen door een dier en slagen ze er maar ternauwernood in om zich in het huis te barricaderen, terwijl het wezen eromheen sluipt. In de loop van de nacht begint Blake zich echter vreemd te gedragen en verandert hij in iets onherkenbaars. Charlotte zal nu moeten bepalen of de dreiging in huis dodelijker is dan het gevaar buiten.

Regisseur Leigh Whannell heeft onderhand wel flink naam gemaakt in de horrorwereld Zo speelde hij als acteur al mee in horrorhits als Saw en Insidious. Hij nam met Insidious: Chapter 3 in 2015 de eerste stapjes in het regisseursvak en deed dat niet onverdienstelijk. Met The Invisible Man, maakte hij al een remake van de gelijknamige horrorklassieker uit 1933 en Whannell lijkt de smaak te pakken te hebben. Met Wolf Man doet hij het kunstje nog een keer en dit maal met de gelijknamige klassieker uit 1941. Nou ligt het probleem bij films over weerwolven eigenlijk altijd op de loer dat er amper echt goede weerwolvenfilms op te noemen zijn. Zo komen we niet echt verder dan titels als American Werewolf in London, Silver Bullet en misschien de film Wolf met Jack Nicholson uit de jaren 90. Hopelijk weten studio Blumhouse en regisseur Whannell met deze remake toch weer eens een goede weerwolvenfilm aan de man te brengen.

Helaas was dit teveel gevraagd want Wolf Man is een hele matige film geworden. Het probleem zit hem veelal in de traagheid die de film met zich meebrengt. De bedoeling hiervan is redelijk duidelijk, want Whannell wil de spanning opbouwen en de karakters uitdiepen, maar de truc zit hem dan wel in het vasthouden van de aandacht van je publiek en daar zit het knelpunt precies in. Er wordt zoveel tijd genomen om de spanning op te bouwen dat het je op een gegeven moment een zorg zal zijn wat er gaat gebeuren. Dit is natuurlijk knap aangezien de speelduur ruim onder de twee uur ligt. Het enige dat de film wel gegeven moet worden is dat het wel sfeer heeft en dat heeft te maken met een setting die in het bos afspeelt. Het zogenaamde ‘cabin in the woods’ effect zullen we het maar noemen.

Extra’s: Op de blu-rayschijf is toch wel het een en ander aan bonusmateriaal te vinden voor de liefhebber. Dus wie na de film nog behoefte heeft aan wat achtergrondinformatie over de film, kan zijn hart ophalen en lekker verder kijken.
· Unleashing a New Monster (08:07) Regisseur Leigh Whanell en anderen bespreken het schrijfproces, waarbij ze de mythologie van de Wolf Man omvormden tot iets dat meer gegrond is in de realiteit dan het bovennatuurlijke, de personages in het verhaal en hun keuze van personages en de locaties die ze gebruiken.
· Designing Wolf Man (08:54) Leigh Whanell, Special Make-Up Effects Designer Arjen Tuiten en de medewerkers van de afdeling Effecten delen hun gedachten over de praktische effecten die gebruikt zijn om deze nieuwe versie van de Wolf Man te creëren. Whanell wilde duidelijk iets heel anders dan de traditionele Wolf Man zoals die door Lon Chaney, Jr. wordt vertolkt. Het duo deelt hun visie op het afbeelden van deze aandoening als een infectie met een langzame maar gestage progressie die tot leven wordt gebracht met behulp van meer dan 600 protheses.
· Hands on Horror (06:51) De cast en crew richten zich op stunt- en actiescènes en leggen de vrachtwagencrash en de daaropvolgende evacuatie, de poging om te ontsnappen met de pick-uptruck en de scène in de kas vast. Deze scènes zijn allemaal op locatie opgenomen.
· Nightmares and Soundscapes (06:56) Director of Photography Stefan Duscio en regisseur/co-schrijver Leigh Whanell delen hun inspiratie en uitvoering voor het tonen van de wereld vanuit Blake’s (Christopher Abbot) perspectief, terwijl zijn fysieke transformatie vordert, zowel visueel als auditief. Ook aan het geluidsontwerp wordt veel aandacht besteed, waarbij de tools en materialen die gebruikt worden om geluidseffecten te creëren, worden verkend.
· Audio Commentaar: Een commentaartrack met regisseur en medeschrijver Leigh Whanell.

Wolf Man is een erg matige remake geworden van de gelijknamige horrorklassieker uit 1941. Nergens zit er echt spanning in de film en de hele opbouw is slaapverwekkend te noemen. Nou zijn goede films over weerwolven sowieso al lastig te vinden, maar Wolf Man kan zich niet aan die lijst toevoegen. De sfeer in de film is wel goed, daarom is het best wel zonde te noemen dat er niet meer dan dit uit de koker is komen rollen. Zeker gezien studio Blumhouse de film uitbrengt samen met een regisseur die het horrorvak goed zou moeten verstaan. De transformatie is ook maar lafjes en doet de kijker absoluut niet sidderen. 

Met dank aan Day One MPM en Universal Pictures Home Entertainment voor het recensie-exemplaar.