Baby is een jonge en getalenteerde bestuurder van vluchtauto’s. Hij valt niet alleen op door zijn stuurmanskunsten, maar ook met zijn voorkomen. Zo lijkt hij niet te passen in de wereld waarin hij zich door een aandoening continu voortbeweegt op het geluid en ritme van de muziek. Toch heeft hij een goede reden voor zijn acties, gezien zijn schuld bij maffiabaas en opdrachtgever Doc. Zijn leven krijgt een andere wending als hij Debora ontmoet, het meisje van zijn dromen, die zijn liefde voor muziek deelt. Ze laat hem inzien dat hij meer is dan een crimineel en geeft hem een reden om definitief een punt te zetten achter zijn criminele bestaan. Dan wordt hij gedwongen om mee te werken aan een overval die gedoemd is te mislukken. Hiermee zet hij niet alleen zijn leven, maar ook zijn liefde en vrijheid op het spel.

Engelsman Edgar Wright is een druk baasje. Zo is hij niet alleen verantwoordelijk voor de regie, maar ook voor het script is hij producent en acteert hij ernaast. Zijn acteerprestaties zijn misschien niet noemenswaardig, maar dat valt over de door hem geregisseerde films zeker niet te zeggen. Na een vingeroefening brak hij in 2004 door met Shaun of the Dead, een heerlijk horrorkomedie die het eerste deel zou blijken in de zogenaamde Cornetto-trilogie, die compleet werd gemaakt door Hot Fuzz en The World’s End. Tussendoor leverde hij ook nog even het geestige Scott Pilgrim vs. the World af, al werd deze genegeerd door het grote publiek. Wright dacht terug te slaan met Ant-Man, maar uiteindelijk werd hij op het laatste moment vervangen. Uiteindelijk moesten we er dus langer op wachten dan Wright had gewenst, maar terugslaan doet hij zeker!

Het eerst wat opvalt aan Baby Driver is de casting. Wie bekend is met de films van Wright, weet dat hij vaak een beroep doet op acteurs met wie hij eerder werkte. Die gewoonte lijkt hij voor Baby Driver in de ijskast te hebben gezet. Dat betekent gelukkig niet dat de cast minder kleurrijk dan normaal is in een film van Wright. Zo zien we Kevin Spacey als opdrachtgever van Baby, Lily James als de vrouw van zijn dromen Debora en Mad Mens Jon Hamm, Eiza González, Jamie Foxx en The Walking Deads Jon Bernthal als bankrovers. Stuk voor stuk acteurs bij wie je kan rekenen op een zekere kwaliteit en dat is in dit geval niets teveel gezegd. Vooral Spacey en (eindelijk weer eens) Foxx vallen hier positief op, waarbij het spelplezier van het scherm spat. Toch is de hoofdrol voor Ansel Elgort, die doorbrak met rollen in Divergent en The Fault in Our Stars. Met zijn babyface is hij de perfecte Baby, die zich kenmerkt door zijn stuurmanskunsten en bijna autistische ritmegevoel.

Toch is het niet eens de cast waarmee Baby Driver het meest opvalt, dit is namelijk de montage en de muziek die gebruikt wordt. Dit wordt direct duidelijk met de fenomenale openingsscène, die voorzien is van Bellbottoms van The Jon Spencer Blues Explosion. Het is misschien wel de beste manier om een jongere generatie kennis te laten maken met dit soort klassiekers. Als we verderop in de film ook Focus en Golden Earring terug horen, doet dat de vaderland liefhebbende mensch goed. Het is soms net of de film om de muziek heen is bedacht, waarbij de montage zijn magische werking doet. Om even in muzieksferen te blijven; keer op keer valt de naald precies op het juiste moment op het vinyl, al klinkt het vooral uit de kleurrijke iPods van Baby, overigens in de kleur die het beste bij zijn stemming van het moment past. Het zal voor de nodige uurtjes in de montagekamer hebben gezorgd voor Wright, maar zeker is dat deze meer dan goed zijn besteed. De film is hiermee dan ook uniek in zijn soort en de toon wordt letterlijk en figuurlijk gezet.

Door de vele achtervolgingsscènes sneeuwt het verhaal overigens wel een beetje onder, want in feite hebben we hier met weinig meer te maken dan een hip verpakt liefdesverhaal. Maar laten duidelijk zijn; een onovertroffen verpakking die technisch zeer hoogstaand is. Het is dan ook niet voor niets dat de film tot voor kort kon rekenen op een 100% score op Rotten Tomatoes, iets waarmee dan ook uitgebreid werd geadverteerd. Let wel: deze score komt enkel tot stand door goed dan wel slecht, en is dus eerder een indicatie dan echt representatief. Toch is deze score zeer begrijpelijk, zeker voor mensen met een hart voor film en muziek. Film is namelijk om te vermaken en dat heeft Wright verdomd goed begrepen. Hij laat zich, als het aan hem ligt, nergens door beperken en met deze film bewijst hij opnieuw zijn gelijk; Baby Driver kan zich meten met zijn beste werk!

Baby Driver is door zijn unieke combinatie van een vlotte montage en een heerlijke muzikale begeleiding nu al een van de beste films van het jaar. Natuurlijk, het jaar is nog vroeg, maar het zal ons niet verbazen als de film aan het eind van het jaar in menig jaarlijstje is terug te vinden. Het verhaal is weinig opzienbarend, maar doet zijn werk. Het is hier de flair van Wright die spreekt. Het is overduidelijk dat deze film met veel plezier en liefde voor film en muziek is gemaakt. Het speelplezier spat werkelijk van het scherm, waarbij vooral Spacey zich heerlijk uitleeft en Foxx eindelijk weer eens positief opvalt. Toch is Baby Driver ook vooral de film van Ansel Elgort, die vaak bestempeld wordt als uitstralingloos, maar die hier perfect op zijn plek is en zijn kwaliteit toont. Baby Driver is een heerlijke, hippe, muzikale, maar vooral ook vermakelijke rit in een splinternieuwe auto die rijdt alsof je hem al jaren kent.