Als de President van de Verenigde Staten op weg is naar een conventie in Finland, wordt de Air Force One het doelwit van een terroristische aanslag. President Moore weet, in een reddingscapsule, uit het vliegtuig te ontsnappen en belandt zo in de bossen van Scandinavië. Wachtende op een reddingsbrigade krijgt de President hulp uit onverwachte hoek, namelijk van de 13-jarige Oskari. Uitgerust met pijl en boog moet hij zich tegenover zijn vader bewijzen als jager. Als snel komen de terroristen de twee op het spoor en is de machtigste man op aarde aangewezen op de vaardigheden van zijn jonge metgezel.

Samuel L. Jackson staat bekend om rollen waarin hij vloekend en tierend op het witte doek te bewonderen is. Kijk maar eens naar films als Pulp Fiction of Snakes on a Plane. In zijn nieuwe avonturenfilm speelt Jackson de President van Amerika en het valt direct op dat dit absoluut niet een van de beste rollen uit zijn carrière is. De aanwezigheid en uitstraling van Jackson zorgt meestal wel voor een aantal memorabele momenten, maar die zijn in Big Game eigenlijk ver te zoeken. Het zal dan ook wel allemaal om het geld geweest zijn dat Jackson zich leende voor deze duurste Finse productie ooit. Zo is de film voor kinderen uit de leeftijdscategorie tot 10 jaar wellicht nog erg vermakelijk, al steekt de kijkwijzer daar gelukkig al een stokje voor, voor het volwassene publiek is het zaak zich goed te wapenen tegen een bak aan ongeloofwaardigheden. Het is bijna onmogelijk om je er niet aan te gaan ergeren. Natuurlijk zitten er in elke avonturenfilm wel ongeloofwaardigheden, maar Big Game spant toch echt de kroon.

Vanaf het moment dat de President in de Scandinavische bossen terecht is gekomen, nadat zijn Air Force One plus de escorte van vier straaljagers uit de lucht zijn geschoten, doet de Amerikaanse regering rustig aan om uit te vissen wat er nou eigenlijk gebeurd is. Ook kijkt niemand vreemd op dat er iemand is die precies weet wat er gebeurd is en zelfs het type raket weet op te noemen waar de Air Force One mee uit de lucht geschoten is. Deze plottwist mislukt dan ook totaal en zo weet je al na een krap kwartier hoe de vork in de steel zit. De rest van het verhaal zit dan ook nog eens slecht in elkaar en als je alles dan bij elkaar telt, dan houd je bitter weinig meer over. Wat de emmer doet overlopen is dat de film vol zit met Amerikaanse propaganda. Van de spierballentaal die de overheid uitslaat met daarnaast de menselijkheid en moed die de President uitstraalt springen ons de tranen spontaan in de onderbroek. Dit is dan ook eigenaardig omdat het hier niet om een Amerikaanse productie gaat. De verwachtingen lagen vooraf wellicht al niet al te hoog, maar we hadden toch stiekem een beter eindproduct dan dit verwacht.

Ook de acteerprestaties zijn om te huilen, inclusief die van Samuel L. Jackson trouwens. Toch maakt hij het niet het bontst, dat weet namelijk Ted Levine voor elkaar te krijgen. Levine, die in het verleden toch wel heeft bewezen dat hij een prima acteur is, lijkt zijn teksten soms letterlijk op te lezen. Al kan het natuurlijk ook zijn dat hij er zelfs helemaal geen zin in had om zijn best te doen. Maar ook de jonge Onni Tommila, die de rol van Oskari vertolkt, maakt er een potje van. Zijn gezichtsuitdrukkingen en lichaamstaal stralen dan ook niets uit. De stukken die in het Fins gesproken zijn gaan nog wel, maar zodra Tommila over moet schakelen naar het Engels wordt het bijna slapstick. Dit is allemaal best jammer, want met wat meer inspanning van de cast had de film een stuk vermakelijker en interessanter kunnen zijn.

Naar het einde toe gaat alles volledig over de top, maar gek genoeg komt dit de film juist ten goede. Het past namelijk bij dit soort films en mede daardoor wordt de film nog enigszins vermakelijk. De scène waarin de President in een vrieskist gestopt wordt en vervolgens door een helikopter wordt meegenomen, is een cliché avonturen moment dat een beetje doet denken aan een Indiana Jones-film. Toch zijn de effecten in de film van een dusdanig matig niveau, dat het vaak afbreuk doet aan bepaalde actiescènes. Zo komen ontploffingen niet mooi uit de verf en krijg je soms het gevoel alsof je twintig jaar terug in de tijd bent gereisd en je naar een slechte jaren 90 film zit te kijken met onderontwikkelde CGI-effecten. Dit weerhoudt de film te zijn van wat het pretendeert te zijn, namelijk een grote blockbuster.

Big Game is een avonturenfilm die waarschijnlijk alleen te genieten is voor de jeugd tot 10 jaar. De film staat bol van de clichés en het verhaal is flinterdun. De acteerprestaties van de gehele cast liggen ver beneden peil. Hier en daar is de actie nog wel vermakelijk, maar het is niets nieuws onder de zon. De effecten uit de film zijn meer dan eens om te huilen en het lijkt af en toe wel alsof je naar een jaren 90 film zit te kijken. De Amerikaanse propagandataal die de film bevat nemen het laatste sprankje hoop op een leuke film helemaal weg. Snel vergeten dit prul en hopen dat Samuel L. Jackson snel weer met een fatsoenlijke film op de proppen komt.