Dennis Nash is een alleenstaande vader die, als een klus op zijn werk in het honderd loopt door de economische crisis, opeens in geldproblemen komt. Door een betalingsachterstand op zijn hypotheek krijgt hij van de rechter nog dertig dagen om zijn zaakjes op orde te krijgen voor hij zijn huis uit wordt gezet. Door de achterstand is de bank echter de rechtmatige eigenaar van het huis en zij besluiten tot directe uitzetting. Dat wordt kracht bij gezet door de genadeloze vastgoedmakelaar Richard Carver die Nash met zijn zoon en zijn inwonende moeder zonder pardon uit huis zet, waarna ze hun intrek nemen in een goedkoop motel. Met de wanhoop nabij en in een poging om zijn huis terug te krijgen neemt Nash een baan aan bij het bedrijf van Carver. Maar kan Nash bij deze pact met de duivel zijn geweten wel schoon houden?

Wat als je minder tijd hebt dan je dacht en je moet plots je huis permanent verlaten? En hoever ga je in de mogelijkheid om je huis terug te krijgen? Waar we onlangs in The Big Short een blik kregen op de economische crisis vanaf de beursvloer, laat 99 Homes ons zien wat er zoals gebeurde in het echte leven. Geen groot geld in de hoofdrol, maar het dak boven je hoofd of in het ergste geval zelfs een mensenleven. 99 Homes is geregisseerd door Ramin Bahrani die samen met Amir Naderi ook verantwoordelijk is voor het verhaal van de film. De film sluit aan in de lange rij van verfilmingen van een waargebeurd verhaal, of verhalen in dit geval, want Bahrani baseert zich op meerdere situaties die hij tegenkwam tijdens het onderzoek voor het script van de film.

Voor de cast kan Bahrani een beroep doen op de dragende kracht van Andrew Garfield en Michael Shannon. Garfield is natuurlijk bekend als Spider-Man, maar gooide eerder hoge ogen in serieuzere rollen als Boy A en Never Let Me Go en zal later dit jaar nog te zien zijn in Silence van Martin Scorsese. Shannon strooit de laatste jaren met schitterende performances. Zoo kreeg hij een Oscarnominatie voor zijn bijrol in Revolutionary Road en was hij een vast gezicht in HBO serie Boardwalk Empire. Dat hij naast kwaliteit ook kwantiteit levert blijkt wel uit het feit dat er dit jaar meer dan tien films met hem het levenslicht gaan zien. Naast de twee heren zien we Laura Dern, die vorig jaar weer eens in de spotlights stond toen zij voor een Oscar werd genomineerd voor haar bijrol naast Reese Witherspoon in Wild.

99 Homes kan leunen op sterk acteerwerk van de mannelijke hoofdrolspelers en op een sterk uitgangspunt wat in het begin zorgt voor een menselijk drama. Al snel wordt ook de zakelijke kant van het verhaal belicht als we te zien krijgen hoe banken het eigendomsrecht krijgen van huizen als er niet wordt voldaan aan de hypotheek. Deze twee zaken komen samen in Dennis Nash. Van de wanhoop om zijn huis terug te krijgen tot aan de tweestrijd met hoever hier in te gaan, Andrew Garfield weet het treffend en geloofwaardig neer te zetten. Wat dat betreft heeft Michael Shannon een stuk eenzijdigere rol als genadeloze vastgoedmakelaar die zijn emoties volledig uit lijkt te kunnen zetten. Niet dat dat negatief is, want hij speelt zijn rol met de klasse die we van hem gewend zijn.

Toch is de film niet perfect, daarvoor is de omslag die Nash in het eerste deel van de film maakt iets te groot. Hij gaat in korte tijd letterlijk van iemand die uit huis wordt gezet naar iemand die mensen uit huis zet en zelfs in maatpak aan de grote vergadertafel zit met de hoge bazen. Deze spiegel zorgt natuurlijk voor gewetensbezwaren, maar dit gaat iets teveel van dik hout zaagt men planken en is zelfs wat toevallig te noemen. Deze film stamt overigens al uit 2014 en zou in september van vorig jaar al uitgebracht worden in ons land, maar het faillissement van A-Film gooide hierbij roet in het eten. De film krijgt nu gelukkig alsnog een kans dankzij Dutch Filmworks, die de film zelfs een bioscooprelease gunt.

99 Homes toont een interessante tweestrijd van menselijk drama’s en zakelijke dilemma’s. Het is zonde dat de film iets teveel vaart bij de overgang wil zetten en daardoor wat aan geloofwaardigheid verliest. Het maakt de film net geen echte topper, al is van een slechte film natuurlijk zeker geen sprake. Grote kwaliteit van de film is het boeiende uitgangspunt en het geweldige acteerwerk van hoofdrolspelers Garfield en Shannon. De heren geven elkaar goed tegenspel en Garfield lijkt na een rustig jaar een mooie periode tegemoet te gaan met hoofdrollen in de nieuwe films van Martin Scorsese en later die van Mel Gibson.