Heb je ooit wel eens een droom gehad die zo echt was dat het leek alsof je wakker was? Dylan is een knappe kop die goed is in het herkennen van patronen. Ook is hij een man die graag naar orde zoekt, zelfs in zijn chaotische baan als luchtverkeersleider. Op een dag gaat het tijdens zijn werkzaamheden bijna mis in de chaos en wordt hij geschorst. Die gebeurtenis blijkt echter ook een link te hebben met de vrouw die hij later die avond ontmoet. Het is tevens het moment waarop hij ook op een andere manier flink op de proef wordt gesteld. Zo raakt hij gevangen in een patroon van gebeurtenissen die elke dag op exact dezelfde manier lijken plaats te vinden en steeds eindigen op hetzelfde tijdstip; ’s middags om 2:22 uur. 

Michiel Huisman timmert lekker aan de weg de laatste jaren. Aan het eind van het vorige millennium debuteerde hij, evenals Carice van Houten, in Suzy Q van Martin Koolhoven. Vanaf dat moment ging het vrij snel. Zo speelde hij zich binnen tien jaar dusdanig in de kijker, dat een internationale carrière lonkte. Hij speelde wat bijrollen in films, zoals bijvoorbeeld in World War Z met Brad Pitt, maar hij kreeg pas echt de waardering met vaste rollen in televisieseries als Treme, Nashville, Orphan Black en natuurlijk Game of Thrones. En passant speelde hij ook nog even de hoofdrol in The Age of Adaline, naast Blake Lively en Harrison Ford. Niet slecht voor iemand die in 2005 zijn acteercarrière nog op een laag pitje zette om een muziekcarrière na te streven, met Nederlandstalige muziek welteverstaan.

Hier speelt Huisman luchtverkeersleider Dylan en wat opnieuw opvalt is zijn vrijwel accentloze Engels, iets waar Carice van Houten zeker in het begin van haar internationale carrière nogal mee worstelde. Het komt de geloofwaardigheid van zijn personage zeker ten goede en zorgt ervoor dat hij niet, zoals bijvoorbeeld Rutger Hauer als Duitser wordt gecast, maar als Amerikaan. Naast Huisman zien we de Australische Teresa Palmer. Zij brak internationaal door met de zeer vermakelijke zombiekomedie Warm Bodies en had recent nog de vrouwelijke hoofdrol in Hacksaw Ridge. Een andere belangrijke rol is voor de eveneens Australische Sam Reid, een in ons land relatief onbekende acteur die nog wacht op zijn grote doorbraak. Op papier weliswaar interessante, maar zeker geen grote namen dus, maar wel een cast met potentie en dat wordt gelukkig nog maar eens onderstreept bij het bekijken van de film.

Toch zijn er flink wat dingen waar de film niet lekker mee wegkomt. Zo verplaatst de film zich vrij snel naar het John F. Kennedy International Airport. Wat daar gebeurt is vrij schokkend en tamelijk onrealistisch. Natuurlijk zijn er verhalen bekend van bijna-ongelukken op de start-/ landingsbaan, maar de film doet het voorkomen of luchtverkeersleiders er bijna een spelletje van maken om keer op keer de levens van talrijke passagiers in de waagschaal te stellen. Dat dit hier gebeurt om een belangrijke relatie aan op te hangen is dan ook een slecht excuus. Ook de eerste ontmoeting tussen Dylan en Sarah, tijdens een balletvoorstelling met iets te dik aangezette muziek, valt ondanks dat deze fraai gefilmd is wat uit de toon. Hun relatie ontwikkelt zich bijzonder snel en vraagt nogal wat van de kijker. Daarnaast is het uitgangspunt van 2:22 niet bijster origineel.

Wie de synopsis van de film leest zal namelijk gelijk flashbacks krijgen naar films als Source Code, Edge of Tomorrow en natuurlijk het meesterlijke Groundhog Day. Het zijn films rond een hoofdpersoon die onvrijwillig vastzit in een bepaald patroon dat zich keer op keer herhaalt. 2:22 is een nieuwe variatie die, ondanks dat het frisse er wel vanaf is, toch weer zorgt voor een intrigerend uitgangspunt. Je gaat al snel meepuzzelen hoe de vork in de steel zit. We kunnen dan ook gerust stellen dat 2:22 een verrassend fijn filmpje is, maar je wel bereid moet zijn om verdere vergelijkingen met de eerder genoemde, en betere films achterwege te laten. Helaas zorgt het einde weer voor de nodige vraagtekens, al zal dit ergens ook wel met het mysterie van dit soort films te maken hebben. Huisman zet weer zijn beste beentje voor en het lijkt een kwestie van tijd voor hij een keer zijn gezicht laat zien in een onverwachte klapper, of dat hij een rol in een echt grote productie in de wacht sleept.

2:22 is dan weliswaar weinig origineel, maar zeker een boeiende puzzel met een sterk acterende Michiel Huisman in de hoofdrol. De opbouw van de film is niet altijd even geloofwaardig, maar zodra het personage van Huisman gegrepen wordt door het mysterie van het herhalende patroon weet de film moeiteloos te boeien. Het einde is dan weer erg filosofisch, vergezocht en zelfs onlogisch. De manier waarop heden en verleden samenvallen zal voor veel kijkers dan ook vast niet helemaal bevredigend zijn. Toch heeft de film tot die tijd genoeg gegeven om op een nette voldoende uit te komen. 2:22 is weer een speldenprikje en leuk visitekaartje van Huisman, die nu toch echt wel klaar lijkt voor het grote werk.