Als de moeder van de 16-jarige Billie besluit om een geslachtsverandering te ondergaan, weet Billie niet hoe ze hiermee om moet gaan. Samen besluiten ze dat Billie bij haar vader gaat wonen en dat ze haar moeder een keer per week op de dinsdag zal bezoeken. Als haar moeder de verandering ondergaat, begint ze emotioneel steeds minder toegankelijk te worden, wat hun relatie niet ten goede komt. Ook raakt Billie met zichzelf in de knoop als ze haar eigen identiteit en seksualiteit ontdekt en verkent en de problemen stapelen zich op. Hun aangrijpende verhaal speelt zich in 52 dinsdagen af.

Dit is het debuut voor regisseuse Sophie Hyde en direct maakt ze een film die uniek is in zijn soort. Een dag in de week, elke week voor een jaar lang, zo luidt de slogan. Het verhaal dat verteld wordt ligt nogal gevoelig, want een moeder die een geslachtsoperatie wil ondergaan om een man te worden is nou niet iets wat je dagelijks hoort. De film werd voor 52 weken lang in chronologische volgorde op elke dinsdag gefilmd en met deze unieke manier van filmen kan je spreken van een soort Boyhood-light. De schrijvers, Matthew Cormach en Sophie Hyde, creëerden eerst de structuur voor de film voor het verhaal geschreven werd. Ook kozen ze voor onervaren acteurs en actrices, die elke week alleen het deel van het script kregen opgestuurd en uitsluitend voor de scènes waar ze inzaten, om zo de film een meer realistische draai te kunnen geven.

In de hoofdrollen zien we Tilda Cobham-Hervey als tienerdochter Billie en Del Herbert-Jane als moeder James. Beide dames zetten een zeer geloofwaardige performance neer, waarbij de chemie ongelooflijk sterk is. Moeder en dochter hebben eerst een flink sterke band, maar als Billie achter de plannen van haar moeder komt is dat even flink schrikken. Cobham-Hervey zet de verwarring en wanhoop goed neer en al snel krijg je het met haar te doen. Maar de band verslechterd als James last krijgt van de mannelijke hormonen die ze krijgt toegediend en de twee groeien op een zekere manier uit elkaar. Dit resulteert bij Billie in vreemde seksuele spelletjes met haar vrienden en als haar moeder daarachter komt, kan ze daar niet heel erg veel van zeggen. De spanning wordt naarmate de film vordert flink opgevoerd door de dames en het is duidelijk te zien hoe verder je in de film komt, hoe beter de dames gaan acteren. Hieraan kan je dan ook duidelijk zien dat het om onervaren actrices gaat, maar over het algemeen genomen zijn de acteerprestaties zeer sterk.

De film kampt wel met het probleem dat hij zeer traag op gang komt, waardoor je af en toe de interesse begint te verliezen aan het begin van de film. Want het onderwerp is zowel bijzonder als raar, maar dat maakt het wel dat je toch door blijft kijken om te zien waar het verhaal je naartoe zal leiden. Het zal dan ook geen film voor het grote publiek zijn en de film zal daarom veelal te zien zijn in filmhuizen. Toch valt de film wereldwijd vol in de prijzen en dat maakt je dan toch wel weer nieuwsgierig. James neemt constant filmpjes op om haar transformatie vast te leggen voor Billie, om zo meer begrip te kunnen kweken bij Billie. Toch gebeurd het onvermijdelijke en James begint teveel met zichzelf bezig te zijn, waardoor de moeder- dochter band elke dinsdag verslechterd. Als de school waarop Billie zit erachter komt dat Billie naaktfoto’s van zichzelf op haar telefoon heeft staan, luiden ze de noodklokken en vader en moeder worden naar school geroepen. De situatie wordt dan ook erg zorgelijk en door de veranderingen die James doorstaat wordt het er allemaal niet beter op.

De seksscènes zijn niet expliciet, maar wel erg confronterend in beeld gebracht. Want Billie schiet helemaal door in haar filmproject en laat de seksuele spelletjes vastleggen die ze met haar vrienden heeft. Maar ook de verhouding die James met haar vriendin heeft zorgen soms ook voor een beetje ongemakkelijke cinema. Want James moet op dat moment nog de geslachtsoperatie doorstaan en doet alles met een rubbergeslachtsorgaan. Ook alle ongemakken komen daarbij om de hoek kijken als ongesteldheid en al dat soort zaken. Wat echter opvalt is dat er amper tot geen aandacht wordt geschonken aan het onbegrip van de buitenwereld. Het lijkt een beetje of de hele wereld begaan is met de situatie waar James in belandt, terwijl dit soort dingen nog steeds worden afgekeurd door het grootste gedeelte van de maatschappij waar we tegenwoordig in leven.

52 Tuesdays is een vreemd, maar erg interessant project geworden die traag op gang komt. Je moet even doorbijten het eerste halfuur, maar zal je daarna zeker weten te raken als je openstaat voor deze film. Zeker is het dat deze film uniek is in zijn soort en zeer knap gemaakt is, maar ook zeker is het dat dit absoluut geen film is die het grote publiek zal gaan bereiken. De film moet het dan vooral hebben van de zeer goede acteerprestaties van de hoofdrolspeelsters. Het is het zeker waard om deze film in het plaatselijk filmhuis te gaan bekijken.